Εγινήκαμεν ούλλοι εύθικτοι. Πώς να πεις κάποιου κάτι χωρίς να θικτεί?
Πώς να του ζητήσεις κάτι, να τον συμβουλέψεις για κάτι, που τη στιγμή που το θωρεί τελείως διαφορετικά τζαι αμέσως θα θικτεί τζαι θα δικαιολογηθεί? Τζαι θα φανείς εσύ πιο κατζιά που τον άλλο...
- Ε Ιβάνα, εν θέλω να μπαίνεις στο δωμάτιο μου έτσι χωρίς να με ρωτάς.
- Μα μπήκα να σου φυλάξω τη μπλούζα σου!
- Ναι αλλά εν με ρώτησες, μπορεί να μεν έθελα να μπεις μέσα
- Αφού δε μου έδινες σημασία, ήσουν απασχολημένη, μαγείρευες, μιλούσες στο τηλέφωνο...
- Να περιμένεις να τελειώσω, ή άφηστην τζαμαί να την πάρω εγώ μέσα άμαν θέλω
- Δε φτάνει που σου αγόρασα τη μπλούζα!
- Την άλλη φορά έπιασες να συγυρίσεις το δωμάτιο μου. Είπα σου εγώ να το συγυρίσεις?
- Μα ήταν χάλια και εσύ δεν έβρισκες ώρα.
- Ναι αλλά εν δική μου υπόθεση, είπα σου να μεν μπεις!
- Εγώ φταίω που σου συγύρισα!!
- !?!?!?!?!?!
(Πε ρε παιδί μου ένα συγγνώμη, έχεις δίκιο, εν θα το ξανακάμω!)
- Ιβάνα, έλα να σου πω, πόψε που θα έχουμε ξένους, μεν τους αρκέψεις πάλε τα δικά σου
- Τί εννοείς δικά μου?
- Εννοώ μεν ανοίξεις κουβέντα πάλε για τις απόψεις σου περί Κυπραίων πολιτικών, τα κόμματα, τί πρέπει να γίνει με την οικονομία...
- Αφού είναι θέματα που ενδιαφέρουν όλους
- Ναι αλλά εσύ συζητάς τζαι κάμνεις τον ξερόλα, άσε που δεν αφήνεις τζαι κανέναν άλλο να μιλήσει
- Αφού εγώ ξέρω κάποια πράγματα παραπάνω, δεν είναι καλό να τα λέω?
- Ναι αλλά όι με δασκαλίστικο ύφος
- Είναι για να τα καταλαβαίνουν καλά, με παραδείγματα, με γεγονότα...
- Ουφ, τζαι να σταματάς κάποια στιγμή, εσυζητήσετε το, κανεί, αλλάξετε κουβέντα, εν κουραστικό συνέχεια τα ίδια τζαι τα ίδια, μεν γίνεσαι κουραστική
- Αφού κι οι άλλοι ενδιαφέρονται γι αυτά τα θέματα, τί, να μιλούμε για ρούχα?
- Εν που σε αντρέπουνται τζι εν θέλουν να σου πουν κανεί, μόνον εγώ εν σε αντρέπουμαι
- Εγώ νομίζω όταν ξέρεις κάποια πράγματα πρέπει να τα λες να τα μαθαίνουν κι οι άλλοι, είναι χρέος σου
- Εγώ νομίζω να σιωπάς τζαι λλίον, η σιωπή εν χρυσός. Τζαι στο κάτω κάτω, εν εγωιστικό να θεωρείς ότι ξέρεις τα ούλλα τζι εν χρέος σου να διδάξεις τους πάντες
- Όπως κάνεις εσύ τώρα δηλαδή?
- !!!!! (busted, καλλύττερα να μεν μιλώ ούτε εγώ)
Λείπει μου η διάκριση. Να σκεφτώ καλά πριν, να ξέρω πότε, τί, πώς και πού να πώ κάτι.
Και η Ιβάνα εν εύθικτη. Εν μπορείς να της πεις τίποτε!
Πώς να του ζητήσεις κάτι, να τον συμβουλέψεις για κάτι, που τη στιγμή που το θωρεί τελείως διαφορετικά τζαι αμέσως θα θικτεί τζαι θα δικαιολογηθεί? Τζαι θα φανείς εσύ πιο κατζιά που τον άλλο...
