χάσμα, τόσα χρόνια μετά

Είμαι της γενιάς που εμεγάλωσε με την αφάνα μαλλιά, με τη φράντζα 10 εκατοστών (η πιο ψηλή ήταν η πιο fashionable), αν εφορούσες μαύρο σουτιέ κάτω που άσπρο πουκάμισο ήσουν πολύ προχωρημένη, δακτυλοδεικτούμενη τζαι "περπατημένη". Αν εκάπνιζες (για τις κοπέλες), επίσης δακτυλοδεικτούμενη, αν είσιες φίλο στην εφηβεία σου πάλε, αν τζι εζηλέφκαν σε οι παραπάνω. Αν άκουες χέβυ μέταλ ήσουν περιθωριακή/ός, κακό παιδί κλπ, αν άκουες τα τοπ χιτς τζι εγύριζες τα κλαπς ήσουν από νορμάλ μέχρι προχωρημένος/η, αν δεν έκαμνες τίποτε που τούτα πάλε ήσουν νορμάλ ή εν σου εδιούσαν πολλή σημασία. Δεν είσιεν τόσο bullying (εκτός αν κάμνω λάθος), απλά είσιεν κλίκες των δημοφιλών παιδιών τζαι μετά ήταν ούλλοι οι υπόλοιποι.

Είμαι επίσης της γενιάς που εγύριζεν τις γειτονιές τζαι για να μπεις σπίτι έπρεπε να νυχτώσει ή να σου φωνάξει η μάμμα σου που το κάγκελο της αυλής - τζι εννοείται άκουεν την ούλλη η γειτονιά. Ωραίοι καιροί. Οι κορούδες αλλάζαμεν χειροποίητα ρούχα της κούκλας, ή κόλλες συλλογής, εκάμναμεν θεατράκια, επαίζαμεν βασιλέα, φώτη! Τα αγόρια επαίζαν μάππα, ππιριλιά, σκατούλλικα (εγώ προσωπικά μόνο ακουστά είχα τα σκατούλλικα, δεν είδα να παίζουν), εκάμναν συλλογή με αυτοκόλλητα  panini, παίχτες, υπερατού (εν θέλω να το ξιχάσω τούτο, γι αυτό το γράφω).

Ετρώαμεν τσίπιτος κόκκινα του Χαραλάμπους που έσιει τζαι σήμερα, όμως τότε ήταν πιο γευσάτα. Άκουσα ότι εν λόγω των περιορισμών της ΕΕ που μετά εφκάλαν κάμποσα απαγορευμένα συστατικά, τότε όμως εδιούσαν τζείνη την ακαταμάχητη γεύση. Ετρώαμεν επίσης αφροζούες, μάλλοου, κρεόλες, παγωτά χρωματιστά του σελινιού, παγωτά τριγωνικά της βανίλιας τζαι του πορτοκαλιού, σοκολάτες μελίτα, ίον, βασικά με έναν τετρασέλινο στο σχολείο ήσουν άρχοντας!

Ως βρέφη, εμεγαλώσαμεν με κλάμαν, εκλαίαμεν ώσπου να ποτζοιμηθούμε, ούτε λόγος για αγκαλιές, σιουμάλισμα, τραγουδάκια, παραμυθάκια γιατί οι γονιοί μας ήταν τέζα τζι εξυπνούσαν που τα χαράματα. Εμεγαλώσαμεν με το γάλα στο πιπερό ως το δημοτικό (οξά μόνον εγώ έπινα ως το δημοτικό μες το πιπερό), φόρμουλα τζαι ζαχαρούχο (η μικρή ολλανδέζα, βλάχας), κκόφλειξ τζαι πισκότα μόρνινγκ κκόφφι τζαι γάλα με τριαντάφυλλο μαζί με το λουβί. Είχαμε matchbox αυτοκινητούθκια, εκάμναμεν σπιτούθκια με καρέκλες τζαι σεντόνια, αυτοκίνητα με δίσκους τζαι κουτάλες για τιμόνια, ταχύτητες τζι επαίζαμεν μες το σπίτι. Έξω, εκτίζαμεν με ξύλα, σίδερα,πέτρες. Εθωρούσαμεν τα μίκυ μάους που εξεκινούσαν (στις 5 ?) κάθε απόγευμα τζαι οι πιο τυχεροί το Σάββατο το πρωί. Ως τις ειδήσεις εππέφταμεν για ύπνο (8.30?) Τούτο με τα μίκυ μάους της δεκαετίας του 80-90, εν άλλο ποστ που μόνο του.

Εμεγαλώσαμεν με γιαγιάδες, παππούδες γιατί οι γονιοί μας εδουλέφκαν πολλές ώρες, ή με τα αδέρφια μας ώσπου να ρτουν σπίτιν οι γονιοί. Τζι ήταν εντάξει να είσαι μόνος σου σπίτι να ποσκολιέσαι. Μετά έπρεπε να θκιαβάσεις, συνήθως με φωνές ή ξύλο αν δεν τα έφκαλλες ή αν εβαρκέσουν. Γιατί οι γονιοί μας δεν είχαν ώρα ή υπομονή να κάτσουν μαζί μας με τις ώρες. Ή εθκιάβαζες ή επήεννες αθκιάβαστος, αλλά ήταν εντάξει γιατί δεν ήταν τόσο ανταγωνιστικά στο σχολείο. Δεν είσιεν shίλια ιδιαίτερα για το ποιος θα γίνει πιο καλός. Τα δύσκολα ήταν κυρίως μετά στο λύκειο για τις εξετάσεις, τζαμαί έπηζες στα ιδιαίτερα.

