τότε θα βγαίνει Ιβάνα μαζί του

Ιβάνα είναι πολύ θυμωμένη.

 

Τί γίνεται εδώ στην Κύπρο?

Χάνετε τους συζύγους σας λέτε και καλά να πάθετε. Δεν φταίμε εμείς οι Ρωσίδες. Εσείς φταίτε που δεν τους προσέχετε.

 

Τόσα χρόνια που είμαι στην Κύπρο βλέπω συνέχεια έναν τύπο άντρα, τον ανικανοποίητο. Και δεν μιλώ μόνο για σεξ, μιλώ γενικότερα για συναισθηματικό κενό. Και μετά απορείτε που θέλουν απλά να ικανοποιήσουν το ego τους και μας τρέχουν ξωπίσω. Ξαναλέω, δεν σας πιάνουμε εμείς τους άντρες, εσείς τους αφήνετε.

 

Η κλασική Κύπρια παιδεύετει να βρει άντρα, παραπονιέται ότι δεν βρίσκει κι ότι όλοι είναι σκάρτοι. Σωστό. Είναι λίγοι οι καλοί. Κι άμα σας πω ότι δεν φταιν αυτοί αλλά οι μαμάδες τους? Άλλο μεγάλο θέμα αυτό, θα γράψω άλλη φορά για Κύπρια πεθερά.

 

Όταν βρει τον άντρα τον καλό (και παντρευτεί), η Κύπρια βάζει μπροστά να κάνει παιδιά.  Και μετά ξεχνά ότι έχει άντρα. Πέφτει με τα μούτρα πάνω στο παιδί και φοβάται τα πάντα. Να μην της κλέψουν το παιδί, να μην αρρωστήσει το παιδί, να μην κτυπήσει, να μην το καταβροχθίσουν τα μικρόβια, να μην κρυώσει (εδώ γελάω, φοβάστε το κρύο στην Κύπρο? Έλα Ρωσία να δείς τί είναι κρύο και πως ντυνόμαστε εμείς). Βάζεις και τον σύζυγο μέσα στην τρέλα αυτή - τρέλα λέω γιατί αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Είναι παράνοια. Γίνεται να μην αρρωστήσει το παιδί? Να μην πέσει κάτω και να κτυπήσει? Καλύτερα βάλε το σε ένα κλουβί μέχρι να γίνει 26. Και μετά πάντρεψε το για να μην μείνει στο ράφι! Άλλο μεγάλο θέμα.

 

Επανέρχομαι στο θέμα μου. Πέφτεις με τα μούτρα πάνω στο παιδί και ξεχνάς τον άντρα σου. Ξεχνάς ότι έχει κι αυτός ανάγκες, και σεξ θέλει, και αγάπη θέλει, και φαί θέλει και προπάντων να μην του φωνάζεις συνέχεια! Και μετά λένε ότι οι Ρωσίδες είναι ψυχρές και σκληρές. Έχετε ακούσει Κύπρια πως μιλά στον άντρα της? Πόσο τον υποβιβάζει, πόσο τον προσβάλει, πόσο λίγο τον προσέχει και (πόσο λίγο) τον σέβεται?

 

Ο άντρας είναι ένα μεγάλο μωρό και το ξέρεις αυτό πριν παντρευτείς. Γιατί μετά αλλάζεις στάση απέναντι του? Τόσος έρωτας πού πήγε? Τόσο δράμα και κλάματα μέχρι να είσαστε μαζί και μετά τον αφήνεις μόνο του, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη τον προσβάλλεις συνέχεια ότι δεν ξέρει να αλλάξει ένα πανί, δεν βγάζει τα σκουπίδια, αφήνει τις κάλτσες του παντού, αργεί να γυρίσει σπίτι, θέλει να βγει με τους φίλους του. Και σε ρωτώ: Γιατί όλα αυτά δεν τα λύνεις πριν κάνετε παιδί? Γιατί ξαφνικά σε ενοχλούν τόσο και δεν τον αντέχεις? Γιατί δίνεις όλη σου την αγάπη και φροντίδα στο παιδί και ο άντρας σου παύει να υπάρχει σαν ον, σαν άνθρωπος με ανάγκες, σαν ο άντρας που αγάπησες και του υποσχέθηκες αιώνια αγάπη? Ο άντρας σου, η αγάπη σου ξαφνικά θέλεις να γίνει ρομπότ και να δίνει απλώς. Να κάνει δουλειές και να αλλάζει το πανί.

 

Αγάπησε ξανά το σύζυγο σου, δώσε του σημασία, ξέρω ότι όλο το βάρος του παιδιού πέφτει πάνω σου και ότι βάζεις τα πάντα στην άκρη για το παιδί σας (ούτε τον εαυτό σου φροντίζεις), ότι γίνεσαι χίλια κομμάτια, ότι φτάνεις στα όρια σου, ότι νιώθεις μόνη (και μόνο σε άλλες μαμάδες θέλεις να μιλάς) και τρέχεις να τα προλάβεις όλα, αλλά μην ξεχνάς, μην παίρνεις δεδομένο τον άντρα σου. 

 

Ξέρω ακόμα ότι οι Κύπριοι άντρες είναι δύσκολοι, "χώρκατοι" πολλές φορές (άλλο ποστ) αλλά το κουμπί τους, όταν έχουν λίγο φιλότιμο, όταν σε αγαπούν, όταν τους έχεις εσύ ξεχωρίσει και παντρευτεί, είναι να τους σέβεσαι, να προλαβαίνεις τις ανάγκες τους, να τους αγαπάς. Πρέπει να αναγνωρίζεις ότι ο γάμος δεν τελειώνει όταν κάνεις παιδί. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα κι εκεί πρέπει να παλέψεις. Προτεραιότητα πρέπει να είναι ο γάμος σου κι όχι το παιδί. Όταν είσαι εσύ καλά κι αγαπημένη με το σύζυγο σου, το παιδί έχει το καλύτερο παράδειγμα, την καλύτερη φωλιά, την πιο ισορροπημένη ψυχοσύνθεση και τις καλύτερες προοπτικές για να πετύχει στη ζωή του.

 

Κι όταν δεν είσαι εσύ καλά κι αγαπημένη μαζί του, τότε θα βγαίνει Ιβάνα μαζί του. Και να θυμάσαι, ότι εσύ τον έσπρωξες εκεί.