issues γονιών παιδεύουσι τέκνα

Θωρώ τον κι ακόμα εν πιστεύκω ότι εν δικός μου. Όι με την κτητική έννοια, με την έννοια ότι εγώ τον εγέννησα, έχει το dna μου, αγαπά με, εν η οικογένεια μου... Βλέπω τον τζαι προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι εν το μωρό μου, ο γιόκας μου ο οποίος άρχισε να ανεξαρτητοποιείται, να δείχνει το χαρακτήρα του, να έσιει απαιτήσεις, να θυμώνει, να έσιει προτιμήσεις στο φαί, να μιλά όποτε θέλει τζαι να λέει ότι θέλει.

Είναι απίστευτο τούτο που γίνεται, πραγματικά, είναι ένα θαύμα της φύσης, πως γεννιέται, πως μεγαλώνει, πως γίνεται άνθρωπος...
Είναι ένα πλήρες ανθρωπάκι, απλά εν κοντός και ελάχιστα μπορεί να κάμει μόνος του. Τούτο εν που με φοβίζει παραπάνω. Πόσο πολλά εξαρτάται που εμάς τζαι πόσα περιμένει που εμάς. Τζαι πως είναι εξ' ολοκλήρου στο χέρι μας να καταστρέψουμε ή να βοηθήσουμε να λάμψει τούτο το μικρό πλασματάκι. Τζαι πως συνήθως εμείς οι γονιοί κάμνουμε τζείνο που νομίζουμε ότι εν πιο καλό για τα μωρά μας, έχοντας ως βάση τις δικές μας ανάγκες τζαι βιώματα.

Το πιο απλό τζαι φοϊτσιάρικο είναι ότι φωνάζουμε του μωρού άμαν μας νευριάσει. Φωνάζουμεν του για να ησυχάσει ή για να κάμει τζείνο που θεωρούμε σωστό. Χωρίς να σκεφτούμε τί επίδραση έσιει η φωνή πάνω στο μωρό, απλά σκεφτόμαστε ότι πρέπει να συνετιστεί. Τζαι θεωρούμε ότι με μιαν επιβλητική φωνή εβάλαμεν το στον ίσιο δρόμο. Ποιός από εμάς τους ενήλικες όμως όταν του βάλουν τη φωνή συνετίζεται τζαι σκέφτεται καλά μου εκάμαν, άλλη φορά θα είμαι καλύτερος? Αν δεν φωνάξουμε τζι εμείς πίσω, είτε επειδή εν μάστρος είτε επειδή εν θέλουμε καφκά τζείνη την ώρα, κρατούμεν το μέσα μας, ή αγνοούμεν το, ή μαθαίνουμε ότι όποιος φωνάζει επιβάλλεται. Το ίδιο ακριβώς νιώθει το μωρό, έστω αν σταματήσει να φωνάζει ή να κλαίει άμαν του βάλουμε τη φωνή. Στην καλύτερη περίπτωση θα σιωπήσει προς στιγμής, θα το ξεχάσει τζαι θα το ξανακάμει πιο μετά. Στη χειρότερη θα μάθει ότι με τη φωνή επιβάλλεσαι τζαι θα το κάμει τζαι το ίδιο πιο μετά. Το μωρό νομίζω παίρνει παραπάνω που το παράδειγμα σου παρά που τα λόγια σου. Αν σε δει να φωνάζεις ή ακόμα χειρότερα να δέρνεις, ενώ λέεις του συνέχεια ότι δέννεν καλά να φωνάζει ή να δέρνει, τότε νομίζεις ότι επέτυχες το στόχο σου? Έμαθες το μωρό σου να συμπεριφέρεται σωστά?

Ομως, αν δεν δείξεις το "σωστό" ή αποδεκτό  με έτσι τρόπο, τί κάμνεις σαν γονιός για να συνετίσεις το μωρό σου? Πόσοι που εμάς έχουν την υπομονή να κάτσουν να συζητήσουν ή να ψάξουν τελοσπάντων πιο βαθιά να δουν τι προβληματίζει το μωρό τζαι εκφράζεται έτσι? Τζαι να ανταποκριθούμε ακριβώς στην ανάγκη του, ή/τζαι να μεν μας χειραγωγεί? Τζείνη τη στιγμή που νευριάζουμε, κανένας. Το πιο εύκολο είναι να βάλεις τη φωνή. Τζαι να κάμεις μιαν τρύπα στο νερό, έτσι νιώθω. Το δύσκολο είναι να συμπεριφερθείς πραγματικά σαν γονιός, να προσπαθήσεις να καταλάβεις τζαι να προσεγγίσεις το μωρό, να του συμπεριφερθείς με τρόπο που δεν θα το τρομάξεις, να του δείξεις την αγάπη σου παράλληλα τζαι να του δώσεις να καταλάβει ποια είναι η συμπεριφορά που θέλεις.

Τζι εν δαμαί που αδικούμε το μωρό, τον άλλο άνθρωπο, γιατί δεν ασχολούμαστε ουσιαστικά μαζίν του, αλλά κάθε φορά που λέμε ή κάμνουμεν κάτι στο μωρό, φκαίνουν στην επιφάνεια τα δικά μας issues, για να μεν πω "προβλήματα" που εν πιο τρομακτικό. Θα έπρεπε να κάμνουμεν πολύ διάβασμα τζαι ψάξιμο για το σωστό parenting, πριν ακόμα γίνουμε γονείς.

Πολλά μεγάλο θέμα, αλλά αυτά με απασχολούν προς το παρόν. Τωρά που δοκιμάζει το μωρό τα όρια μου, αν θα μπορέσω να το χειριστώ σωστά τζαι με βάση τις δικές του ανάγκες τζι ότι τα δικά μου θέματα. Τούτη εν η μεγαλλύττερη επιστήμη αν με ρωτάς, για την οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν σχολεία.

Τζι ο Θεός βοηθός.

όνειρα πισκόττα οίκτου

Καλή χρονιά και πολλές καλές χρονιές να έχουμε όλοι!! Για κάποιο εκνευριστικό λόγο δεν μπορώ να σχολιάσω στο προηγιούμενο ποστ τζαι να ε...