Επειδή ότι γράψω τούτες τις μέρες θαν θυμωμένο ή κουρασμένο, αποφάσισα να θυμηθώ τα χρόνια του Δημοτικού. Ώσπου να τελειώσω το ποστ θα χαμογελώ στάνταρ.
Θωρώ κάτι σούσες δίπλα τζι εκστασιάζουμαι. Πρέπει ναν το πιο ωραίο παιγνίδι για παιδιά. Πάντα εφοούμουν να σουστώ ψηλά γιατί εσούζουνταν τζι οι στύλλοι τζι εφούμουν ήταν να ππέσει η σούσα. Εθώρουν τζαι κάποιους συμμαθητές που επετάσσουνταν τζι έθελα τζι εγώ. Αλλά ήμουν σίουρη ότι θα την έτρωα κάτω με τα μούτρα.
Κάποτε, στο δημοτικό είχαμε ένα τοπούι με 5-6 δέντρα. Αποφασίσαμε ότι ήταν το δάσος μας (εμείς οι κορούες) τζι εκάμναμεν τις αμαζόνες. Μεν ξεχνάς τότε ήμαστε ττάπποι τζαι η λεμονιά εφάνταζε θεόρατο δέντρο του Αμαζονίου. Τωρά πώς ακριβώς κάμνεις την Αμαζόνα θα σε γελάσω. Έτο εβουρούσαμεν πάνω κάτω, τζι εν αφήναμε τα αγόρια να έρτουν. Σιγά μεν τους έκοφτε βέβαια. Ούτε λόγος για να σκαρφαλώσουμε πάνω στα δέντρα, πάλε εφοούμουν τζαι δεν μου επέρναν.
Τότε εδιούσαν μας τζαι συσσύτιο. Πώς γράφεται τούτο. Ναι, εστεκόμαστε στη γραμμή γιατί ήταν του προσφυγικού συνοικισμού το δημοτικό μας τζι εδιούσαν μας, γάλα τζαι ψωμί? Εν θυμούμαι να σου πω την αλήθκεια.
Στην έκτη τάξη του δημοτικού ήρταν οι "σπουδαστές". Ήταν μικροί δάσκαλοι βασικά, έτσι τους εθεωρούσαμε τζι εγώ θυμούμαι άρεσεν μου ένας. Μια φορά άρκησα να πάω το πρωί στην τάξη γιατί επήα να τους πιάσω λουλούδια. Έφαα τιμωρία.
Ενεκατσιούσα με όσους επιππιλλούσαν τις βρύσες τζι εσκέφτουμουν ότι αν επερνούσε αρκετή ώρα που την ώρα που την επιππίλλησε κάποιος (αγόρια βεβαίως) ήταν να καθαρίσει η βρύση. Τζι έτσι εκαρτερούσα τζι εκοράτζιαζα.
Στο διάλειμμα είσιεν κάτι μεγάλους τροχούς που εβουρούσαμεν, επαίρναμε φόρα τζι εφκαίνναμεν πάνω οι κορούες. Τζι ήταν πλέον το άνδρο μας. Τα αγόρια εστέκουνταν πουκάτω τζι εξεροσταλιάζαν. Εγώ ενόμιζα εθέλαν τον τροχόν. Τωρά που το σκέφτουμαι, εν άλλα που τους αρέσκαν να θωρούν αλόπως. Αλλά ειλικρινά, νομίζω τότε ήταν πολλά πιο αθώα τα πράματα, παίζει τζαι να μεν εσκέφτουνταν έτσι. Τουλάχιστον κάποιοι. Τότε ήμαστε αθώα μωρά.
Εβάστουν μαζί μου ένα τετρασέλινο τζαι ήταν ολόκληρος θησαυρός. Κάποτε έπιανα γαλατάκι μπανάνας, κάποτε παγωτό μπανάνας ή πορτοκάλι, τζείνο που ήταν κώνος με τετράγωνη βάση. Ή ποτζείνα τα παγωτά του σελινιού που ήταν μες τα νάυλα, ούλλον χρώματα, έτρωες τα τζι εshίζαν τα shείλη σου στις άκρες. Κάποτε φρουτάκια ή πίσσες τζαι κάποτε τσίπιτος ή αφροζούα.
