Σοβαρά, πότε σταματούν τα πάρτυ οι ορμόνες?
Εχτές άφηκα το μωρό για πρώτη φορά στη μάμα μου για να τζοιμηθώ. Δεν είχα τζοιμηθεί όλη νύχτα, το πρωί ήταν να σπάσει η κκελλέ μου, άφηκα της τον για να τζοιμηθώ λλίο τζαι να κάμω δουλειές. Τελικά ετζοιμήθηκα πολλά τζι έκαμα μόνο μια δουλειά. Τζαι πάλε ήμουν τέζα. Αλλά συνέχεια εσκέφτουμουν το μωρό τζι είχα τύψεις που τον άφηκα για λλίον "me-time". Έπιασα τον που τη μάμμα μου τζι αγκάλιαζα τον συνέχεια τζι εφίλουν τον. Μόνο που δεν έκλαψα που τες τύψεις.
Πάρτυ οι ορμόνες.
Πριν κάτι μέρες είχα πάει με μια φίλη να παίξουν τα μωρά μας. Εθωρούσα τα μωρά της να παίζουν, αγχώνουμουν με το παραμικρό να μεν κτυπήσουν, εσκέφτουμουν "μα πώς τους αφήνεις να σκαρφαλώνουν, πώς αντέχεις άμαν τσακώνονται, πώς την παλεύεις άμαν κλαιν" κλπ, τζι έσφιγγα παραπάνω πάνω μου τον δικό μου. Μιλούμε για μάχη μέσα μου, ήξερα ότι ήμουν υπερβολική τζαι πάλε δεν εμπορούσα να σταματήσω να ανησυχώ.
Πάρτυ τρικούβερτο.
Εδίουν του δικού μου φάρμακο εψές τζι έκλαιε τζι οδύρετουν. Έβαλα τον στο μπάνιο, πάλε κλάμα κι οδυρμός. Που τη μια εσκέφτουμουν tough love "θα το πιεις επειδή πρέπει/θα κάμεις μπάνιο επειδή πρέπει", που την άλλη "αγάπη μου οκκέι, εν πειράζει εν θα το πιούμε/εν θα κάμουμε μπάνιο" τζι έπιαννα τον αγκαλιά. Μάχες λέμε.
Κάνει πάρτυ, το χθες και με πονά...
Για να μεν πω ότι εγέννησεν μια φιλενάδα τζι εθώρουν τους τζι έλιωννα, εσκέφτουμουν "άμπα τζαι τζίσει κανένας πάνω στα σιερούθκια του, άμπα τζαι κάμει τους (τη μάμα τζαι το μωρό) να κλαιν, άμπα τζαι εν τους βοηθά ο παπάς, έφα τους! Ρε δεν πάμε καλά.
Εθώρουν στο you tube ένα βίτεο με μωρά στην Αφρική αποστεωμένα, να σέρνονται που την πείνα, έκλαια, "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΜΝΟΥΝ ΚΑΤΙ, φέρτε μου τα εμένα, αγάπες μου"... Τζαι τωρά κλαίω που το θυμούμαι.................
Όι εν είμαι έγκυος πάλε. Ούτε περιοδεύω. Το μωρό μου, τα μωρά μας, μεν ξανακούσω για βιασμούς μωρών θα τους κρεμμάσω ούλλους, δεν ξέρω τί γίνεται με την περίπτωση μου, τζι ούτε μπορώ να το πω κανενού, να με θωρεί σάννα τζαι κάτι δεν πάει καλά. Τζι εν θα 'σιει άδικο.
Έτυχε σου απλά να θέλεις να κλάψεις?
Τζαι ξέρω ότι θα μου περάσει σε λλίο, θα 'μαι μες την τρελλή χαρά.
Ώσπου να με ξαναπιάσει.
ok εχει κ χειρότερα που λλόου μου οκ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκ εν ειμαι μόνη μου....
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τζαι ξέρω ότι θα μου περάσει σε λλίο, θα 'μαι μες την τρελλή χαρά"....εεεεεε όι.... έτσι εννα νιώθεις που δαμε τζιαι να πάει... θα είσαι πολλά υπερευαίσθητη σε θέματα μωρων κλπ κλπ...
ΔιαγραφήΑτε ρε τζιαι εγω τα ιδια εχω. Αραγε (σου) εν κανενα "συνδρομο νεας μάμμας"?? Εν μπορω να θωρω μωρα να υποφερουν, πονω το στομαχι μου στην σκεψη της παιδικης πορνογραφιας τζιαι των βιασμων. Τζιαι αμαν σιονώνω το γαλα που εν εφαε ο δικος μου πιαννουν με τυψεις για τα μωρα που πεινουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήI think this is what motherhood is all about
Το μωρό μου εν 2,5 τωρά, εν άλλαξε τίποτε απο όλα αυτά που έχεις αναφέρει πιο πάνω! Εξακολουθώ να είμαι το ίδιο πρίχτισσα! Το μόνο που μπορώ να πω ότι εχαλάρωσα εν με το παιχνίδι, δεν αγχώνουμε τόσο πλέον εκτός και αν είναι σκαρφαλωμένος πάνω στο πάγκο! αχαχαχαχαχαχα κορούδες νομίζω δεν το ξεπερνάς πότε απλά μαθαίνεις στην πορεία να σκάζεις λίο γιατί όλοι οι υπόλοιποι πρίχτισσα σε ανεβάζουν πρίχτισσα σε κατεβάζουν!
ΑπάντησηΔιαγραφή