- Ε Ιβάνα, εν θέλω να μπαίνεις στο δωμάτιο μου έτσι χωρίς να με ρωτάς.
- Μα μπήκα να σου φυλάξω τη μπλούζα σου!
- Ναι αλλά εν με ρώτησες, μπορεί να μεν έθελα να μπεις μέσα
- Αφού δε μου έδινες σημασία, ήσουν απασχολημένη, μαγείρευες, μιλούσες στο τηλέφωνο...
- Να περιμένεις να τελειώσω, ή άφηστην τζαμαί να την πάρω εγώ μέσα άμαν θέλω
- Δε φτάνει που σου αγόρασα τη μπλούζα!
- Την άλλη φορά έπιασες να συγυρίσεις το δωμάτιο μου. Είπα σου εγώ να το συγυρίσεις?
- Μα ήταν χάλια και εσύ δεν έβρισκες ώρα.
- Ναι αλλά εν δική μου υπόθεση, είπα σου να μεν μπεις!
- Εγώ φταίω που σου συγύρισα!!
- !?!?!?!?!?!
(Πε ρε παιδί μου ένα συγγνώμη, έχεις δίκιο, εν θα το ξανακάμω!)
- Ιβάνα, έλα να σου πω, πόψε που θα έχουμε ξένους, μεν τους αρκέψεις πάλε τα δικά σου
- Τί εννοείς δικά μου?
- Εννοώ μεν ανοίξεις κουβέντα πάλε για τις απόψεις σου περί Κυπραίων πολιτικών, τα κόμματα, τί πρέπει να γίνει με την οικονομία...
- Αφού είναι θέματα που ενδιαφέρουν όλους
- Ναι αλλά εσύ συζητάς τζαι κάμνεις τον ξερόλα, άσε που δεν αφήνεις τζαι κανέναν άλλο να μιλήσει
- Αφού εγώ ξέρω κάποια πράγματα παραπάνω, δεν είναι καλό να τα λέω?
- Ναι αλλά όι με δασκαλίστικο ύφος
- Είναι για να τα καταλαβαίνουν καλά, με παραδείγματα, με γεγονότα...
- Ουφ, τζαι να σταματάς κάποια στιγμή, εσυζητήσετε το, κανεί, αλλάξετε κουβέντα, εν κουραστικό συνέχεια τα ίδια τζαι τα ίδια, μεν γίνεσαι κουραστική
- Αφού κι οι άλλοι ενδιαφέρονται γι αυτά τα θέματα, τί, να μιλούμε για ρούχα?
- Εν που σε αντρέπουνται τζι εν θέλουν να σου πουν κανεί, μόνον εγώ εν σε αντρέπουμαι
- Εγώ νομίζω όταν ξέρεις κάποια πράγματα πρέπει να τα λες να τα μαθαίνουν κι οι άλλοι, είναι χρέος σου
- Εγώ νομίζω να σιωπάς τζαι λλίον, η σιωπή εν χρυσός. Τζαι στο κάτω κάτω, εν εγωιστικό να θεωρείς ότι ξέρεις τα ούλλα τζι εν χρέος σου να διδάξεις τους πάντες
- Όπως κάνεις εσύ τώρα δηλαδή?
- !!!!! (busted, καλλύττερα να μεν μιλώ ούτε εγώ)
Λείπει μου η διάκριση. Να σκεφτώ καλά πριν, να ξέρω πότε, τί, πώς και πού να πώ κάτι.
Και η Ιβάνα εν εύθικτη. Εν μπορείς να της πεις τίποτε!
Εν δύσκολοι οι μυγιάγγικτοι άνθρωποι, είμαι κι εγώ λλίο αν και προσπαθώ να το καταπολεμήσω. Ο άντρας μου εν παραπάνω και στην αρκή ενευρίαζα που επιάνετουν εύκολα επειδή εν "έπιανε" τον τρόπο που ελάλουν κάποια πράματα αλλά τωρά απλώς ήβραμε ο ένας τα κουμπιά του άλλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σιωπή πολλές φορές εν όντως χρυσός!