Θάλασσα το μεγαλείο...

... Σου Θεέ μου!

Βλέπεις τούτην εδώ την θάλασσα? Δεξιά-αριστερά? Εν ήρεμη αναλόγως, εν σου έβαλα φουρτούνα, κύμματα 3 μέτρα, σκοτεινόν ουρανό ή τον μαύρο βυθό. Έβαλα σου την έτσι όμορφη όπως είναι, με το θαλασσένιο της μπλε που μαγεύει τζι εμπνέει τόσα χρόνια, τόσους καλλιτέχνες - και όχι μόνο. Έβαλα την για να την εξευμενίσω. Να την καλοπιάσω, να την καλάρω.

Η αλήθκεια είναι ότι η θάλασσα προκαλεί μου δέος. Εν που τούτα τα πράματα της φύσης που μου προκαλούν θαυμασμό τζαι φόβο παράλληλα, λόγω του απρόβλεπτου, του βάθους, της θερμοκρασίας, του απέραντου, του θυμού, λόγω του ακριβώς, ότι εν μπορείς να την δαμάσεις. Είσαι βασικά στο έλεος της.

Όσα τζι αν έκαμεν ο άνθρωπος, όσα τζι αν καταφέρει ακόμα, τούτο το θηρίο εν μπορεί να το δαμάσει. Κάμε παραλιούες οργανωμένες, κάμε κυμματοθραύστες, κάμε δεξαμενές τζαι ιχθυοτροφία άμα θέλεις. Άμαν μπεις μέσα στα βαθκιά όμως τζαι πει να θυμώσει, είσαι στο έλεος της. Άμαν θέλει σου τη χαρίζει, άμα θέλει παίζει μαζί σου, άμα θέλει καταπίννει σε. Τα μόνα ασφαλή αλόπως εν τα υποβρύχια...? Τζαι πάλε...

Προτιμώ τις παραλιούες, τούτες τις εξημερωμένες, τις συμβιβασμένες, τις κουτσουρεμένες, διότι τούτες εν του σιερκού μου. Μπορώ να τις απολαύσω, να παίξω, να κολυμπήσω, να σουππωθώ τελοσπάντων τζαι μετά να στεγνώσω. Όσσον να μου τζίσει λλίον τζαι μετά να πάμεν ο καθένας στα δικά του.

Θαυμάζω ακόμα τζείνους που εμεγαλώσαν κοντά στη θάλασσα, που την αποζητούν, που είναι είναι συνυφασμένη η ζωή τους με τη θάλασσα, βλέπε ναυτικούς, σφουγγαράδες, ψαράδες... Θαυμάζω που ενώ ξέρουν τη δύναμη τζαι την ορμή της, πάλε βουρούν μες τα νερά της, όπως το μωρό που δεν ξεκολλά που τον θυμωθκιάρη παπά του. Θαυμάζω τους γιατί έχουν κατανοήσει πρώτα το μεγαλείο της, σέβουνται την πρώτα τζι ύστερα παν να δώκουν μέσα.

Εν θεοποιώ τη θάλασσα, Ποσειδώνα μεν παίρνεις θάρρος.

Απλά προχτές εβρέθηκα σε μιαν άγρια παραλία, με κάτι βράχους, κάτι κύμματα, δεν ετολμούσες να κοντέψεις, τζι έπιαν με κάτι τις, ήθελα να φύω, να πάω κάπου πιο ασφαλισμένα αλλά ταυτόχρονα δεν εξεκολλούσα, έμεινα να την θωρώ... Να θωρώ τα αφρισμένα κύμματα να σπάζουν πάνω στους βράχους, έβλεπα τα σχήματα των βράχων που εδημιούργησεν  υπομονετικά το νερό σιγά σιγά τόσα χρόνια, τις πέτρες έξω στρογγυλεμένες σε διάφορα χρώματα...

Σκέφτουμαι δύο πράματα:

Ένα: Εν για να δούμε το μεγαλείο του Θεού, τί υπέροχα, τεράστια πράγματα έκαμεν τζαι για να μεν λαλούμε ότι εμείς είμαστεν οι άρχοντες επειδή  εκτίσαμεν, ανακαλύψαμεν, εφτάσαμεν στον Άρη - επειδή έχουμεν λλίο νου, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σαλέψει. Ότι τζι αν εκάμαμε, έχουμεν όρια, όσο ψηλά τζαι να φτάσουμε ποττέ δεν θα καταφέρουμε να δαμάσουμε ή να κάμουμε που την αρχή τούτα τα πανέμορφα στοιχεία της φύσης. Τζι ούτε πρέπει. Έννεν τούτος ο σκοπός μας.

Δύο: Σκέφτουμαι πόσο φοϊτσιάρα είμαι γενικά, μεν με πάρεις κάπου μες τη νύχτα, που δεν έσιει φως, δεν έσιει "πολιτισμό", μεν με πάρεις μες τα βουνά, στα δάση, μες τες θάλασσες, κάπου τελοσπάντων που να μεν έχω τον έλεγχο.

Τζαι μετά θυμούμαι την κουβένταν που μου είπαν, να μεν φοούμαι τα δημιουργήματα του Θεού, αλλά των ανθρώπων.