Να ανησυχώ?
Τις τελευταίες ημέρες έτυχε να ακούσω από 3-4 άντρες "συνομήλικους" πόσο δυσαρεστημένοι είναι από τις γυναίκες τους και γενικότερα με τον έγγαμο βίο. Συνομήλικοι εννοώ παντρεμένοι με 2-3 μωρά μέχρι 12 ετών, σε παρόμοια φάση με εμένα δηλαδή. Φαίνεται ότι ο έρωτας έλειψε, τη θέση του πήρε η ρουτίνα, ο αγώνας επιβίωσης μεταξύ των δύο φύλων, βασικά μια μάχη ποιος θα επιβληθεί του άλλου για να γίνει το δικό του και να κρατήσει ο καθένας τις ψυχικές του ισορροπίες. Τις οποίες προφανώς ο άλλος διαταράσσει με τα νεύρα, υπερβολικές/εξωπραγματικές απαιτήσεις.
Για να το πω πιο στεγνά, εταράξαν τους οι γυναίκες τους. Μετά το γάμο μεταλλασσόμαστε, διατείνονται οι άντρες. Γινόμαστε απαιτητικές, υστερικές, εν θα πω τους χαρακτηρισμούς που άκουσα να χρησιμοποιούν οι "συνομήλικοι".
Ακούγοντας κάποια που τα παράπονα τους, ήβρα τους δίκαιο. Οι γυναίκες τους εφαίνουνταν όντως υπερβολικές, από τη δική τους οπτική γιατί τζει εβοηθούσαν στο σπίτι, τζαι με τα μωρά ασχολούνταν. Δεν ξέρω την άλλη πλευρά όμως. Ξέρω μόνο τη δική μου περίπτωση που όντως έχω γίνει πιο απαιτητική, λιγότερο συμπαθητική και ενίοτε σπαστική στα μάθκια του συζύγου μου, ξέρω το. Ξέρω πότε γίνεται τούτο, με ποια συγκεκριμένη μου συμπεριφορά, αντιλαμβάνομαι πως φαίνομαι τζαι πως τον κάμνω να νιώθει. Σίγουρα όχι στο βαθμό που το αισθάνεται ο άλλος γιατί ο καθένας βιώνει το διαφορετικά, μπορεί να τον εκνευρίζω μέχρι σκασμού κάποιες φορές.
Το θέμα είναι ότι δεν το κάμνω ξεπίτηδες, για εμένα δεν είναι αγώνας ποιος θα επιβληθεί του άλλου αλλά πως θα γίνουν πιο λειτουργικά τα πράγματα στο σπίτι. Άμαν ένας που τους δύο δεν κάμνει τούτα που του αναλογούν (ο ένας συνήθως εν ο σύζυγος) τότε ο άλλος (εγώ) γίνομαι τούτα ούλλα που επεριγράψαν οι συνομήλικοι. Θα μου πεις ποιος κρίνει σε ποιον αναλογεί τι. Θα σου πω η γυναίκα συνήθως. Εν τζείνη που τραβά το παραπάνω ζόρι με το σπίτι, τα μωρά. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να ασχολείται παραπάνω ο άντρας. Εν η γυναίκα που αγχώνεται να τα κάμει ούλλα τζι αναθέτει συνήθως δουλειές στον άντρα για να γίνουν ούλλα. Προφανώς αν τα προλάβαινε ούλλα θα τα έκαμνε, γιατί θα τα ήθελε ούλλα να δουλευκουν ρολόι. Ο άντρας εν πιο χαλαρός. Εν τον κόφτει τόσο ναν πεντακάθαρο το σπίτι, να έχουν ούλλοι ρούχα καθαρία σιδερωμένα τζαι σπιτικό φαγητό, ναν λουμένα φαημένα ήρεμα τα μωρά. Θέλει πρώτα τη δική του ηρεμία τζαι μετά ούλλα τα άλλα.
Κάπου δαμαί χαλούμεν τα. Η γυναίκα συνήθως βάλλει προτεραιότητες ούλλα τα άλλα (μωρά, σπίτι, σύζυγος, με τούτη τη σειρά), τζι αν μείνει χρόνος για την ίδια έχει καλώς. Ο άντρας όμως πρέπει ναν ξεκούραστος για να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο.
Τζαι κάπως έτσι εν ούλλοι δυσαρεστημένοι τζαι οι άντρες , αν μπουχτήσουν, όπου βρεθούν λαλούν τον πόνο τους τζαι η πρώτη που θα τους συμπαρασταθεί εν το τρίτο πρόσωπο και η αρχή του τέλους.
Είχα τζι άλλα να πω αλλά επιάσετε το νόημα. Κάπου εχάσαμε τη μπάλα τζαι εν πρόβλημα αμφότερων των φύλων.
