μετά γάμον, μάγισσες

Να ανησυχώ?

Τις τελευταίες ημέρες έτυχε να ακούσω από 3-4 άντρες "συνομήλικους" πόσο δυσαρεστημένοι είναι από τις γυναίκες τους και γενικότερα με τον έγγαμο βίο. Συνομήλικοι εννοώ παντρεμένοι με 2-3 μωρά μέχρι 12 ετών, σε παρόμοια φάση με εμένα δηλαδή. Φαίνεται ότι ο έρωτας έλειψε, τη θέση του πήρε η ρουτίνα, ο αγώνας επιβίωσης μεταξύ των δύο φύλων, βασικά μια μάχη ποιος θα επιβληθεί του άλλου για να γίνει το δικό του και να κρατήσει ο καθένας τις ψυχικές του ισορροπίες. Τις οποίες προφανώς ο άλλος διαταράσσει με τα νεύρα, υπερβολικές/εξωπραγματικές απαιτήσεις.

Για να το πω πιο στεγνά, εταράξαν τους οι γυναίκες τους. Μετά το γάμο μεταλλασσόμαστε, διατείνονται οι άντρες. Γινόμαστε απαιτητικές, υστερικές, εν θα πω τους χαρακτηρισμούς που άκουσα να χρησιμοποιούν οι "συνομήλικοι".

Ακούγοντας κάποια που τα παράπονα τους, ήβρα τους δίκαιο. Οι γυναίκες τους εφαίνουνταν όντως υπερβολικές, από τη δική τους οπτική γιατί τζει εβοηθούσαν στο σπίτι, τζαι με τα μωρά ασχολούνταν. Δεν ξέρω την άλλη πλευρά όμως. Ξέρω μόνο τη δική μου περίπτωση που όντως έχω γίνει πιο απαιτητική, λιγότερο συμπαθητική και ενίοτε σπαστική στα μάθκια του συζύγου μου, ξέρω το. Ξέρω πότε γίνεται τούτο, με ποια συγκεκριμένη μου συμπεριφορά, αντιλαμβάνομαι πως φαίνομαι τζαι πως τον κάμνω να νιώθει. Σίγουρα όχι στο βαθμό που το αισθάνεται ο άλλος γιατί ο καθένας βιώνει το διαφορετικά, μπορεί να τον εκνευρίζω μέχρι σκασμού κάποιες φορές.

Το θέμα είναι ότι δεν το κάμνω ξεπίτηδες, για εμένα δεν είναι αγώνας ποιος θα επιβληθεί του άλλου αλλά πως θα γίνουν πιο λειτουργικά τα πράγματα στο σπίτι. Άμαν ένας που τους δύο δεν κάμνει τούτα που του αναλογούν (ο ένας συνήθως εν ο σύζυγος) τότε ο άλλος (εγώ) γίνομαι τούτα ούλλα που επεριγράψαν οι συνομήλικοι. Θα μου πεις ποιος κρίνει σε ποιον αναλογεί τι. Θα σου πω η γυναίκα συνήθως. Εν τζείνη που τραβά το παραπάνω ζόρι με το σπίτι, τα μωρά. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να ασχολείται παραπάνω ο άντρας. Εν η γυναίκα που αγχώνεται να τα κάμει ούλλα τζι αναθέτει συνήθως δουλειές στον άντρα για να γίνουν ούλλα. Προφανώς αν τα προλάβαινε ούλλα θα τα έκαμνε, γιατί θα τα ήθελε ούλλα να δουλευκουν ρολόι. Ο άντρας εν πιο χαλαρός. Εν τον κόφτει τόσο ναν πεντακάθαρο το σπίτι, να έχουν ούλλοι ρούχα καθαρία σιδερωμένα τζαι σπιτικό φαγητό, ναν λουμένα φαημένα ήρεμα τα μωρά. Θέλει πρώτα τη δική του ηρεμία τζαι μετά ούλλα τα άλλα.

Κάπου δαμαί χαλούμεν τα. Η γυναίκα συνήθως βάλλει προτεραιότητες ούλλα τα άλλα (μωρά, σπίτι, σύζυγος, με τούτη τη σειρά), τζι αν μείνει χρόνος για την ίδια έχει καλώς. Ο άντρας όμως πρέπει ναν ξεκούραστος για να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο.