Επαίρναν μας οι γονιοί μας στα κλαπς, στις καφετέριες ή επιάνναμεν λεωφορεία για να κατεβούμεν κάτω, ή ταξί για να έρτουμεν πίσω, τζι ήταν εντάξει. Εμάθαινες κρυφά αυτοκίνητο τζι έπιαννες ή επιάνναν σου οι γονιοί σου δικό σου μετά τα 20 ως επί το πλείστον. Έτρωες φατσιές με μοτόρες τζι εν το ελάλες γιατί θα έτρωες φωνές ή ξύλο. Γενικά, λλίη κουβέντα, πολλές φωνές, τιμωρίες, ξύλο. Τζι ήταν εντάξει, παντού ήταν έτσι. Ο ένας γονιός συνήθως εφώναζεν ή έλειπε, ο άλλος ασχολείτουν παραπάνω με τις δουλειές τζαι τα μωρά.

Γιατί τα λαλώ τούτα? Γιατί στην ουσία εμεγαλώσαμεν μόνοι μας. Χωρίς ουσιαστική επικοινωνία με τους γονιούς μας, δεν ήταν φίλοι μας αλλά γονιοί, αυστηροί, επιβάλλουνταν με το έτσι θέλω τζαι συνήθως έφκαιννε μας σε καλό. Εκάμναμεν πολλά, τα παραπάνω δεν τα ελαλούσαμεν. Αν εξέραν ούλλα που εκάμναμεν τότε οι γονιοί μας θα είχαν ποφκαρτεί που τότε.

 

Πώς εφκήκαμεν εμείς? Οι παραπάνω, έναν αντίγραφο των γονιών μας. Οι υπόλοιποι, στα σαράντα συν/πλην, ακόμα προσπαθούμε με επαναστάσεις να ξεφύγουμε που τζείνα τα πρότυπα.

Όσοι εκάμαμεν οικογένεια νωρίς, εκάμαμεν ότι εκάμναν οι γονιοί μας. Όσοι εκάμαμεν πιο αργά, βρίσκουμε πόσα λάθη εκάμαν οι γονιοί μας τζαι προσπαθούμεν να μεν τα κάμουμεν. Είμαστε πιο θκιαβασμένοι τάχα, θέλουμε να κάμουμεν δικά μας λάθη. Μεγαλώνουμε τα μωρά μας με πολλήν ανοχή, με υγιεινά φαγητά, βιολογικά, χωρίς ξύλο τζαι φωνές τζαι τιμωρίες αλλά με θετική ενθάρρυνση πως το λένε. Τα μωρά μας εν εξαιρετικά ετοιμόλογα, καλομαθημένα, ξέρουν τζαι κάμνουν πολλά που εμείς εγίναμεν του γυμνασίου να τα μάθουμε. Τζαι θεωρούμεν ότι εν πιο καλά έτσι παρά όπως εκάμναν οι γονιοί μας.

Δεν έσιει τόσο μεγάλο χάσμα γενεών. Είμαστε τόσο διαφορετικοί, αλλά τόσον ίδιοι με τους γονιούς μας. Θέλουμε να τους ξεφύγουμε αλλά όσο περνά ο καιρός, τόσο παραπάνω τους μοιάζουμε. Απλά καθυστερούμε παραπάνω.

Η διαφορά μας ποιά είναι? Ότι τότε, τόσα εξέραν τόσα εκάμναν. Δεν είχαν τζαι πολλές επιλογές. Εμείς τωρά μπορούμε να πληροφορηθούμε για τα πάντα τζαι να κάμουμεν επιλογές αλλά δεν. Αφήνουμε την κοινωνία, το περιβάλλον μας να πάρει αποφάσεις για εμάς, απλά ακολουθούμεν. Μεινίσκουμε κολλημένοι στις δικές μας απόψεις, είμαστεν λλίον παραπάνω ατομικιστές, για τούτο φταίει τζι η εποχή μας. Γιατί τότε, με την προσφυγιά, εχρειαζούμαστεν ο ένας τον άλλο. Τωρά ο σώσον εαυτόν σωθείτο.

Τωρά, έχουμεν παραπάνω ευθύνη. Πιο πολλή πληροφόρηση, κατάρτιση, πιο πολλές ευκαιρίες. Πιο λλίες δικαιολογίες.

Δεν ξέρω πως θα καταλήξουμε. Απλά, τούτο που προσπαθώ να αποφύγω, βλέπω ότι τελικά ίσως εν πιο καλό που τζείνο προς το οποίο οδεύω. Αύριο ίσως αλλάξω γνώμη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει τη ζωή του τζαι τις ευθύνες του, στα 20 τζι όι να παιδευκούμαστε στα 40 συν/πλην να έβρουμεν τί πάει λάθος - οι παραπάνω εν προλαβαίνουμε να τα σάσουμε.

Τα τσίπιτος Χαραλάμπους πάντως, εν μια που τες σταθερές αξίες, τόσα χρόνια μετά. Μακάρι να εβρίσκαμεν τζι άλλες.

update: ο Φώτης
Έριχνες την  πετρούα σου στο 1 τζαι μετά με κουτσό επροσπαθούσες να την κλωτσήσεις έξω που το Φώτη. Μετά έριχνες την στο 2, αλλά έπρεπε να την κλωτσήσεις έξω περνώντας που το 1, χωρίς να πατήσεις εσύ ή η πέτρα γραμμή. Μετά στο 3, έπρεπε να την κλωτσήσεις έξω περνώντας που το 2, το 1. κοκ. Βασικά επήεννες γυρόν που το Φώτη :D