"Για τι θες να μιλήσουμε; Για τσάντες ή για άντρες;"


Τα χρυσαφένια λέπια του κροκόδειλου

…Για τι θες να μιλήσουμε; Για τσάντες ή για άντρες; Μην απαντάς: Άντρες. Εσένα τι συνειρμό σού κάνει το λήμμα άντρας; Συγκεντρώνομαι. Άντρας είναι ένας, όταν είναι άντρας μου, λέω. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
-Υπάρχουν εν τούτοις κι άλλα, μικρά και ανάξια, δευτερεύοντα χαρακτηριστικά που ορίζουν τον άντρα, με ειρωνεύτηκε (νομίζω) η γυναίκα.
-Αυτά δεν με αφορούν, αλλά αν θες…
Κατ’ αρχήν ο άντρας καπνίζει και πίνει. Το έλεγε η γιαγιά μου, ήταν αλάνθαστη η γριά. Ύστερα δεν τον πιάνουν κότσο εκεί που πιάνουν εσένα. Σου λέει: “Άσε θα πάω εγώ να τους μιλήσω”. Ακόμα και αν είναι ενάμιση μέτρο άντρας, πρέπει να σου δημιουργεί τη βεβαιότητα πως μπορεί και να τους δείρει στην εφορία.
…Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα. Αυτή είναι, ίσως, η πιο φεμινιστική αρχή. Κάθεσαι στο μπουντουάρ και κάνεις νύχι. Που εκείνη την ώρα τίποτε δεν θέλεις να σε διασπάσει. Ο σωστός άντρας έρχεται με τα χαρτιά από την τράπεζα και σου λέει: “Εδώ υπόγραψε. (Γιατί ξέρει και σωστά ελληνικά, δεν τον πήραμε τυχαία). Εδώ, παιδί μου, σου λέω, πάνω από τη γραμμούλα…” Εκείνη την ώρα -καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις- σαν να σου δίνει ένα υποχθόνιο σήμα, ώστε να αρχίσεις να κάνεις γυναικεία: “πού να υπογράψω άντρα; Εδώ; Κάτσε να στεγνώσει πρώτο το νύχι, μην κάνω μουντζαλιά και δεν το παίρνουνε”.
Τότε ο σωστός άντρας θα πει: “Άσε καλύτερα. Υπογράφω εγώ. Και θα γίνει πλαστογράφος… Το κάνει για να μην χαλάσεις το πεντικιούρ; Επειδή σε περνάει για τελείως ηλίθια; Επειδή αταβιστικά κάτι τον σπρώχνει;
Το συμπέρασμα είναι ένα: αυτή η κατάσταση σε βολεύει, γυναίκα. Άρα ο άντρας είναι ο σωστός. Βεβαίως, για να μη σε ξεγελάω, όλα αυτά τα πρακτικά μπορώ, αν ασκηθώ, να τα κάνω και μόνη μου. Αλλά είναι αυτή η άχαρη διανομή, η διανομή που ονειρεύτηκα; “Που προχωράς μέσα στο πλήθος, χλομή, γκρίζα γυναίκα, που κανείς δεν σε φροντίζει;” Σαίξπηρ, κουκλάκι μου…
…”Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα”. Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα… Διόλου πια με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο, το ίδιο κάνει. Μόνο εκείνο το “δεν ήπιες νερό όλη μέρα”. Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα: “Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο” – καταλήγω:
Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν σ’ αφήνει να ξεραθείς… Να μαραθείς, είπα. Να ξεραθείς -είπε αυτή- και έχει διαφορά. Που ένα ποτήρι με νερό φτάνει για να την κάνει.
…”Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε…





