Στο Δημοτικό

Επειδή ότι γράψω τούτες τις μέρες θαν θυμωμένο ή κουρασμένο, αποφάσισα να θυμηθώ τα χρόνια του Δημοτικού. Ώσπου να τελειώσω το ποστ θα χαμογελώ στάνταρ.

Θωρώ κάτι σούσες δίπλα τζι εκστασιάζουμαι. Πρέπει ναν το πιο ωραίο παιγνίδι για παιδιά. Πάντα εφοούμουν να σουστώ ψηλά γιατί εσούζουνταν τζι οι στύλλοι τζι εφούμουν ήταν να ππέσει η σούσα. Εθώρουν τζαι κάποιους συμμαθητές που επετάσσουνταν τζι έθελα τζι εγώ. Αλλά ήμουν σίουρη ότι θα την έτρωα κάτω με τα μούτρα.

Κάποτε, στο δημοτικό είχαμε ένα τοπούι με 5-6 δέντρα. Αποφασίσαμε ότι ήταν το δάσος μας (εμείς οι κορούες) τζι εκάμναμεν τις αμαζόνες. Μεν ξεχνάς τότε ήμαστε ττάπποι τζαι η λεμονιά εφάνταζε θεόρατο δέντρο του Αμαζονίου. Τωρά πώς ακριβώς κάμνεις την Αμαζόνα θα σε γελάσω. Έτο εβουρούσαμεν πάνω κάτω, τζι εν αφήναμε τα αγόρια να έρτουν. Σιγά μεν τους έκοφτε βέβαια. Ούτε λόγος για να σκαρφαλώσουμε πάνω στα δέντρα, πάλε εφοούμουν τζαι δεν μου επέρναν.

Τότε εδιούσαν μας τζαι συσσύτιο. Πώς γράφεται τούτο. Ναι, εστεκόμαστε στη γραμμή γιατί ήταν του προσφυγικού συνοικισμού το δημοτικό μας τζι εδιούσαν μας, γάλα τζαι ψωμί? Εν θυμούμαι να σου πω την αλήθκεια.

Στην έκτη τάξη του δημοτικού ήρταν οι "σπουδαστές". Ήταν μικροί δάσκαλοι βασικά, έτσι τους εθεωρούσαμε τζι εγώ θυμούμαι άρεσεν μου ένας. Μια φορά άρκησα να πάω το πρωί στην τάξη γιατί επήα να τους πιάσω λουλούδια. Έφαα τιμωρία.

Ενεκατσιούσα με όσους επιππιλλούσαν τις βρύσες τζι εσκέφτουμουν ότι αν επερνούσε αρκετή ώρα που την ώρα που την επιππίλλησε κάποιος (αγόρια βεβαίως) ήταν να καθαρίσει η βρύση. Τζι έτσι  εκαρτερούσα τζι εκοράτζιαζα.

Στο διάλειμμα είσιεν κάτι μεγάλους τροχούς που εβουρούσαμεν, επαίρναμε φόρα τζι εφκαίνναμεν πάνω οι κορούες. Τζι ήταν πλέον το άνδρο μας. Τα αγόρια εστέκουνταν πουκάτω τζι εξεροσταλιάζαν. Εγώ ενόμιζα εθέλαν τον τροχόν. Τωρά που το σκέφτουμαι, εν άλλα που τους αρέσκαν να θωρούν αλόπως. Αλλά ειλικρινά, νομίζω τότε ήταν πολλά πιο αθώα τα πράματα, παίζει τζαι να μεν εσκέφτουνταν έτσι. Τουλάχιστον κάποιοι. Τότε ήμαστε αθώα μωρά.

Εβάστουν μαζί μου ένα τετρασέλινο τζαι ήταν ολόκληρος θησαυρός. Κάποτε έπιανα γαλατάκι μπανάνας, κάποτε παγωτό μπανάνας ή πορτοκάλι, τζείνο που ήταν κώνος με τετράγωνη βάση. Ή ποτζείνα τα παγωτά του σελινιού που ήταν μες τα νάυλα, ούλλον χρώματα, έτρωες τα τζι εshίζαν τα shείλη σου στις άκρες. Κάποτε φρουτάκια ή πίσσες τζαι κάποτε τσίπιτος ή αφροζούα.