Τζαι κάπως έτσι εν ούλλοι δυσαρεστημένοι τζαι οι άντρες , αν μπουχτήσουν, όπου βρεθούν λαλούν τον πόνο τους τζαι η πρώτη που θα τους συμπαρασταθεί εν το τρίτο πρόσωπο και η αρχή του τέλους.

Είχα τζι άλλα να πω αλλά επιάσετε το νόημα. Κάπου εχάσαμε τη μπάλα τζαι εν πρόβλημα αμφότερων των φύλων.

πρώτο σχολείο


Ναν άρρωστος πάλε ο μεγάλος. Να έσιει αρρωστήσει με πυρετό 2 φορές μέσα σε 2 εβδομάδες αφότου εξεκίνησε σχολείο. Να σκέφτεσαι ότι, εφόσον ο πυρετός προκύπτει αρχές της εβδομάδας (τζι εν κολλά που το σχολείο), μήπως τελικά εν ψυχοσωματικός? επειδή εν θέλει να πάει σχολείο!

Κάθε μέρα ναν περιπέτεια, αν θα κλαίει που το πρωί, αν θα θέλει να πάει καφετέρια, στη γιαγιά ή κάπου αλλού. Στο σχολείο πάντως όι. Να θέλει να τον πιάσει ο παππούς που το σχολείο μόλις τον πάρεις. Να του τάζεις πάρκα τζαι εκπλήξεις όταν σχολάσει. Να αγωνιάς αν θα σε ειδοποιήσουν πάλε που το σχολείο επειδή κλαίει, δεν τρώει ή έκαμε πυρετό.  

Να μεν ξικολλά μετά που τη γιαγιά, να κλαίει, να κλωτσά, να μεν θέλει κανέναν άλλο, ούτε καν εσένα τζαι να μεν μπορείς να τον παρηγορήσεις. 

Να θωρείς έναν άλλο μωρό, αντιδραστικό, ιδιότροπο, γκρινιάρικο, ανασφαλές, λυπημένο, θυμωμένο που κλωτσά τζαι κάμνει tantrums όπου και όποτε έβρει. Να ξέρεις ότι εν αναστατωμένος, να τον καλοπιάνεις, να μεν θυμώνεις εσύ τζαι να θυμώνουν άλλοι. Τζαι να τσακώνεσαι μαζίν τους. 

Να του κάμνεις τον καραγκιόζη πέρκι γελάσει λλίον, πέρκι συνδεθεί ξανά μαζί σου που είσαι η κακιά που τον ξερίζωσες που τους παπούδες τζι εξαπόλισες τον μόνο του σε ένα σχολείο. 

Τη νύχτα να μεν στέκεται να του δώσεις καλπόλ τζαι όπως τον βαστάτε με τον άντρα σου, να πιτάς το καλπόλ με τη σύριγγα μες το μάτι του άντρα σου.




Όι εγώ, κάποια άλλη.





εξομολαύσεις

εξομολογήσεις+απολαύσεις

Είναι απόλαυση να παρακολουθείς τους "σκληρούς" άντρες πως κινούνται στην προσωπική τους ζωή. Σκληρούς εννοώ τους φαινομενικά στυγνούς επιχειρηματίες, αυστηρούς τζαι απαιτητικούς εργοδότες, απρόσιτους συνήθως στις πρώτες σας επαφές, τελοσπάντων άτομα που δεν τολμάς να αποκαλέσεις με το μικρό τους ή να τους απευθύνεις το λόγο στον ενικό.

Είναι τύποι όπως τον παπά μου, κάποιους θείους μου, μάστρους, άλλους φίλους κλπ. Στη δουλειά τους σκληροί μαχητικοί διεκδικητικοί, ζόρικοι, εν θέλεις να τους πετύχεις μπροστά σου, πόσω μάλλον να τους έσιεις προϊστάμενους, συνάδελφους. Τζαι θωρείς τους μετά με τη γυναίκα τους, τα παιδιά τους, εκτός χώρου τζαι στολής εργασίας ναν μαρτούθκια (ή να έχουν γίνει έτσι μετά που αφυπηρετήσαν, εκάμαν εγγόνια). Ομολογώ ότι πραγματικά απολαμβάνω το γιατί μπορείς να τους μιλήσεις πλέον ως ίσους, να τους πειράξεις, να δεις μιαν άλλη ευαίσθητη πλευρά τους, να τους απομυθοποιήσεις τζαι να τους συμπαθήσεις τζιόλας.