Πλαγιομετωπική

Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός έλεγχος. Στη Φυσική ορίζεται ως «εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο». Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση. Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι, πιστεύουν πως όποιος αγαπάει ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.
Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς. Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου, τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό… Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς, γιατί μπορεί να σε τσακίσει ή να σε υποπτευτεί ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την ασάφεια σε δήλωση.
Έβρισκες οπλοστάσια, κουκλίτσα μου. «Οι έρωτές μας» έλεγες στα ψέματα, πίστεψέ με, «δεν πρέπει να πάσχουν υπό υπερβολική σιγουριά, αλλά από ευθραυστότητα»… Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι (αλλά τότε, πως θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;)
Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα. Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι’ αυτό και δίνει τον ορισμό: «Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο».
…Όλο λόγια και πόσο με βλάπτεις, έρωτά μου, αφού από όταν σε ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου…
…Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία – Κάθετη Πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο. Μα τώρα, πιο πολύ από όλα φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή…
…Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις, σκέφτομαι τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και -όχι να φύγεις- να χαθείς… Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει. Πως αυτό που ζητάς, όταν χάνεσαι -και όχι όταν φεύγεις- είναι πάντα η εγκατάσταση…
…Δεν τα βγάζεις πέρα, κουκλίτσα μου. Παράτα τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται. Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα κι απο το θάνατο. Πάνω από το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: «Μα πως το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά»…


Μαλβίνα Κάραλη (1952-2002)

miafantastiksynentefksimetimalvinakarali



poke me baby one more time

Κάθε λίγο τζαι λιγάκι μαθαίνω κάτι καινούργιο που το facebook. Για το facebook εννοώ. Για εμένα βασικά.

Για παράδειγμα, πριν λίγο καιρό ανακάλυψα ότι στα μηνύματα έσιει τζι άλλον inbox, βρίσκεις τζι άλλα μηνύματα στο "view other messages".  Τζειμέσα ήβρα κάτι πληροφορίες που είχα ζητήσει πριν μήνες τζι ενόμισα εν μου εστείλαν, καθώς επίσης κάτι χαιρετούρες που έναν άγνωστο ινδό. Εν τους πάω τους ινδούς καθόλου τζαι γράφω το με μικρό "ι" ως διαμαρτυρία για τους χιλιάδες βιασμούς που κάμνουν κάθε λεπτό. Εν που τες χειρότερες ράτσες τζι ότι θέλεις πε μου. Αν είμαι προκατειλημμένη έχω τζαι δίκαιο. Prove me wrong if u dare.

Τέλοσπάντων.

Εψές ανακάλυψα τα pokes. Εκούντησε με ένας λαλεί εψές, τζι όταν εμπήκα να δω είχα 7 κουντήματα που το 2011. Γιατί κουντάτε καλέ μου? Σε τί αποσκοπεί το κούντημα? Μα κυρίως, γιατί δεν μου τα έφκαλε προηγουμένως? Οξά εν εγώ που εν τα είδα. Μπαίνω να δω ποιοί με κουντούν, κάτι ωραία/γυμνασμένα παιθκιά... Ωπ! Πού με ήβραν? ! Tί εθέλαν? Ενεκάτωσα λλίον, ε, που το 2011 επαντρευτήκαν τζι εκάμαν τζαι μωρά. Αν τους αντικουντήσω εγώ 4 χρόνια μετά πόσο lame είμαι? Να μεν ρωτήσω τί εθέλαν? Να λαλούν ότι είμαι ανάγωγη? Να κάτσω φρόνιμη λαλεί η Ιβάνα.

Τέλοσπάντων, το θέμα είναι ότι κάποτε είχα hit. Been hit. Poked.

Αν σου πω ότι ανέβηκεν μισό σκαλί η αυτοπεποίθηση μου? Τζι αλλό μισό που εμπήκα στο παντελόνι μου το τζιν... Κάτι κάμνουμε. Θα το φορώ συνέχεια το παντελόνι, εν πολλά ωραίο, εν το φκάλλω, τζι αν το φκάλω θα θέλω άλλην τόσην ώρα να μπω.