Τις τελευταίες ημέρες έτυχε να ακούσω από 3-4 άντρες "συνομήλικους" πόσο δυσαρεστημένοι είναι από τις γυναίκες τους και γενικότερα με τον έγγαμο βίο. Συνομήλικοι εννοώ παντρεμένοι με 2-3 μωρά μέχρι 12 ετών, σε παρόμοια φάση με εμένα δηλαδή. Φαίνεται ότι ο έρωτας έλειψε, τη θέση του πήρε η ρουτίνα, ο αγώνας επιβίωσης μεταξύ των δύο φύλων, βασικά μια μάχη ποιος θα επιβληθεί του άλλου για να γίνει το δικό του και να κρατήσει ο καθένας τις ψυχικές του ισορροπίες. Τις οποίες προφανώς ο άλλος διαταράσσει με τα νεύρα, υπερβολικές/εξωπραγματικές απαιτήσεις.
Για να το πω πιο στεγνά, εταράξαν τους οι γυναίκες τους. Μετά το γάμο μεταλλασσόμαστε, διατείνονται οι άντρες. Γινόμαστε απαιτητικές, υστερικές, εν θα πω τους χαρακτηρισμούς που άκουσα να χρησιμοποιούν οι "συνομήλικοι".
Ακούγοντας κάποια που τα παράπονα τους, ήβρα τους δίκαιο. Οι γυναίκες τους εφαίνουνταν όντως υπερβολικές, από τη δική τους οπτική γιατί τζει εβοηθούσαν στο σπίτι, τζαι με τα μωρά ασχολούνταν. Δεν ξέρω την άλλη πλευρά όμως. Ξέρω μόνο τη δική μου περίπτωση που όντως έχω γίνει πιο απαιτητική, λιγότερο συμπαθητική και ενίοτε σπαστική στα μάθκια του συζύγου μου, ξέρω το. Ξέρω πότε γίνεται τούτο, με ποια συγκεκριμένη μου συμπεριφορά, αντιλαμβάνομαι πως φαίνομαι τζαι πως τον κάμνω να νιώθει. Σίγουρα όχι στο βαθμό που το αισθάνεται ο άλλος γιατί ο καθένας βιώνει το διαφορετικά, μπορεί να τον εκνευρίζω μέχρι σκασμού κάποιες φορές.
Το θέμα είναι ότι δεν το κάμνω ξεπίτηδες, για εμένα δεν είναι αγώνας ποιος θα επιβληθεί του άλλου αλλά πως θα γίνουν πιο λειτουργικά τα πράγματα στο σπίτι. Άμαν ένας που τους δύο δεν κάμνει τούτα που του αναλογούν (ο ένας συνήθως εν ο σύζυγος) τότε ο άλλος (εγώ) γίνομαι τούτα ούλλα που επεριγράψαν οι συνομήλικοι. Θα μου πεις ποιος κρίνει σε ποιον αναλογεί τι. Θα σου πω η γυναίκα συνήθως. Εν τζείνη που τραβά το παραπάνω ζόρι με το σπίτι, τα μωρά. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να ασχολείται παραπάνω ο άντρας. Εν η γυναίκα που αγχώνεται να τα κάμει ούλλα τζι αναθέτει συνήθως δουλειές στον άντρα για να γίνουν ούλλα. Προφανώς αν τα προλάβαινε ούλλα θα τα έκαμνε, γιατί θα τα ήθελε ούλλα να δουλευκουν ρολόι. Ο άντρας εν πιο χαλαρός. Εν τον κόφτει τόσο ναν πεντακάθαρο το σπίτι, να έχουν ούλλοι ρούχα καθαρία σιδερωμένα τζαι σπιτικό φαγητό, ναν λουμένα φαημένα ήρεμα τα μωρά. Θέλει πρώτα τη δική του ηρεμία τζαι μετά ούλλα τα άλλα.
Κάπου δαμαί χαλούμεν τα. Η γυναίκα συνήθως βάλλει προτεραιότητες ούλλα τα άλλα (μωρά, σπίτι, σύζυγος, με τούτη τη σειρά), τζι αν μείνει χρόνος για την ίδια έχει καλώς. Ο άντρας όμως πρέπει ναν ξεκούραστος για να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο.
Τζαι κάπως έτσι εν ούλλοι δυσαρεστημένοι τζαι οι άντρες , αν μπουχτήσουν, όπου βρεθούν λαλούν τον πόνο τους τζαι η πρώτη που θα τους συμπαρασταθεί εν το τρίτο πρόσωπο και η αρχή του τέλους.
Είχα τζι άλλα να πω αλλά επιάσετε το νόημα. Κάπου εχάσαμε τη μπάλα τζαι εν πρόβλημα αμφότερων των φύλων.