Ο παπάς μου με τα εγγονούθκια του γίνεται χαλί να τον πατήσουν. Μαζί μας ήταν κέρβερος. Θείοι μου, αστυνομικοί ή στρατιωτικοί, εκτυπούσες προσοχή αν άκουες ότι έρκουνταν. Αν τους δεις τωρά με τη γυναικούα, στην αυλούα, με το αγγονούι, άλλος άνθρωπος. Πειράζεις τις παρπέττες τους τζαι γελούν. Μιλάς τζαι ακούν σε πλέον, διούν σου σημασία, μπορείς να κάμεις τζαι συζήτηση. Κάποτε ήσουν ένα μυρμηγκούι που εκατσιάριζες. Όι πως εν θα φωνάξουν όταν θεωρήσουν ότι χρειάζεται, να σου μουγκρίσουν θέμα αν τους πατήσεις τζαμαί που πονούν, να τσακωθείτε σαν τους παλιούς καλούς καιρούς. Αλλά πάλε, θέλεις η ηλικία, θέλεις οι συνθήκες, τα εγγόνια, κάποια στιγμή μαλαθκιανίσκει η ψυshή του αθρώπου. Θέλεις να τους αγκαλιάσεις να τους φιλάς. Συνήθως.

Άρκεψα δίαιτα. Διατροφή μάλλον. Μισώ τις δίαιτες - η κουμέρα μου λαλεί κάμνει θκυο γιατί εν χορτάνει με τα φαγιά της μιας. Που λες, λείπουν μου πολλά τα γλυκά, οι σοκολάτες. Εν το μόνο που με δυσκολεύκει, στα άλλα κουτσά στραβά, επειδή τρώω κατιτίς κάθε 1,5 ώρα, περνούμε. Θα γίνω μοντελάκι, θα το δεις. Μαμά γερνάω αλλά δεν πτοούμαι. Τέλοσπάντων, γράφω για να σας πω ότι ενθουσιάστηκα σήμερα που ήβρα κάτι που μοιάζει με Lion bar. Εν σαν lion αλλά λιγότερο γλυκιά τζαι με λιγότερες θερμίδες. Σπεύσατε! Εν το Kellogg's special K chocolate delight bar. 24g each bar/96 cal. Η lion bar έσιει 256 cal. Όχι δεν είναι πληρωμένη διαφήμιση.

Είμαι στο ψάξιμο για low cal σοκολάτες, παγωτά, πισκόττα που όμως δεν έχουν γεύση άχυρο. Αν βρείτε κάτι πέτε μου.

Και το τελευταίο του σημερινού ποστ, παράκληση.
Παρακαλώ όπως διαγραφεί από την καθομιλουμένη ο όρος MILF. Εν προσβλητικός θα 'λεγα.  O πλέον δόκιμος όρος είναι WHIPs: Women who are Hot, Intelligent and in their Primark.

Με εκτίμηση,

Μαστίγιο





ο παίχτης

Ο παίχτης εξελίσσεται σε παιχτούι Α' κατηγορίας. Άρκεψε να έχει άποψη, να την εκφράζει, να θυμώνει, να έχει απαιτήσεις, να ελίσσεται, γενικότερα έφυε που τη φάση του απλά αξιαγάπητου τζι έγινε αξιαγάπητος για γερά νεύρα.

Γράφω τα δαμαί να μεν τα ξιχάσω λαλεί τζι η clueless.

Πλέον λέεις του να πάμε στη γιαγιά, αν δεν θέλει απαντά σου "τεκμηριωμένα":
- δεν είναι σπίτι η γιαγιά/κοιμάται η γιαγιά!

Λέεις του να πάμε εκκλησία:
- τέλειωσε η εκκλησία/έφυγε ο πάτερ!

Λέεις του να φάει το φαγητό του:
- δεν έχουμε φαγητό
- γιε μου έτο δαμαί μπροστά σου
- δεν είναι φαγητό!

Πάω να πιάσω το μίκυ (το μικρό) γιατί κλαίει:
- άφησε τον κάτω
- μα κλαίει
- να τον πιάσει ο παπάς!

Κτυπά με, λέω του "δεν είναι σωστό", "δεν επιτρέπεται να κτυπάμε", "πονώ" (τα μεγάλα μέσα):
- Δεν είναι τίποτα μάμα, θα περάσει!
(όταν έπεφτε χαμαί ελαλούσαμεν του "δεν είναι τίποτα, θα περάσει").

