Ναν άρρωστος πάλε ο μεγάλος. Να έσιει αρρωστήσει με πυρετό 2 φορές μέσα σε 2 εβδομάδες αφότου εξεκίνησε σχολείο. Να σκέφτεσαι ότι, εφόσον ο πυρετός προκύπτει αρχές της εβδομάδας (τζι εν κολλά που το σχολείο), μήπως τελικά εν ψυχοσωματικός? επειδή εν θέλει να πάει σχολείο!
Κάθε μέρα ναν περιπέτεια, αν θα κλαίει που το πρωί, αν θα θέλει να πάει καφετέρια, στη γιαγιά ή κάπου αλλού. Στο σχολείο πάντως όι. Να θέλει να τον πιάσει ο παππούς που το σχολείο μόλις τον πάρεις. Να του τάζεις πάρκα τζαι εκπλήξεις όταν σχολάσει. Να αγωνιάς αν θα σε ειδοποιήσουν πάλε που το σχολείο επειδή κλαίει, δεν τρώει ή έκαμε πυρετό.
Να μεν ξικολλά μετά που τη γιαγιά, να κλαίει, να κλωτσά, να μεν θέλει κανέναν άλλο, ούτε καν εσένα τζαι να μεν μπορείς να τον παρηγορήσεις.
Να θωρείς έναν άλλο μωρό, αντιδραστικό, ιδιότροπο, γκρινιάρικο, ανασφαλές, λυπημένο, θυμωμένο που κλωτσά τζαι κάμνει tantrums όπου και όποτε έβρει. Να ξέρεις ότι εν αναστατωμένος, να τον καλοπιάνεις, να μεν θυμώνεις εσύ τζαι να θυμώνουν άλλοι. Τζαι να τσακώνεσαι μαζίν τους.
Να του κάμνεις τον καραγκιόζη πέρκι γελάσει λλίον, πέρκι συνδεθεί ξανά μαζί σου που είσαι η κακιά που τον ξερίζωσες που τους παπούδες τζι εξαπόλισες τον μόνο του σε ένα σχολείο.
Τη νύχτα να μεν στέκεται να του δώσεις καλπόλ τζαι όπως τον βαστάτε με τον άντρα σου, να πιτάς το καλπόλ με τη σύριγγα μες το μάτι του άντρα σου.
Όι εγώ, κάποια άλλη.
Ρε, εν και παίζει να έχει κάτι που εν πάει καλά στο σχολείο; Ή εν όντως απλά η αντίδραση της αλλαγής κλπ; :/
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν καταφέρεις να βγάλεις έξω αυτό που λέει η Moonlight, να μην αγχώνεσαι. Έτσι μας εκμεταλλεύονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κόρη που ήταν η φρόνιμη της οικογένειας έκλαιγε τον πρώτο μήνα μόλις την έπαιρνα. Μόλις έφευγα σταματούσε (και το ξέρω γιατί δεν άκουγα το κλάμα της έξω από την πόρτα). Ο γιος ακόμα παιδεύει τον παπά του για να πάει στο σχολείο και είναι 4,5. Έχω καλή σχέση με την δασκάλα του και ξέρω ότι περνάει καλά στο σχολείο. Ο μικρούλης ενώ είχε πάει σχολείο πριν να γίνει χρονιός και είναι οικείο το περιβάλλον, μετά από τις 2 βδομάδες του Αυγούστου που έμεινε σπίτι ξεκίνησε να ιδιοτροπιάζει.
Εγώ προσπαθώ να μην τους κουβαλάω στην τάξη, να μάθουν να πηγαίνουν μόνοι τους. Χωρίς πολλά πολλά φιλιά και αγκαλιές. Ξανά ξεκίνησα τις αγκαλιές και τα φιλιά έξω από το σχολείο μετά που σταματούν να με παιδεύουν. Αλλά εγώ είμαι αναίσθητη. Τους αφήνω να κλαίνε. Δεν έχω την επιλογή να μείνουν στο σπίτι και κάποτε πρέπει να πάνε σχολείο.
Από την άλλη δεν μπορώ να πω για το κόλλημα γιατί δεν είχα κανένα κολλημένο πάνω μου τόσο πολύ για να μου κρατήσει μούτρα. Κολλημένοι στον παπά τους είναι και οι τρεις! I wonder why!!!
Δεν θα πάνε πολύ καιρό τα μούτρα που σου κρατάει. Λογικά όταν δει ότι δεν θα αλλάξει κάτι θα επανέλθει.