Θωρώ φωτογραφίες μου πριν 3 χρόνια τζαι λαλώ γουάο. Πώς ήμουν, πώς έγινα. Γι αυτόν αρνούμαι να βάλω πρόσφατη φωτό μου στο φβ. Τρία χρόνια πριν εν αρκετά πρόσφατη.

Άμαν συζητάς με τους δικούς σου γιατί αφήνεις τους το μωρό να πάεις να γυμναστείς τζαι λαλούν σου ότι προτεραιότητα τωρά εν το μωρό σου, τότε σκέφτεσαι τί στο καλό κάμνεις τόσο λάθος. Τζαι να τους εξηγάς ότι χρειάζεσαι χρόνο για εσένα, για να νιώσεις ψυχολογικά και σωματικά καλά, ότι προσπαθείς να έβρεις τις ισορροπίες σου αλλά να ξέρεις ότι έχουν κάποιο δίκιο...

Τρίτο τελοσπάντων τζαι κλείνω. Κανένα poke μέσα μέσα, κανένα στενό τζιν, κανέναν κοπλιμένο κάμνουν τη διαφορά. Για εμάς που ψάχνουμεν ισορροπίες, που μάλλον ψάχνουμε τζαι σε λάθος τόπους, αν ακούσεις μιαν καλήν κουβέντα μια φορά στες τόσες, σώζεται η κατάσταση. Ειδάλλως έχουμεν την αγκαλιάν του μωρού τζι ούλλα περνούν. :)


 

tGiF

Σήμερα TGIF!

Κρυώννετε τζι εσείς τη νύχτα πλέον? Τζαι την ημέρα μεν σου πω... Εν τζαιρός να αρκέψω να ππέφτω με τις κλάτσες νομίζω...

Ο μικρός εξύπνησε που τις 5 τζι έκλαιε, μετά ήθελεν παιγνίδια, μετά έκλαιε, μετά έκλαια εγώ, που ήθελα ύπνο.

Έννεν ωραίο να γοράζεις καφέν τζαι ταshινόπιττα τζαι να φέφκεις μόνο με τον καφέ, να θυμάσσαι το μεσημέρι ότι επλήρωσες τζαι ταshινόπιττα αλλά δεν την έπιασες ποττέ που το ταμείο. Άραγε αν πάεις αύριο θα θυμούνται τζαι θα σου δώσουν άλλη? Πρέπει να σε είπαν "αχάπαρη" σαν έφεφκες...  Oh well!


Εν ωραίο όμως να βλέπεις που μακριά (τζαι όι στα όνειρα σου) παλιά flames τζαι να θυμάσαι κουβέντες (και όχι μόνο)... Τωρά να χουν άσπρα μαλλιά - (τζαι να φαίνουνται!) τζαι ναν πιο μιτσιοί σου! Τζαι να χαμογελάς μόνη σου, να μεν τους κοντεύκεις  να μιλήσετε... Εν θέλεις να ξέρεις τί κάμνουν τωρά, τζι εξάλλου, κάτω που τα γυαλιά του ήλιου μόνο το ένα σου μμάτι εν βαμμένο. Στα φώτα θα βάψεις τζαι το άλλο.

Να σου θυμίζουν πόσον καλοί είναι στα λόγια οι άντρες εξ Ελλάδος τζαι ότι αν δεν ήξερες καλλύττερα πάλε θα εκολακεύεσουν που τα λοούθκια του σημερινού συνομιλητή... Αλλά πάλε εχαμογέλασες. Σάκκερ.

Τέλοσπα. Επήεν ωραία η μέρα σήμερα μέχρι στιγμής.
Μεν σιαίρεσαι, έσιει άλλην τόσην!
 

όνειρα πισκόττα οίκτου

Καλή χρονιά και πολλές καλές χρονιές να έχουμε όλοι!! Για κάποιο εκνευριστικό λόγο δεν μπορώ να σχολιάσω στο προηγιούμενο ποστ τζαι να ε...