Ρίχνει τη μπάλα πάνω μου, ξανά "δεν ρίχνουμε πράγματα πάνω στους άλλους, θα κτυπήσουμε, πονώ, θέλεις να σου ρίξω κι εγώ τη μπάλα να δεις ότι πονάς?"
- ναι!
Τη ρίχνω ελαφρά πάνω του, θυμώνει:
- Γιατί μου την έριξες??

Θέλει (πάλε) σελινούι για το μηχάνημα να πιάσει μπάλα. Λέω του "δεν έχουμε λεφτά". Πάει σε άλλον (άγνωστο) τζαι λαλεί του "δεν έχουμε λεφτά, θα μου πιάσεις μπάλα?"

Άμαν εν θέλει να κάμει κάτι: "είμαι κουρασμένος/είμαι λυπημένος".

Στη σκέψη του, είναι καλυμμένος. Μιλά, απαντά, έχει τη λύση, έχει δίκιο, τέλος. Δεν έχει θέση το "γιατί", το "όχι", το "που το ξέρεις". Δεν θα ασχοληθεί να σου εξηγήσει. Πλέον πρέπει να βρίσκω τρόπους να του αποσπώ την προσοχή που τη σκέψη του για να περάσει το δικό μου.

Εψές στις 12 που κοιμούνταν τα μωρά, αποφάσισα να βάλω μια μάσκα νυχτός άσπρη μετά που 6 μήνες. Ξυπνά ο παίχτης, γυρέφκει με, πετάσσουμαι δίπλα του με τη μάσκα, θωρεί με, αρπάσσει με να κοιμηθούμε ξανά αγκαλιά! Ούτε πτοήθηκε. Η μόνη μου έννοια να μεν εθώρεν εφιάλτες ούλλη νύχτα. Πάντως ετζοιμήθηκε, εξύπνησε μια χαρά.

Άμαν με βλέπει λυπημένη, θυμωμένη:
-μάμα να γελάς, να είσαι χαρούμενη!

Λαλεί μου 10-20 φορές την ημέρα "σε αγαπώ πολύ" τζαι λιώνω. Ξέρω ότι σε 1-2 χρόνια θα σταματήσει να το λαλεί τζαι θα το ξαναπεί σε καμιά πενηνταριά χρόνια ίσως.

Το αποκορύφωμα είναι όταν με σφίγγει στην αγκαλιά του τζαι λαλεί μου:
- Σε αγαπώ πολύ μάμα. Μια μέρα θα σε βοηθήσω!

Αυτά. Κόμα δεν έκλεισε τριών. Ότι τζαι να πω εν λλίο για το τι μου προσφέρει τούντο μωρό.
#blessed




Κυπραίοι γονείς τζι εφταθέσεο

Οι Κύπριοι γονείς εν μοναδικοί. Εν έσιει στον κόσμο άλλον τέθκοιο φαινόμενο.

Που τα 6 σου που καταλάβεις τί λαλούν, καταγράφεις το μουρμουρκόν τους, που κυμαίνεται από το αμυδρό ενδιαφέρον ως το πρήξιμο τζαι καταλήγεις συχνά πυκνά σε τσακωμούς.

Στα 6 σου αρκέφκουν να σου λαλούν "θκιάβασε". Τούτον πάει σταθερά ως τα 18 σου. Στο μεταξύ μεσολαβούν κάμποσα "μα που έννα πάεις τωρά", "μεν αρκήσεις", "μα ννάμπον τούτον που φορείς", "με ποιόν μιλάς πάλε", πόσες ώρες στο τηλέφωνο", "κλείστην τηλεόραση κανεί", "συστάρισ' το δωμάτιο σου", "πήαιννε τζοιμήθου","ξύπνα, ΞΥΠΝΑ". Έσιει τζαι πολλά άλλα, στον τζαιρό μου εν είχαμεν κινητά στην εφηβεία, εγυρίζαμεν τις γειτονιές, τα κλαπς, ο βασικός καυκάς ήταν να θκιαβάσω τζαι να μπω έσσω. Ενιξέρω τωρά οι μιτσιοί τί περνούν.

Να προσπεράσω το στρατό γιατί εν έκαμα? Η προτροπή των γονιών είναι να μεν φάει κράτηση/φυλακή το μωρό, να τρώει το φαίν του, να πιάσει ρούχα καθαρά, να μεν αρκήσει να πάει μέσα. Το πρήξιμο δαμαί εν μειωμένο, θέλω να πιστεύκω.

