μετακαλοκαιρινά

Τι εν τούτο το περιβόητο μαστίχωμα που ούλλοι μαστιχώνουνται τζαι βάλλουν το στο facebook? Έτσι που το θεοποιούν νιώθω ότι χάνω κάτι ουσιώδες...

 

Θωρώ σινγκλς  που βάλλουν φωτογραφίες με μαγιό, μακιγιάζ μοντέλου τζαι σκέφτουμαι... Έτσι ντύνουνται παραλιακά? Εγώ κυκλοφορώ με κάτι μαυράδες πάνω στα πόθκια, κάτι πανάδες πάνω στη μια βούκκα, τζαι  τα μαλλιά μου εν μονίμως πάνω τζαι φορώ τσιαττοπαττέλονο... Πού τες ήβραμε τούτες ούλλες τις μοντέλες στην Κύπρο τζαι πώς τα καταφέρνουν να φαίνουνται πάντα ανεγάδιαστες τζαι να φορούν την τελευταία λέξη της μόδας σε παρεό/σορτσάκι?

 

Σκέφτουμαι επίσης πώς άλλαξαν τα πράματα, εν εμπόρεσα να πάω ταξίδι όπως τους λοιπούς συγγενείς, ούτε να πάω να περιχαρίσω με κουμέρες και παιδία, το πρόγραμμα μας ήταν πολλά συγκεκριμένο. Πριν το μωρό εσκέφτουμουν: μα καλά γιατί εν μπορούν να αφήσουν μια φορά τα μωρά τους να πάμε βόλτα? Γιατί εν μπορούν να καθυστερήσουν μια φορά τα μωρά να κοιμηθούν για να τους δούμε λλίον τζι εμείς?

 

Εν θα σου πω "τωρά ξέρω γιατί". Θα πω τωρά ξέρω γιατί εν τόσο δύσκολο. Εν εσύ που σαντανώνεσαι ουσιαστικά, θέλει να προσπαθήσεις πολλά για να διευθετήσεις μιαν έξοδο, είτε να αγγαρέψεις γονιούς-babysitters είτε να θυσιάσεις μιαν νύχτα καλού ύπνου γιατί αν φκουν τα μωρά έξω που το πρόγραμμα τους εν θα τζοιμούνται ούλλοι νύχτα τζι εσύ θα πάθεις ζομπίαση. Άρα θέλει απόφαση τζαι θυσία. Αλλά να σου πω, αν δεν το κάμεις, χάννεις. Αν δεν το κάμεις μια φορά κάθε 2-3 μήνες, χάνεις επεισόδια που τη ζωή του κάποτε κολλητού σου, που δεν αναπληρώνουνται.

 

Παραδέχουμαι, περνώ κάποιου είδους σοκ, λείπουν μου κάποια πράματα, πονώ τα σιέρκα μου τζαι τη μέση μου που το κουβάλημα του μωρού τζαι της αμαξούας/τσεντών κλπ, η ζωή μου άλλαξε που τη γη ως τον ουρανό. Ευτυχώς που έκαμα τα δικά μου τόσα χρόνια τζαι εχόρτασα διαφορετικά δεν θα παλεύκετουν. Μιλούμε, ξέχαστον ύπνο, τις βόλτες, τον προσωπικό σου χώρο και χρόνο όπως τον ξέρεις, ειδικά τον πρώτο καιρό πραγματικά ζεις για το μωρό. Αν δεν κάμεις όμως κάποια πράγματα για εσένα, αν δεν κοινωνικοποιηθείς με φίλους, έννα πελλάνεις.

 

Λαλούν μου βάρτου πρόγραμμα, μα τί προγραμμα να βάλεις του μωρού που κλαίει ή ξυπνά ούλλη νύχτα ή θέλει σιέρκα? Ειδικά αν δεν είσαι της φιλοσοφίας "το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο"/άφηστο μωρό να κλάψει τζι έννα μάθει/μεν το πιάνεις συνέχεια έννα το κακομάθεις... Τα πράματα που εδιάβασα εκάμαν με να αλλάξω φιλοσοφία 180 μοίρες τζι έτσι είμαι απόλυτα στη διάθεση του μωρού.

 

Με τη νέα σχολική σαιζόν ίσως καταφέρω να κάμω κάποια πράγματα για εμένα, ίσως λέω, γιατί το μωρό πρέπει και θα παραμείνει προτεραιότητα. Έχω φιλοδοξίες πάντως, να βρεθώ σε μια σκηνή να κάμνω το απόλυτο χορευτικό-εννοείται να είμαι κορμάρα με το πιο τέλειο outfit!

 

Ειδάλλως θα αρκεστώ σε μια νύχτα με στέικ νταιάνα μετά (συζύγου και) τέκνου, διότι πάνω απ' όλα είμαι μάνα!

 

 

 Υ.Γ. Πώς εμπόρεσα να μην αναφέρω τις σφικτές αγκαλιές, το αγαπησιάρικο βλέμμα τζαι τις πρώτες λεξούες του μωρού που κάμνουν ούλλα τα αρνητικά ασήμαντα? Δόξα τω Θεώ για το πουρεκκούι μου!