Η απάντηση μου εν ερώτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκοπός της ζωής μας είναι να ζούμε... λειτουργικά;
Αν ναι, τότε, ίσως απλά διεκπαιρεώνουμεν και δεν ζούμε;
Και, γιατί έχουμε τούτες ούλλες τες ιδέες με το τι σημαίνει επιτυχημένη ζωή;
Ποιος εγέμωσεν τον νουν μας και για ποιον λόγον;
υ.γ. τελικά εν 4 ερωτήσεις και σταματώ εδώ για να μην φτάσω τις 20.
Ο ξάδερφός μου ζει στο εξωτερικό, και η γυναίκα του είναι ξένη. Θυμάμαι μια φορά που είχαν έρτει Κύπρο ενώ η γυναίκα του ήταν έγκυος στο πρώτο τους μωρό, κατάβαρη, και έθελε να κάτσει στην ταράτσα τους να κάμει λίγο ηλιοθεραπεία και ο ξάδερφος της κουβέλησε την ξαπλωτή καρέκλα στην ταράτσα, μια θεία μου σχολίασε ότι "τον κάνει ό,τι θέλει" και κάτι άλλα όμορφα περί "τούτων των ξένων" που "έτσι ένει", και τέτοια. Έχει που τότε που παρακολουθώ το πώς λειτουργεί η οικογένειά τους, και νομίζω εν καλύτερα που οποιαδήποτε οικογένεια του σογιού του δαμέ. Εν το'χουμε. Με οι άντρες, με οι γυναίκες, εν το΄χουμε δαμέ. Οι άντρες εν θέλουν, εν τους κόφτει, οι γυναίκες θέλουν μεν αλλά άμα ο δικός τους εν τα κάμνει και της άλλης δίπλα κάμνει τα, κατηγορούν τους (όσα δεν φτάνει η αλεπού...). Εύχομαι να αλλάξει λίο τούτο το πράμα. Μπορεί να μεν είναι το πιο σημαντικό να λάμπει το σπίτι που το να έχεις μια ώρα ξεκούραση, αλλά άμα γενικά παίζει ο άλλος πελλό για τα πάντα, ναι, εν θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ότι και οι άντρες και οι γυναίκες στα πρώτα 10 χρόνια με παιδιά ένα πράγμα που πνίγει είναι η έλλειψη της προηγούμενης carefree ζωής. Ειδικά στους άντρες που κάπου τους λείπει η αποκλειστικότητα της γυναίκας τους. Τα πράγματα στο σπίτι για να γίνουν λειτουργικά χωρίς παιδιά δεν χρειαζόταν τόσος πολύς κόπος και χρόνος άρα δεν ήταν τόσο πολύ πρόβλημα. Βάλε μέσα και τα οικονομικά που λίγο πολύ δεν είναι στην ίδια κατάσταση, έτα ούλλα τζιαμέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά όπως το βλέπω εγώ, που περνούμε αυτές τις φάσεις χωρίς ελπίζω να φτάσαμε ακόμα στο σημείο να με χαρακτηρίζει σε τρίτους διάφορα όμορφα, θέλει πάρα πολλή υπομονή και κατανόηση ότι το πράγμα μπορεί να φτιάξει. Γιατί όντως λειτουργικά πρέπει να είναι το σπίτι για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε και σε όλα τα άλλα. Εκτός και αν έχει κάποιος την ευχέρεια να πληρώνει για να του τα κάμνουν άλλοι.
Νεράιδα δεν είναι τούτος ο σκοπός μας αλλά αν δεν λειτουργεί η συμβίωση, αν δεν τα βρίσκεις στις υποχρεώσεις τότε παν τζαι άλλα λάθος. Βέβαια έννεν που τζαμαί που ξεκινά, είναι να αγαπάς, να σκέφτεσαι τον άλλο, να είσαι πρόθυμος να φκεις λλίον που την άνεση σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήMoon συμφωνούμε! Κάπου κάτι δεν πάει καλά, δεν ξέρω αν εν θέμα νοοτροπίας ή άλλο. Εμένα φαίνεται μου ότι οι άντρες μας είναι στο βάθος ανατολίτες τζι οι γυναίκες φανατικές φεμινίστριες - που το ένα άκρο στο άλλο.
Clueless θέλει υπομονή, αλλά πόση να σου μείνει όταν γίνεται χαμός με τα μωρά σπίτι? Όταν δεν έχεις χρόνο να κάτσεις να ηρεμήσεις τζαι να πεις δυο κουβέντες με τον άλλο? Νομίζω εν τούτο το κλειδί: μέσα στο χαμό να καταφέρνεις να μιλάς λίγο με τον άλλο