Εφορούσα πάντα φούστα μπλε. Εν μου άρεσκεν η ποθκιά (η μαυρόασπρη καρώ) ενώ πολλές φορές έτυχε να φορώ ότι ρούχα είχα γιατί έτσι εκάμναν πολλοί. Ειλικρινά δεν με πείραζε, ούτε εκαταλάβαινα τίποτε, το μόνο που ήθελα ήταν να μεν πιάσω ποττέ φτείρες γιατί επεριπαίζαμεν τους φτείρηες. Ναι, ήμαστε τζαι σκληρά μωρά.

Τότε εγράφαμεν μες το λεύκωμα οι κορούες. Εγράφαμεν κάτι ποιηματάκια του στυλ "αγαπάς ένα αγόρι που δουλεύει στο βαπόρι, he's very goog ναυτάκι with ωραίο προσωπάκι". Τζαι τα κλασικά Αγάπα Αγόρι Άξιο, Βάλε Βέρα Βασιλική, Γράψε Γράμμα Γούρικο, (το Δ τζαι το Ε εν τα θυμούμαι) Ζήσε Ζωή Ζηλευτή κλπ. Άμαν μας εγράφαν τζαι τα αγόρια μέσα ήταν κατόρθωμα τζι εδείχναμεν τα η μια της άλλης. Ήταν τζαι τα ερωτηματολόγια που εγώ αντρέπουμουν να γράφω. Έκαμνα συλλογή κόλλες αρωματισμένες τζαι σβηστήρκα.

Επαίζαμε τρεχτό τζαι στύλλους κυρίως, τα αγόρια επαίζαν τζαι μάππα τζι εμείς εγυρίζαμεν τζι ανταλλάσσαμεν αυτοκόλλητα (φραουλίτσα, Κάντι, στρουμφάκια κλπ.)

Ήδη χαμογελώ. Άλλη φορά τα υπόλοιπα.

Έννεν τούτα που εκάμνετε τζι εσείς?








 

18 σχόλια:

  1. ω τι μου θύμισες. γάλα τζαι ένα κουλούρι στροτζυλό που ήταν πολλά ωραίο θυμούμαι!!

    φτίρες επιάναμεν. τζαι επίταν μας η μάνα μας αεροζόλ πας τα μαλλιά, ετύλιεν μας τα με μια μαντιλιά κάμποση ώρα τζαι μετά εξιφτίριζεν μας. καραντίνα μες το μπάνιο :-)))

    τα λευκώματα, προϊστορικά φέησμπουκ :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τζιαι μας αεροζόλ και χτενισμα με μια άσπρη χτενιούδα που έσπαζε τα κονίθκια.

      Διαγραφή
    2. α ναι, κουλούρι στρογγυλό!!

      εμένα εφτυχώς εν μου επίτισεν ποττέ αεροζόλ, μόνο ένα φάρμακο πολλά δυνατό τζαι μετά εστέκετουν που πάνω μου τζι έφκαλλε μου τις φτείρες, μάνα μου τη μάμα μου... τζαι μετά δώστου κτένισμα με την άσπρη κτενούα :/

      Διαγραφή
    3. Καταραμένο Αεροξόλ! Τζιαι πίτα τζιαι να μας πιτήσoυν, που να ξανακάτσει οτιδήποτε πάνω μας! Τζιαι ξύθκια, λάθκια, ότι φανταστείς. Εκόψαν σας ποττέ τα μαλλία σας γιατί επιάτε φτείρες; Εμένα εκόψαν μου τα- κλαίω τα ακόμα γιατί ήταν πολλά μακρυά - μπόι στάιλ, γιατί εκολλήσαν με κάποιο τρόπο σαν επαίζαμεν ..... πίσσες bubble!

