Πριν ένα μήνα η καθαρίστρια είπε μου ότι ούλλον πελλάρες τρώω, βρίσκει μες τον κάλαθο μου περιτυλίγματα σοκολάτας, κουτιά τσιπς κλπ. Σήμερα θα ξεφλουδίσω το νεκταρίνι μου τζαι θα πετάξω το το 1/8 του καρότου με το κοτσάνι για να μάθει.
Προψές η θεία είπεν μου ότι που την εγκυμοσύνη άσπρισα. Τί εννοείς άσπρισα? Εν καλό ή κακό τούτο? Νομίζω επροσβάλτηκα τζι είπα της έννα πάω θάλασσα να μαυρίσω το σαββατοκυρίακο. Μετά που ώρα αποφάσισα ότι εν καλό να ασπρίζεις τζαι αντιλήφθηκα ότι εν κοπλιμέντο που μου έκαμε. Σόρρυ θεία.
Άμαν πάω στο περίπτερο μεν μου λαλείς να σου φέρω γάλα ή νερό. Εν βαρετή πλέον μια μονόλιτρη μπουκάλα έξτρα να κουβαλώ 5 λεπτά περπατητή μες το λάλλαρο, μαζί με τα δικά μου περιπτερικά. Καλλύττερα να πιάσω μόνο τη μπουκάλα σου.
Οκκέι που τα φορέματα μου τα καλοκαιρινά μόνον ένα μου κάμνει πλέον. Κανεί γάμους τζαι βαφτίσια peoples. Δεν έχω τί να φορήσω. Να μεν μιλήσω για παπούτσια.
Ο άντρας μου έδειξε μου ένα συγκινητικό βίτεο στο οποίο εγώ εσυγκινήθηκα τζαι τζείνος όι. Τζι εσκέφτηκα ότι εν άσπλαχνος. Αλλά εξανασκέφτηκα το τζι είπα γιατί να ανοίξει να το δει in the first place, τζαι να μου το δείξει τζιόλας? Busted :)
Εξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο τάχα για το μωρό, να τα δει πόννα μεγαλώσει αλλά η αλήθκεια είναι ότι αντρέπουμαι να γράφω συναισθηματισμούς σε έναν αγέννητο ακόμα μωρό. Έτσι εκατέληξε ναν για εμένα μια μορφή σημειώσεων για τα χάπια που πίνω τζαι την πυρά. Τζαι σκέφτουμαι άμπα τζι έβρει το κανένας τζι έτσι γράφω αποστασιοποιημένη τζαι συσταρισμένα.
Άμαν με νευριάσει η Ιβάνα εν την αφήννω να τζίζει πάνω στην τζοιλιά μου. Ούτε να μιλά του μωρού. Βάλλω ρούχα πάνω στην τζοιλιά να μεν την ακούει.
Ακόμα δεν εκατάληξα στα τραγούδια που θέλω να αναγνωρίζει το μωρό όταν γεννηθεί τζι έτσι εν του βάλλω να ακούει μουσική. Όσον καθυστερώ βλάπτω τη μουσική του παιδεία?
Ως επίσης, επαρατήρησα ότι η φωνή μας άμαν μιλούμε στα μωρά ανεβαίνει μιαν οκτάβα τζαι γίνεται σχεδόν τσιριλλικτή. Εν θα αναγνωρίζει την (κανονική) φωνή μου μετά πόννα γεννηθεί.
Ξέρω ότι οι παππούδες θα δώκουν του μωρού να δοκιμάσει καφέ πας τη μούττη του πισκόττου, παγωτό/σοκολάτα πας τη μούττη του κουταλιού, μπύρα πας τα shείλη του ποτηριού, ενάντια στις οδηγίες των γονιών τζαι νευριάζω. Πριν λλίον τζαιρό εσυμφωνούσα με το σκεπτικό "εμάς πώς μας εμεγαλώσαν? Ετρώαμεν τζαι χώματα τζαι μια χαρά εμεγαλώσαμεν". Τωρά είπαμεν, νευριάζω μόνο στη σκέψη.
Προψές η θεία είπεν μου ότι που την εγκυμοσύνη άσπρισα. Τί εννοείς άσπρισα? Εν καλό ή κακό τούτο? Νομίζω επροσβάλτηκα τζι είπα της έννα πάω θάλασσα να μαυρίσω το σαββατοκυρίακο. Μετά που ώρα αποφάσισα ότι εν καλό να ασπρίζεις τζαι αντιλήφθηκα ότι εν κοπλιμέντο που μου έκαμε. Σόρρυ θεία.
