Ο παίχτης εξελίσσεται σε παιχτούι Α' κατηγορίας. Άρκεψε να έχει άποψη, να την εκφράζει, να θυμώνει, να έχει απαιτήσεις, να ελίσσεται, γενικότερα έφυε που τη φάση του απλά αξιαγάπητου τζι έγινε αξιαγάπητος για γερά νεύρα.
Γράφω τα δαμαί να μεν τα ξιχάσω λαλεί τζι η clueless.
Πλέον λέεις του να πάμε στη γιαγιά, αν δεν θέλει απαντά σου "τεκμηριωμένα":
- δεν είναι σπίτι η γιαγιά/κοιμάται η γιαγιά!
Λέεις του να πάμε εκκλησία:
- τέλειωσε η εκκλησία/έφυγε ο πάτερ!
Λέεις του να φάει το φαγητό του:
- δεν έχουμε φαγητό
- γιε μου έτο δαμαί μπροστά σου
- δεν είναι φαγητό!
Πάω να πιάσω το μίκυ (το μικρό) γιατί κλαίει:
- άφησε τον κάτω
- μα κλαίει
- να τον πιάσει ο παπάς!
Κτυπά με, λέω του "δεν είναι σωστό", "δεν επιτρέπεται να κτυπάμε", "πονώ" (τα μεγάλα μέσα):
- Δεν είναι τίποτα μάμα, θα περάσει!
(όταν έπεφτε χαμαί ελαλούσαμεν του "δεν είναι τίποτα, θα περάσει").
Ρίχνει τη μπάλα πάνω μου, ξανά "δεν ρίχνουμε πράγματα πάνω στους άλλους, θα κτυπήσουμε, πονώ, θέλεις να σου ρίξω κι εγώ τη μπάλα να δεις ότι πονάς?"
- ναι!
Τη ρίχνω ελαφρά πάνω του, θυμώνει:
- Γιατί μου την έριξες??
Θέλει (πάλε) σελινούι για το μηχάνημα να πιάσει μπάλα. Λέω του "δεν έχουμε λεφτά". Πάει σε άλλον (άγνωστο) τζαι λαλεί του "δεν έχουμε λεφτά, θα μου πιάσεις μπάλα?"
Άμαν εν θέλει να κάμει κάτι: "είμαι κουρασμένος/είμαι λυπημένος".
Στη σκέψη του, είναι καλυμμένος. Μιλά, απαντά, έχει τη λύση, έχει δίκιο, τέλος. Δεν έχει θέση το "γιατί", το "όχι", το "που το ξέρεις". Δεν θα ασχοληθεί να σου εξηγήσει. Πλέον πρέπει να βρίσκω τρόπους να του αποσπώ την προσοχή που τη σκέψη του για να περάσει το δικό μου.
Εψές στις 12 που κοιμούνταν τα μωρά, αποφάσισα να βάλω μια μάσκα νυχτός άσπρη μετά που 6 μήνες. Ξυπνά ο παίχτης, γυρέφκει με, πετάσσουμαι δίπλα του με τη μάσκα, θωρεί με, αρπάσσει με να κοιμηθούμε ξανά αγκαλιά! Ούτε πτοήθηκε. Η μόνη μου έννοια να μεν εθώρεν εφιάλτες ούλλη νύχτα. Πάντως ετζοιμήθηκε, εξύπνησε μια χαρά.
Άμαν με βλέπει λυπημένη, θυμωμένη:
-μάμα να γελάς, να είσαι χαρούμενη!
Λαλεί μου 10-20 φορές την ημέρα "σε αγαπώ πολύ" τζαι λιώνω. Ξέρω ότι σε 1-2 χρόνια θα σταματήσει να το λαλεί τζαι θα το ξαναπεί σε καμιά πενηνταριά χρόνια ίσως.
Το αποκορύφωμα είναι όταν με σφίγγει στην αγκαλιά του τζαι λαλεί μου:
- Σε αγαπώ πολύ μάμα. Μια μέρα θα σε βοηθήσω!
Αυτά. Κόμα δεν έκλεισε τριών. Ότι τζαι να πω εν λλίο για το τι μου προσφέρει τούντο μωρό.
#blessed
Γράφω τα δαμαί να μεν τα ξιχάσω λαλεί τζι η clueless.
