Έναν αφελές όχι από μεριάς μου, ξέρω εν μου ππέφτει λόγος τζι ούτε μπορώ να πω ότι έψαξα πολλά τα αποτελέσματα ενδεχόμενου ναι ή όχι. Τούτο που ξέρω είναι ότι το όχι εν παραπάνω συναισθηματικό, εν το όχι του απλού πολίτη που δεν έσιει επιχείρηση να του κλείσουν ούτε καταθέσεις να του κουρέψουν τζαι θέλει να σώσει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του... Εν το όι του Έλληνα που δεινοπαθεί τζαι δεν θέλει να τον γονατίσουν άλλο, είναι πρόθυμος να πάει στον πάτο φτάνει να μεν έσιει να αναπνέουν οι τοκογλύφοι μες τα ζινίσια του. Απλά δεν ξέρει πως να φκει μετά που τον πάτο τζι ελπίζει.
Το ναι εν τούτο που θέλουν οι πολιτικοί που εφτάσαν την Ελλάδα δαμαί που εν σήμερα (τούτο θα έπρεπε να μας λέει πολλά!), οι επιχειρηματίες, οι καλλιτέχνες των βουζουκιών, τζείνοι που ακόμα πιστεύκουν στην Ευρώπη τζαι ότι η Ελλάδα είναι-τζαι πρέπει να είναι μέλος της μεγάλης, δυνατής, αγαπημένης, οικογένειας της Ευρώπης. Τζαι εν τούτοι που ανησυχούν να μεν χαθεί η ενότητα, εν τούτοι που ανησυχούν για τα παιδιά τους (οι άλλοι εν ανησυχούν δηλαδή?)! Εν το ναι των καναλιών, των δημοσκοπήσεων, των 152,5 οικονομολόγων που εκάτσαν τζι αναλύσαν τί θα γίνει τη Δευτέρα τζαι φοϊτσιάζουν τον κόσμο ότι το όχι θα είναι το τέλος.
Τί να πεις? Ο Θεός να τους φωτίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου