Κάθε φορά που μπαίνω στο βλογ σου νιώθω ενοχές. Είσαι η μόνη blogger που βλέπω να διαμαρτύρεσαι συνέχεια για την κατάντια της Κύπρου τζαι να κουντάς τον καθένα με τις λέξεις σου να ταράξει, να δει 2-3 πράματα τζαι να καταλάβει ότι τον περιπαίζουν. Ότι μας περιπαίζουν χρόνια τωρά ούλλοι τζείνοι που κρατούν τα ηνία, φαίνουνται ότι εν με το μέρος του λαού τζαι ταυτόχρονα γεμώνουν τις πούντζιες τους, κλέφκοντας που τις δικές μας.
Εγράψαν τζι άλλοι βλόγγερς κατά καιρούς ωραία ποστς, φιλοσοφικά, ανοιξοματικά και καλά που να φαίνεται ότι προβληματίζονται, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι γενικά, δεν προβληματιζούμαστεν αρκετά.
Στες άλλες χώρες κάμνουν διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες για την οικονομική κατάσταση, ακόμα τζαι στην Ελλάδα εκάμαν κάποτε αλλά πλέον εσιωπήσαν τζαι πίννουν τα φραπέ τους. Άνεργοι μεν, πίνοντες τα φραπέ τους δε. Έννα μου πεις τζαι τί άλλο να κάμουν? Ένιξέρω.
Εμείς τί κάμνουμεν? Εμάς ανατινάξαν μας, εκουρέψαν μας, εφορολογήσαν μας, εκόψαν επιδόματα, απολύσαν κόσμο, αυξήσαν τις τιμές τζαι ακόμα δεν άρκεψεν η κατρακύλα μας. Ακόμα τίποτε δεν είδαμεν. Το μόνο που θωρούμεν είναι τους πολιτικούς να παίζουν με τον πόνο μας. Τζαι να καρτερούμεν ότι θα μας σώσουν, όσοι μας καταστρέφουν χρόνια τωρά. Πόσον αδαείς είμαστεν? Πόσον πολλά δεν μας κόφτει μάλλον?
Τωρά προσπαθούν να μας εμπλέξουν σε πόλεμο τζαι δεν εταράξαμεν που την καρέκλα μας. Θα είναι υποστηρικτικός λέει ο ρόλος των βάσεων. Τζοιμούμαστεν τον ύπνο του δικαίου, τζοιμίζουν μας μάλλον τζαι δεν θα ξέρουμεν πόθθεν μας ήρτεν. Στις άλλες χώρες εφκήκαν τζαι διαδηλώνουν εναντίον της επέμβασης των Αμερικάνων τζι εμείς που είμαστε δίπλα που τη Συρία είμαστεν απλοί θεατές.
Τζαι το χειρότερο, μεταξύ μας είμαστεν διχασμένοι. Που τα κόμματα, ως τις μάππες, για ούλλα φταιν οι άλλοι, ποττέ εμείς. Επιάμεν τα συστήματα των πολιτικών μας που ποττέ δεν παραδέχουνται ότι φταιν. Τζαι τσακκωνούμαστε ποιός έφερεν την κρίση. Τζαι υποστηρίζουμεν τους πολιτικούς ακόμα! Ξέρουμεν γιατί. Γιατί οι παραπάνω επωφεληθήκαμεν κάποια στιγμή που κάποιον που έσιει θέση ισχύος.
Το θέμα είναι τί κάμνουμεν τωρά τζαι να πάει. Συζητούμεν μεταξύ μας ποτζεί ποδά, γράφουμεν, φωνάζουμεν ότι εφτάσαμεν στον πάτο. Κανένας όμως δέννεν διατεθειμένος να ταράξει που την καρέκλαν του τζαι να κινηθεί συλλογικά. Ειδικά αν έσιει δουλειάν ακόμα, τζαι προσπαθεί να σάσει την πάνταν του. Τζαι γιατί να μεν την σάσει? Αφού κανένας άλλος εν θα παλέψει για τζείνον.
Γι αυτόν σου λαλώ. Νιώθω τύψεις όποτε σε διαβάζω τζαι θαυμάζω που μάχεσαι. Μακάρι να μπορούσα να κάμω κάτι παραπάνω. Θέλω.