Πλέον λέεις του να πάμε στη γιαγιά, αν δεν θέλει απαντά σου "τεκμηριωμένα":
- δεν είναι σπίτι η γιαγιά/κοιμάται η γιαγιά!
Λέεις του να πάμε εκκλησία:
- τέλειωσε η εκκλησία/έφυγε ο πάτερ!
Λέεις του να φάει το φαγητό του:
- δεν έχουμε φαγητό
- γιε μου έτο δαμαί μπροστά σου
- δεν είναι φαγητό!
Πάω να πιάσω το μίκυ (το μικρό) γιατί κλαίει:
- άφησε τον κάτω
- μα κλαίει
- να τον πιάσει ο παπάς!
Κτυπά με, λέω του "δεν είναι σωστό", "δεν επιτρέπεται να κτυπάμε", "πονώ" (τα μεγάλα μέσα):
- Δεν είναι τίποτα μάμα, θα περάσει!
(όταν έπεφτε χαμαί ελαλούσαμεν του "δεν είναι τίποτα, θα περάσει").
Ρίχνει τη μπάλα πάνω μου, ξανά "δεν ρίχνουμε πράγματα πάνω στους άλλους, θα κτυπήσουμε, πονώ, θέλεις να σου ρίξω κι εγώ τη μπάλα να δεις ότι πονάς?"
- ναι!
Τη ρίχνω ελαφρά πάνω του, θυμώνει:
- Γιατί μου την έριξες??
Θέλει (πάλε) σελινούι για το μηχάνημα να πιάσει μπάλα. Λέω του "δεν έχουμε λεφτά". Πάει σε άλλον (άγνωστο) τζαι λαλεί του "δεν έχουμε λεφτά, θα μου πιάσεις μπάλα?"
Άμαν εν θέλει να κάμει κάτι: "είμαι κουρασμένος/είμαι λυπημένος".
Στη σκέψη του, είναι καλυμμένος. Μιλά, απαντά, έχει τη λύση, έχει δίκιο, τέλος. Δεν έχει θέση το "γιατί", το "όχι", το "που το ξέρεις". Δεν θα ασχοληθεί να σου εξηγήσει. Πλέον πρέπει να βρίσκω τρόπους να του αποσπώ την προσοχή που τη σκέψη του για να περάσει το δικό μου.
Εψές στις 12 που κοιμούνταν τα μωρά, αποφάσισα να βάλω μια μάσκα νυχτός άσπρη μετά που 6 μήνες. Ξυπνά ο παίχτης, γυρέφκει με, πετάσσουμαι δίπλα του με τη μάσκα, θωρεί με, αρπάσσει με να κοιμηθούμε ξανά αγκαλιά! Ούτε πτοήθηκε. Η μόνη μου έννοια να μεν εθώρεν εφιάλτες ούλλη νύχτα. Πάντως ετζοιμήθηκε, εξύπνησε μια χαρά.
Άμαν με βλέπει λυπημένη, θυμωμένη:
-μάμα να γελάς, να είσαι χαρούμενη!
Λαλεί μου 10-20 φορές την ημέρα "σε αγαπώ πολύ" τζαι λιώνω. Ξέρω ότι σε 1-2 χρόνια θα σταματήσει να το λαλεί τζαι θα το ξαναπεί σε καμιά πενηνταριά χρόνια ίσως.
Το αποκορύφωμα είναι όταν με σφίγγει στην αγκαλιά του τζαι λαλεί μου:
- Σε αγαπώ πολύ μάμα. Μια μέρα θα σε βοηθήσω!
Αυτά. Κόμα δεν έκλεισε τριών. Ότι τζαι να πω εν λλίο για το τι μου προσφέρει τούντο μωρό.
#blessed
Παιχταράς ο Παίχτης!
ΑπάντησηΔιαγραφήEnjoy!
Αυτό με το φαγητό με δίπλωσε στο γέλιο. Άψογος. !!!!!! Φοβερός και νόμιζα ο δικός μου ήταν ετοιμόλογος. Νομίζω παίρνετε το βραβείο. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ Νεράιδα μου! Να χαίρεσαι κι εσύ τους άντρες σου! Πρέπει να μεγάλωσαν πολύ...
ΑπάντησηΔιαγραφήclueless νομίζω κάθε μωρό έσιει πετυχημένες θανατηφόρες ατάκες Είπαμε, γεννιούνται με το νου πλέον