Στις σπουδές συνεχίζει το "θκιάβασε" άσχετα ότι είσαι πλέον ενήλικας, το "πάλε έννα φκεις?" λαλούν το τζαι με τα μμάθκια πλέον, εν χρειάζεται να μιλήσουν. Αν είσαι εξωτερικό, μπορεί να τα ακούσεις μέσω τηλεφώνου, skype whatever αραιά και που. Αν κάμεις σπουδές Κύπρο τζαι μεινίσκεις μαζίν τους εν την γλιτώνεις. Αν μεινίσκεις αλλού κάτι γίνεται.

Κάμνεις σχέση αρκέφκουν τα "πότε έννα "ρτετε να σας δούμε" που συνεχίζει μέχρι τα βαθιά σου γεράματα. Αρχίζουν φυσικά τα "πότε θα παντρευτείτε", "άτε πόσον τζαιρό, εν είσαστε μωρά".

Αν δεν κάμεις σχέση (ή μεταξύ των σχέσεων) θα φάεις πρήξιμο αλύπητο του στυλ "γιατί δεν βρίσκεις τζι εσύ κάποιον/αν, να παντρευτείτε να κάμετε οικογένεια", "περνούν τα χρόνια, έννα μείνεις στο ράφι/μόνη σου/μόνος σου/κούκκουφος", "εν που είσαι ιδιότροπη, ο ένας μυρίζει σου ο άλλος βρωμά σου", "άτε να προλάβω να δω εγγονούθκια" τζαι τα hardcore "εν μας σκέφτεσαι εμάς", "έννα πεθάνουμε τζι εν θα σε δούμε νυφούλα/εν θα δούμεν αγγόνια", "έν θα σιεις έναν πλάσμα να σε δει". Οι πιο τολμηροί κάμνουν σου προξένια. Κτυπούν αλύπητα τζι αδιάκριτα. Κάπου δαμαί  εσύ είσαι ήδη στα όρια σου μαζίν τους.

Αν αρκήσεις πολλά να παντρευτείς, ή έστω να βρεις μια σταθερή σχέση, το πρήξιμο τους θα περάσει σε άλλο επίπεδο. Στόχος ζωής πλέον ο ψυχολογικός πόλεμος γιατί πιστεύκουν ότι έτσι τους κάμνεις τζι εσύ. Παντές τζαι κάμνεις το επίτηδες για να τους ποφκάλεις. Καλή δύναμη σε όλους εύχομαι.

Παντρεύκεσαι τζαι ηρεμούν για κανένα δίμηνο, μετά αρκέφκουν νέο τροπάριο: "άτε πότε έννα κάμετε κανένα μωρό", "περνά ο τζαιρός, εν τζαι μιτσιανίσκετε", "άτε κάμετε κανένα μωρό να το χαρούμε τζι εμείς". Συνεχίζουν, αδιάκριτα. Παρατηρούν το βάρος σου τζαι μόλις ξεμυτίσει τζοιλιούα τσουπ! "μα είσαι έγκυος?". Εν εσκεφτήκαν ότι ένα χρόνο μετά το γάμο, τα τραπεζώματα επροσθέσαν σου ήδη 5 κιλά.

Αν δεν κάμεις σύντομα μωρό αγριέφκουν, νομίζουν ότι αποφεύγεις το, ότι πελλαρίζεις τζαι αφήνεις το χρόνο να περνά έτσι απερίσκεπτα, ότι χαραμίζεις τον καιρό σου σε καριέρες τζαι καλοπέραση. Πρήζουν σε στα γιατί τζαι στα πότε. Δεν σκέφτουνται ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα τζαι ότι το ψάχνεις ήδη. Οι πλέον αδιάκριτοι, πάλε χωρίς να το σκεφτούν θα σε ρωτήσουν αν έσιεις κάποιο πρόβλημα.

Κάμνεις ένα μωρό τζαι ηρεμούν για κανένα χρόνο. Εννοείται ότι έχουν άποψη για το όνομα του, το φαί, του ύπνο, τα ρούχα, τις συνήθειες του. "Εμείς έτσι εκάμναμεν, επάθετε τίποτε?"

Στο χρόνο, αν δεν χάσεις τα κιλά σου, με κάθε ευκαιρία, ρωτούν σε αν είσαι πάλε έγκυος. Αν τα έχασες τα κιλά σου, ρωτούν σε πότε έννα κάμεις δεύτερο. Ότι επέρασες με το πρώτο επαναλαμβάνεται.