Άμαν πάω στο περίπτερο μεν μου λαλείς να σου φέρω γάλα ή νερό. Εν βαρετή πλέον μια μονόλιτρη μπουκάλα έξτρα να κουβαλώ 5 λεπτά περπατητή μες το λάλλαρο, μαζί με τα δικά μου περιπτερικά. Καλλύττερα να πιάσω μόνο τη μπουκάλα σου.
Οκκέι που τα φορέματα μου τα καλοκαιρινά μόνον ένα μου κάμνει πλέον. Κανεί γάμους τζαι βαφτίσια peoples. Δεν έχω τί να φορήσω. Να μεν μιλήσω για παπούτσια.
Ο άντρας μου έδειξε μου ένα συγκινητικό βίτεο στο οποίο εγώ εσυγκινήθηκα τζαι τζείνος όι. Τζι εσκέφτηκα ότι εν άσπλαχνος. Αλλά εξανασκέφτηκα το τζι είπα γιατί να ανοίξει να το δει in the first place, τζαι να μου το δείξει τζιόλας? Busted :)
Εξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο τάχα για το μωρό, να τα δει πόννα μεγαλώσει αλλά η αλήθκεια είναι ότι αντρέπουμαι να γράφω συναισθηματισμούς σε έναν αγέννητο ακόμα μωρό. Έτσι εκατέληξε ναν για εμένα μια μορφή σημειώσεων για τα χάπια που πίνω τζαι την πυρά. Τζαι σκέφτουμαι άμπα τζι έβρει το κανένας τζι έτσι γράφω αποστασιοποιημένη τζαι συσταρισμένα.
Άμαν με νευριάσει η Ιβάνα εν την αφήννω να τζίζει πάνω στην τζοιλιά μου. Ούτε να μιλά του μωρού. Βάλλω ρούχα πάνω στην τζοιλιά να μεν την ακούει.
Ακόμα δεν εκατάληξα στα τραγούδια που θέλω να αναγνωρίζει το μωρό όταν γεννηθεί τζι έτσι εν του βάλλω να ακούει μουσική. Όσον καθυστερώ βλάπτω τη μουσική του παιδεία?
Ως επίσης, επαρατήρησα ότι η φωνή μας άμαν μιλούμε στα μωρά ανεβαίνει μιαν οκτάβα τζαι γίνεται σχεδόν τσιριλλικτή. Εν θα αναγνωρίζει την (κανονική) φωνή μου μετά πόννα γεννηθεί.
Ξέρω ότι οι παππούδες θα δώκουν του μωρού να δοκιμάσει καφέ πας τη μούττη του πισκόττου, παγωτό/σοκολάτα πας τη μούττη του κουταλιού, μπύρα πας τα shείλη του ποτηριού, ενάντια στις οδηγίες των γονιών τζαι νευριάζω. Πριν λλίον τζαιρό εσυμφωνούσα με το σκεπτικό "εμάς πώς μας εμεγαλώσαν? Ετρώαμεν τζαι χώματα τζαι μια χαρά εμεγαλώσαμεν". Τωρά είπαμεν, νευριάζω μόνο στη σκέψη.
για το τελευταίο τζι εγώ νομίζω θα νευρίαζα, όι επειδή έννα πάθει τίποτε το μωρό, αλλά επειδή έννα ήθελα να εν ούλλα δικές μου αποφάσεις. :/
ΑπάντησηΔιαγραφήείμαι φάουσα, εν το διαφημίζω, αλλά τα γέρημα σε κάποια πράματα αφού ξέρω ότι έτσι έννα νιώθω!
:) ίντα σιαίρουμαι να θκιεβάζω έτσι ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντα έτσι έννοιες να έσιεις, έτσι γλυτζιές.
εύχουμαι να παν ούλλα καλά Νίρι ντίαρ, τζιαι να είσαστεν τζιαι οι τρεις ευτυχισμένοι τζιαι με υγεία!
αγειασου Moonlight! τζαι θέλω άμαν αποφασίσω κάτι οι παππούδες να συμμορφώνονται - ένιγουέι, μεγάλο θέμα
ΑπάντησηΔιαγραφήδεσποσύνη ευχαριστούμε, το παλεύουμε ούλλοι μαζί :)
Υπάρχουν τζαι οι θκιούες που θα σου δώκουν να δοκιμάσεις τσιάρον τζαι ουίσκι...αχεμ...
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρά μάλιστα
Διαγραφήήρτεν τζι έδεσεν!