που το αμπέλι

Ξέρεις, έννεν τόσον εύκολο. Έννα μου πεις, τί εν εύκολο? Τζαι γιατί ναν εύκολο? Για να πετύχεις κάτι που αξίζει θέλει κόπο, θυσίες, πόνο...

Καμιά φορά φταιν τζι οι προσδοκίες. Είτε εν πολλές, οι δικές σου, είτε μυθοποιείται η κατάσταση τόσο, που είσαι μια ζωή κομπλεξαρισμένος γιατί δεν ήταν όπως το επερίγραφαν, δεν ήταν όπως το είχες μες το μυαλό σου.

Τούτον εν το μειώνει απαραίτητα, απλά επιβεβαιώνει ότι πρέπει να προσπαθήσεις. Πάντα να προσπαθείς. Αν έχεις κάποιες στιγμές ανάπαυσης, τζείνες ένι, μεν ψάχνεις άλλες, συνέχεια να προσπαθείς, να μην επαναπαύεσαι. Να ξέρεις ότι εν στη φύση μας να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας. Τον καλό μας εαυτό. Αλλά τζι έτσι να μεν ένι, ίσως κάποιοι άλλοι το εβάλαν σκοπό τους να σε καταστρέψουν. Φαίνεται σου περίεργο? Μπορεί να μεν τους ξέρεις, να μεν τους βλέπεις, ούτε τζείνοι να σε ξέρουν, μπορεί να μαγειρέφκουν το μέλλον σου για εσένα, χωρίς εσένα. Μπορεί τζαι ναν πεπεισμένοι ότι εν για το καλό σου. Το πιο πιθανόν όμως να μεν τους κόφτει ιδιαίτερα. Κλασικά, έτσι πάει, μεν περιμένεις να σε νοιαστούν. Τζι έτσι πρέπει να φροντίσεις εσύ τον εαυτό σου, μεν περιμένεις που τους άλλους. Τζαι μεν σοκάρεσαι. Ούλλα να τα περιμένεις που τους άλλους.

Ξέρεις κάτι όμως? Ήδη έχασες τη μπάλα. Τόσην ώρα μιλώ για εσένα, να προστετέψεις τον εαυτό σου, τζαι είμαι σίουρη ακούεις με προσεκτικά, μετά που λίγη σκέψη ίσως συμφωνήσεις στα παραπάνω. Ήδη έκαμα σε φοινιτζιάν, ότι ούλλα εξαρτώνται που σένα, να διεκδικήσεις τζαι να ανταμοιφθείς... Κλασικό γνώρισμα της εποχής μας τούτες ούλλες οι συμβουλές αυτοβελτίωσης και λοιπά νεο-διαφωτιστικά φρούτα.

Μια παρένθεση. Εδιάβαζα σήμερα ένα ρητό που έλεε, πριν μου μιλήσεις για την πίστη σου, για το Θεό σου, για το τί εν σωστό, δείξε μου πρώτα τί κάμνεις, για τον διπλανό σου, τον μακρινό σου, πως τους αντιμετωπίζεις, τζαι θα αποφασίσω εγώ τί τζαι αν θα πιστέψω.

Γενικώς, οι πράξεις μιλούν τζαι όι οι κουβέντες, τα ποστς, τα άρθρα, μαθαίνεις μεν αλλά αν είσαι σκεπτώμενο άτομο εν θα τα καταπιείς έτσι, θα ψάξεις να δεις πράξεις, για να πιστέψεις τζείνον ποιυ τα λέει.

Κλείνει η παρένθεση. Θα σου πω κάτι μεγαλειώδες τωρά. Μεν φοάσαι, έννεν δικό μου. άλλοι το είπαν, αλλά πιο σημαντικό, άλλοι εκάμαν το βίωμα τους. Εγώ τούτους θέλω να ακούω. Τούτοι εν τα πρότυπα μου. Λοιπόν: κρίνεσαι γενικότερα στη ζωή σου, που τη στάση σου απέναντι στους άλλους. Όπως τζαι να το κάμουμε, εγώ τούτο δέχουμαι σήμερα.

Ξέρεις, αν μιλήσω για εμένα, για τη δική μου στάση, αν κάμω μιαν κριτική, πρέπει να κοιτάζω χαμαί, να κάτσω σε μια γωνιά τζαι να λαλώ συγγνώμη. Της γωνιάς. Ώσπου να μάθω, να συνηθίσω στη λέξη, να την πω τζαι δυνατά. Εν φτάνει να την απαιτώ που τους άλλους. Πρέπει να την ακούσω που τη δική μου φωνή.

Γιατί? Εν είμαι μόνη μου. Τζαμαί που λαλώ ότι φταίει ο άλλος για τη "δυστυχία μου" (λέμε τώρα, άλλοι πνίουνται, κρούζουν, εκλέγονται...) έρκουνται τούτες οι σκέψεις να μου πουν "παρέτα μας τζαι φέρ' τα μίλλια σου". Εν σου χρωστά κανένας τίποτε, ότι κάμουν να λαλείς ευχαριστώ τζαι να δεις εσύ τι κάμνεις για τους άλλους. Πρώτα εσύ. Πρώτα εσύ να ζητήσεις συγγνώμη τζαι να μεν γυρέφκεις καφκά για να δικαιωθείς τάχα. Μεν θίγεσαι, μεν πληγώνεσαι, δες τα δικά σου φταιξίματα, δες πόσα εζήτησες που τον άλλον, αν τον εγονάτισες, αν τον έγραψες, αν τον άφηκες μόνο του σε κρίσιμες στιγμές. Φταίεις παραπάνω από όσο εφαντάστηκες. Βασικά δεν το φαντάζεσαι, δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία.

Πρόσεχε όμως. Πρόσεχε μεν φτάσεις στο άλλο άκρο. Τύψεις τζαι "δεν με αντέχω άλλο" τζαι "πώς ΕΓΩ εμπόρεσα"... εν πάλε ύποπτες. Ππέσε που το εγώ σου, πε ναι, εγώ το έκαμα, λάθος μου. Τζαι διόρθωσ' το.

Ξέρω εν δύσκολο. Εν τούτη η μαγκιά. Έφυες. Μεν το σκεφτείς άλλο, κινδυνεύεις να αναθεωρήσεις. Έφυες.

Τζι έλα αύριο να μου πεις αν ηρέμησες μέσα σου. Αν έσασεν η καρδιά σου.

...Πάω.

(αμπελοφιλοσοφώντας)