Δαμαί όμως κάπου διαφοροποιούνται. Αν έσιεις ήδη θκυο κόρες ή θκυο γιούδες, έσιεις πιθανότητες να ακούσεις στο χρόνο: "άτε να πάτε για το γιο" ή να πάτε για την κόρη" αντίστοιχα. Χωρίς πίεση τωρά. Έτσι, σαν συμβουλή, με χαμόγελο, εκτός αν δεν έφκαλες ακόμα το όνομα του γονιού σου τζαι καρτερά το τρίτο για να το διεκδικήσει ως το τέλος.

Αν έσιεις γιο τζαι κόρη (ή κόρη τζαι γιο) κάθουνται πίσω αναπαυμένοι. "'άτε έκλεισες".

Πρόσεξε τωρά: Αν πάεις να κάμεις τρίτο χωρίς τη συγκατάθεση τους κατίshι σου. "Α μάνα μου, έσιεις ήδη θκυο, πώς θα τα φκάλεις πέρα, μεγαλώνεις, εν επικίνδυνο, ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΦΚΑΛΕΙΣ ΠΕΡΑ!"

Δαμαί βλέπουμε μια άλλη μεγάλη καμπή, σημείο αναφοράς, ειδικά αν προσέχουν τα μωρά σου, άρα στη σκέψη τζαι μόνο ότι πάεις για τρίτο, μπορεί να ππέσουν στο κρεββάτι άρρωστοι. Έχουν ήδη τα χρονάκια τους, εκουραστήκαν, θέλουν να τζοιμούνται να ξυπνούν άνεννοιας, να φροντίζουν το σπίτι τζαι τον κήπο τους τζαι δεν αντέχουν άλλες φωνές τζαι πελλαρίσματα μωρών.

Επισημαίνεται ότι έν τζι εν ανάγκη να πάεις για τρίτο για να επέλθει η κατάρρευση που ανέφερα πιο πάνω. Η υπόνοια του τζαι μόνο, ή αν για κάποιο λόγο τους καρφωθεί στο μυαλό, έτα ούλλα τζαμαί.

Γι αυτόν αγαπητή/έ, αν σκέφτεσαι να αγοράσεις εφταθέσεο αυτοκίνητο, ετοιμάστου για εγκεφαλικά, καρδιακά, οδυρμούς, συναισθηματικούς εκβιασμούς τζαι κάμε πλάνο εκτόνωσης της κρίσης. 