      Διαγραφή
  2. Α μάνα μου ρε Νίρι και εγώ σε προσφυγικό σχολείο και θυμούμαι το συσσίτιο εμάς κουλούρι με ένα απαίσιο τυρί ή πολιπιφ και χυμό σε κονσέρβα όμως. Εννοείται ότι εν επιννα νερό γιατί εσιχαίνομουν και εγώ το πιππίλισμα, εννοείται ότι είχα λεύκωμα και εγράφαν μας και τα αγόρια όλα, εννοούνται οι αρωματικές κόλλες και χαρτομάντηλα και η ανταλλαγή αν είχες κανένα σπάνιο, ακόμα και το βιβλίο με αυτοκόλλητα κώμικ είχα και με παίκτες εννοείται. Έτρωα ξινούθκια και η μάμμα μου ετσιρίλλα ότι κατουρουν τα σκύλλοι και το πάσχα εσπάζαμε ένα φυτό αγκάθενο που το υγρό του ήταν κόκκινο γιατί τάχα μου ήταν το αίμα του Χριστού. Επαίζαμε που κάτω που μια Ακακία εμείς και μέχρι σήμερα εν που τα αγαπημένα μου δέντρα. Έχω πολλά αλλα εν θυμούμαι άλλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τούτο με τα οξυνούθκια εκάμναμεν το τζι εμείς, εννοείται κρυφά που τους γονιούς

      Διαγραφή
  3. Αμάνα μου τι χρόνια... Εγώ μεινίσκω σε ακριτική περιοχή αλλά εν είχε συσσίτιο... Εν αθθυμούμαι και καλά φυσικά. Αλλά σούσες, ανταλλαγή κόλλες και αυτοκόλλητα, δασκαλούθκια πολλά χαρακτηριστικές αναμνήσεις. Εμείς είχαμε και ένα τόπο μες το σχολείο που είχε καμπόσα δέντρα και ενομίζαμεν ήταν στοιχειωμένο δάσος και φοούμαστε να πάμε. Είμαστεν νάκκον παλαβά μωρά η αλήθκεια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λευκωμα, πιππιλλισμα βρυσης που τους άλλους τζιαι νεκατσιασμα, στυλλους, σχοινακι, πατητο (Α-Β-Ρ), Αρωματισμενες κολλες....
    Τι αθωα χρονια τοτε.
    Λαλειτε τα σημερινα μωρα να εν ετσι αθωα οπως ειμασταν εμεις τοτε? Ειμασταν οπως τα καττουθκια τα στραβα. Για μας ηταν ουλλα πασπαλισμενα με νεραιδοσκονη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τα σημερινά μωρά γεννιούνται με το νου λαλούν, καμιά σχέση με εμάς...

      Διαγραφή
  5. same here,λευκωματα (τα οποια εχω μεχρι σημερα στα 31 μου) πιππιλισμα βρυσης,κολλες,σχοινακι το αγαπημενο μου,ημουν η πιο καλη γιατι ημουν η πιο ψηλη :-), ετρωα και γω ξινουθκια και αθασουθκια πρασινα με την μαμα να φωναζει οτι ενα πηξει το αιμα μου, οι φτηρες με το ασπρο το κτενακι,το ξυδι και το φαρμακο που εβρωμεν.
    Ωραια χρονια indeed.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ήσουν η "μάνα" που έκαμνε ότι δεν εφκάλλαν οι άλλες στο σχοινάκι?
      πάντα εζήλευκα τες τζείνες, εγώ δεν είχα υπόθεση

      Διαγραφή
  6. τζιεινα τα ποτηρούθκια που ήταν πλαστικ'ά και εδιπλώναν σε κυκλους και εμπαιναν μες το πλαστικό κουτί θυμάστε τα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άσχετο: ό,τι και αν είναι θα περάσει... Έχεις και το Δώρο πλέον δίπλα σου.:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. loved sxoinaki kai styllous :D

    syssitio den thymoumai, agouri (me ena g) gar

    ΑπάντησηΔιαγραφή

όνειρα πισκόττα οίκτου

Καλή χρονιά και πολλές καλές χρονιές να έχουμε όλοι!! Για κάποιο εκνευριστικό λόγο δεν μπορώ να σχολιάσω στο προηγιούμενο ποστ τζαι να ε...