Εφορούσα πάντα φούστα μπλε. Εν μου άρεσκεν η ποθκιά (η μαυρόασπρη καρώ) ενώ πολλές φορές έτυχε να φορώ ότι ρούχα είχα γιατί έτσι εκάμναν πολλοί. Ειλικρινά δεν με πείραζε, ούτε εκαταλάβαινα τίποτε, το μόνο που ήθελα ήταν να μεν πιάσω ποττέ φτείρες γιατί επεριπαίζαμεν τους φτείρηες. Ναι, ήμαστε τζαι σκληρά μωρά.
Τότε εγράφαμεν μες το λεύκωμα οι κορούες. Εγράφαμεν κάτι ποιηματάκια του στυλ "αγαπάς ένα αγόρι που δουλεύει στο βαπόρι, he's very goog ναυτάκι with ωραίο προσωπάκι". Τζαι τα κλασικά Αγάπα Αγόρι Άξιο, Βάλε Βέρα Βασιλική, Γράψε Γράμμα Γούρικο, (το Δ τζαι το Ε εν τα θυμούμαι) Ζήσε Ζωή Ζηλευτή κλπ. Άμαν μας εγράφαν τζαι τα αγόρια μέσα ήταν κατόρθωμα τζι εδείχναμεν τα η μια της άλλης. Ήταν τζαι τα ερωτηματολόγια που εγώ αντρέπουμουν να γράφω. Έκαμνα συλλογή κόλλες αρωματισμένες τζαι σβηστήρκα.
Επαίζαμε τρεχτό τζαι στύλλους κυρίως, τα αγόρια επαίζαν τζαι μάππα τζι εμείς εγυρίζαμεν τζι ανταλλάσσαμεν αυτοκόλλητα (φραουλίτσα, Κάντι, στρουμφάκια κλπ.)
Ήδη χαμογελώ. Άλλη φορά τα υπόλοιπα.
Έννεν τούτα που εκάμνετε τζι εσείς?
Θωρώ κάτι σούσες δίπλα τζι εκστασιάζουμαι. Πρέπει ναν το πιο ωραίο παιγνίδι για παιδιά. Πάντα εφοούμουν να σουστώ ψηλά γιατί εσούζουνταν τζι οι στύλλοι τζι εφούμουν ήταν να ππέσει η σούσα. Εθώρουν τζαι κάποιους συμμαθητές που επετάσσουνταν τζι έθελα τζι εγώ. Αλλά ήμουν σίουρη ότι θα την έτρωα κάτω με τα μούτρα.
Κάποτε, στο δημοτικό είχαμε ένα τοπούι με 5-6 δέντρα. Αποφασίσαμε ότι ήταν το δάσος μας (εμείς οι κορούες) τζι εκάμναμεν τις αμαζόνες. Μεν ξεχνάς τότε ήμαστε ττάπποι τζαι η λεμονιά εφάνταζε θεόρατο δέντρο του Αμαζονίου. Τωρά πώς ακριβώς κάμνεις την Αμαζόνα θα σε γελάσω. Έτο εβουρούσαμεν πάνω κάτω, τζι εν αφήναμε τα αγόρια να έρτουν. Σιγά μεν τους έκοφτε βέβαια. Ούτε λόγος για να σκαρφαλώσουμε πάνω στα δέντρα, πάλε εφοούμουν τζαι δεν μου επέρναν.
Τότε εδιούσαν μας τζαι συσσύτιο. Πώς γράφεται τούτο. Ναι, εστεκόμαστε στη γραμμή γιατί ήταν του προσφυγικού συνοικισμού το δημοτικό μας τζι εδιούσαν μας, γάλα τζαι ψωμί? Εν θυμούμαι να σου πω την αλήθκεια.