Η επιστροφή της Ιβάνας



Ιβάνα: Neerie έχω νέα!
Neerie: Καλώς τα μμάθκια μας τα θκυο. Που εκάμαμε μαύρα μμάθκια...
Ι: Ναι ναι, ξέρω, μαύρα μάτια, να βάλεις αγγουράκια ή πατάτες πάνω να φύγουν οι σακούλες. Άκου:
Ν: Κόρη μου τί λαλείς? Εν έκφραση, άμαν κάμεις καιρό να δεις κάποιον.
Ι: Ναι, ξέρω ότι φαίνομαι σαν κόρη σου, έχω νέα και πρέπει να σου πω.
Ν: Εν εξεκινήσαμε καλά, έσιε χάρη που είμαι παραπάνω περίεργη παρά περήφανη, λέγε.
Ι:. Τώρα που ήμουν διακοπές, στον Άγιο Δομίνικο, μεγάλη η χάρη του, γνώρισα τον Χούντο.
Ν: Ποιό Χούντο? Τζαι πότε επήες Άγιο Δομίνικο? Τζι έννεν άγιος ορθόδοξος... Τέλοσπάντων, έσιεις πολλά να μάθεις. Για πες
Ι: Ο Χούντος Βρίαμος, προπονητής μπέιζμπολ και μοντέλο, που έπαιξε στο ριάλιτι επιβίωσης Μαχάιτορ... ξέρεις?
Ν: Αχαχαχα, μα πως τα έσμιξες έτσι κόρη, έκαμες τα...
Ι: Εγώ δεν έσμιξα τίποτα, έτσι μου συστήθηκε, και είναι πολύ ωραίο παιδί, ψηλός, αθλητής, με τρίγωνη πλάτη, όπως μου έλεγες πάντα ότι ήθελε η γιαγιά σου...
Ν: Τη γιαγιά μου να μεν την νεκατώννεις μες τες πελλάρες σου, τζαι δεν κολλά ένιγουέις. Τάχα ήβρες τον για να αποκατασταθείς? Τζι επίστεψες του ότι εν τζείνα ούλλα που σου είπε?
Ι: Εγώ φταίω που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την ευτυχία μου, και τη γιαγιά σου την αγαπώ και την σέβομαι και να της δώσεις φιλιά πολλά (μυξόκλαμα).
Ν: Οκκέι καλά σκέφτουμαι ότι παλαβώνεις ώσπου πάεις αλλά εγώ θα σε ισιώσω μεν κλαίεις, συνέχισε την κουβέντα σου.
Ι: Που λες ο Χούντος είναι πολύ καλό παιδί και είχε μόλις βγει από το παιγνίδι όταν τον γνώρισα, χόρευα bachata το Ντεσπασίτο σε ένα club στον Άγιο Δομίνικο και με πλησίασε...
Ν: ... εμφανώς γοητευμένος που εφόρες θκυο κομμάθκια ρούχα όπως τζείνος τζι ένιωσε να σας ενώνει κάτι πρωτόγονο?
Ι: Ε? Γίνεσαι ενοχλητική και πίκρισσα όπως λέτε αλλά εγώ συνεχίζω. Με πλησίασε χαμογελαστός για να χορέψουμε και τον ρώτησα τί έπαθε, αν τον έδειραν, ήταν γεμάτος πληγές στα πόδια και με επίδεσμο στο χέρι.
Ν: Λογικό ναι, καλά το εσκέφτηκε, στο Μαχάιτορ εσκοτώννουνταν ούλλοι, τί σου είπε?
Ι: Δεν είναι τίποτα, θα περάσει και ότι ήταν παίχτης του παιγνιδιού, σε λίγες μέρες θα επέστρεφε στην Κύπρο.
Ν: Α, εν Κυπρέος δηλαδή.
Ι: Ελλαδίτης της Κύπρου, κι είπε ότι είχε φτάσει στους 4 πρώτους, νομίζω για να με εντυπωσιάσει.
Ν: Κοίτα, κατά ένα μέρος έφτασε στους 4 πρώτους, τί άλλο σου είπε?
Ι: Μου είπε γενικά πως πέρασε, πόσο δύσκολο ήταν, ότι πεινούσε και να μην πιστέψω τίποτε από όλα αυτά που ακούγονται, ότι είχε κλίκα και ότι ήθελε να διώξει τον Ντανόπουλο. Το σημαντικό είναι που είπε ότι θέλει να με ξαναδεί.
Ν: Πού? Ποτζεί? Ποδά?
Ι: Όταν έρθουμε στην Κύπρο.
Ν: Ε ήρτετε. Εδώ και μέρες. Εν εβρεθήκετε ακόμα?
Ι: Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα γιατί είναι δύο κοπέλες που λένε ότι έχουν σχέση μαζί του, και είναι και αθλήτριες του μποξ, εγώ δεν είμαι...
Ν: Σε σχέση μαζί του ή αθλήτρια του μποξ?
Ι: Και τα δύο, κατάλαβες.
Ν: Ναι, άκου Ιβάνα ευτυχώς έννεν σοβαρό το πρόβλημα σου, μπορεί να διορθωθεί.
Ι: Πώς? Τί να κάνω? Αν με πιάσει τηλέφωνο τί να του πω?
Ν: Εν θα σε πιάσει. Αν σε πιάσει όμως να του πεις ότι ετοιμάζεσαι για το Μαχάιτορ 2 τζαι δεν έσιεις χρόνο για έρωτες. Έσιεις τα γυμναστήρια σου τζαι τα μαχάιτορ καμπς να βουράς, κάμνεις πάζελ των 13000 κομμαθκιών για προπόνηση, άρκεψες τη δίαιτα της καρύδας, θα εκδόσεις βιβλίο συνταγών με καρύδες τζαι φκάλλεις τζι ένα προμόσιοναλ σίνγκολ τωρά "Η σφάχτρα των καρυδιών".
Ι: Των καρυδιών?
Ν: Ναι, εν λλίο μεγάλες οι καρύδες για εσένα, εν θα ξορτώσεις. Τζαι να μεν ανησυχείς για τίποτε, αναλαμβάνω μάνατζερ σου εγώ. Αν σε πιάσει δως τον σε εμένα.
Ι: Εντάξει. Μου φάνηκε καλό παιδί πάντως, νομίζω ήταν ειλικρινής...
Ν: Ναι, μάλλον ήταν, τωρά όμως θα θέλει να τον πληρώσεις για να σου μιλήσει.
Ι: Εγώ δεν πληρώνω για να μιλήσω σε κανέναν!
Ν: Έτσι μπράβο. Έτην παλιάν καλήν Ιβάνα.
Ι: Εσύ εδώ πώς τα πέρασες? Κάτι άκουσα για Κραν Φοντάνα..
Ν: Ναι, Φοντάνα Αμορόζα ένα πράμα. Τίποτε, άστο, ναυάγιο οι συνομιλίες...
Ι: Με ποιούς συνομίλησες? Τί ναυάγιο? Σαν Τιτανικός? Σαν Άγιος Δημήτριος στην Πάφο?
Ν: Όι δεν εμίλησα εγώ, έστειλα αντιπρόσωπο. Όι έτσι ναυάγια. Τούτον είσιεν δόλο, ήταν προμελετημένο τζαι σκόπιμο.
Ι: Ποιός? Ο καπετάνιος το βούλιαξε? Ή κανένα υποβρύχιο?
Ν: Οι σύμβουλοι του καπετάνιου με το πλήρωμα, εθέλαν να παν αλλού τζι ο καπετάνιος ήταν αλλού γι' αλλού...
Ι: Δηλαδή?
Ν: Τούτο θα σου πω τζαι κλείνει η συζήτηση: Τούτο το πλοίο, όπως ούλλα τα προηγούμενα, ήταν καταδικασμένο. Γιατί τζείνοι που οδηγούν έχουν άλλα σχέδια πορείας, τζείνοι που εν πάνω αλλού νομίζουν ότι παν, τζι έσιει τζαι κάτι υποβρύχια που πυροβολούν έτσι, γιατί μπορούν.
Ι: Οκ... Δεν κατάλαβα...  Τέλοσπάντων, εγώ δηλαδή τώρα θα πάω στο Μαχάιτορ 2?
Ν: Ναι. Σάστα μπουστάκια σου. Τζαι πιάσε λαστιχάκια πολλά για βρουλλούθκια.