Στην έκτη τάξη του δημοτικού ήρταν οι "σπουδαστές". Ήταν μικροί δάσκαλοι βασικά, έτσι τους εθεωρούσαμε τζι εγώ θυμούμαι άρεσεν μου ένας. Μια φορά άρκησα να πάω το πρωί στην τάξη γιατί επήα να τους πιάσω λουλούδια. Έφαα τιμωρία.
Ενεκατσιούσα με όσους επιππιλλούσαν τις βρύσες τζι εσκέφτουμουν ότι αν επερνούσε αρκετή ώρα που την ώρα που την επιππίλλησε κάποιος (αγόρια βεβαίως) ήταν να καθαρίσει η βρύση. Τζι έτσι εκαρτερούσα τζι εκοράτζιαζα.
Στο διάλειμμα είσιεν κάτι μεγάλους τροχούς που εβουρούσαμεν, επαίρναμε φόρα τζι εφκαίνναμεν πάνω οι κορούες. Τζι ήταν πλέον το άνδρο μας. Τα αγόρια εστέκουνταν πουκάτω τζι εξεροσταλιάζαν. Εγώ ενόμιζα εθέλαν τον τροχόν. Τωρά που το σκέφτουμαι, εν άλλα που τους αρέσκαν να θωρούν αλόπως. Αλλά ειλικρινά, νομίζω τότε ήταν πολλά πιο αθώα τα πράματα, παίζει τζαι να μεν εσκέφτουνταν έτσι. Τουλάχιστον κάποιοι. Τότε ήμαστε αθώα μωρά.
Εβάστουν μαζί μου ένα τετρασέλινο τζαι ήταν ολόκληρος θησαυρός. Κάποτε έπιανα γαλατάκι μπανάνας, κάποτε παγωτό μπανάνας ή πορτοκάλι, τζείνο που ήταν κώνος με τετράγωνη βάση. Ή ποτζείνα τα παγωτά του σελινιού που ήταν μες τα νάυλα, ούλλον χρώματα, έτρωες τα τζι εshίζαν τα shείλη σου στις άκρες. Κάποτε φρουτάκια ή πίσσες τζαι κάποτε τσίπιτος ή αφροζούα.
Εφορούσα πάντα φούστα μπλε. Εν μου άρεσκεν η ποθκιά (η μαυρόασπρη καρώ) ενώ πολλές φορές έτυχε να φορώ ότι ρούχα είχα γιατί έτσι εκάμναν πολλοί. Ειλικρινά δεν με πείραζε, ούτε εκαταλάβαινα τίποτε, το μόνο που ήθελα ήταν να μεν πιάσω ποττέ φτείρες γιατί επεριπαίζαμεν τους φτείρηες. Ναι, ήμαστε τζαι σκληρά μωρά.
Τότε εγράφαμεν μες το λεύκωμα οι κορούες. Εγράφαμεν κάτι ποιηματάκια του στυλ "αγαπάς ένα αγόρι που δουλεύει στο βαπόρι, he's very goog ναυτάκι with ωραίο προσωπάκι". Τζαι τα κλασικά Αγάπα Αγόρι Άξιο, Βάλε Βέρα Βασιλική, Γράψε Γράμμα Γούρικο, (το Δ τζαι το Ε εν τα θυμούμαι) Ζήσε Ζωή Ζηλευτή κλπ. Άμαν μας εγράφαν τζαι τα αγόρια μέσα ήταν κατόρθωμα τζι εδείχναμεν τα η μια της άλλης. Ήταν τζαι τα ερωτηματολόγια που εγώ αντρέπουμουν να γράφω. Έκαμνα συλλογή κόλλες αρωματισμένες τζαι σβηστήρκα.
Επαίζαμε τρεχτό τζαι στύλλους κυρίως, τα αγόρια επαίζαν τζαι μάππα τζι εμείς εγυρίζαμεν τζι ανταλλάσσαμεν αυτοκόλλητα (φραουλίτσα, Κάντι, στρουμφάκια κλπ.)
Ήδη χαμογελώ. Άλλη φορά τα υπόλοιπα.
Έννεν τούτα που εκάμνετε τζι εσείς?