τουρλουτ

Σήμερα είμαι η "χαρά" του οφθαλμολουτρόφιλου, αφού εχάλασεν το αιρκοντίσιον στη δουλειά, άνοιξα παράθυρα πέρκι ξιδρώσω τζι έμεινα με την τελαντωτή φανελλούα. Υπό πιο δροσερές συνθήκες θα εφορούσα τζαι ριχτή φανέλα που πάνω γιατί τα εφαρμοστά δεν εφαρμόζουν πλέον, αλλά αποφάσισα να αγκαλιάσω τον πιο χυμώδη μου εαυτό τζαι ας ξεshειλώ ποτζεί ποδά.

Συγχαίρω που δαμαί την μπέα για το ποστ της αλλά εγώ δεν εσυμφιλιώθηκα ακόμα με το μετά-τη-γέννα σώμα μου. Είμαι κάπου μεταξύ άρνησης τζαι θυμού, αλλά τις τελευταίες μέρες άρκεψα τη διαπραγμάτευση με τις κουμέρες για γυμναστήριο. Έσιει μιαν εβδομάδα είπαμε να ξαναξεκινήσουμε. Εν ήδη Πέμπτη, ακόμα να πάμε.

Πόσοι που σας εγοράσετε παιγνίδια για τα μωρά σας μετά που έρευνα (για ναν εκπαιδευτικά), ενθουσιασμό (γιατί εν διασκεδαστικά), ματαιοδοξία (γιατί εν όμορφα/εξεζητημένα) τζαι τα κοπελλούδια σας αγνοήσαν τα παντελώς τζαι προτιμούν να παίζουν με κουτάλες, μαππούες ή το κινητό σας? Ωραία, κατεβάστε τα σιέρκα, τζι εγώ, προφανώς. Έπιασα του παίχτη ένα βιβλίο τσόχενο για λεπτές κινητικές δεξιότητες, με ζώα, φερμουάρ, κουμπούθκια, είδαμεν το μια φορά μαζί, δεν του εξανάτζισε. Έπιασα του μιαν κουρσούα μιτσιά τύπου matchbox που ήταν τζαι 5 ευρώ που ανοίγουν οι πόρτες της γιατί εθυμήθηκα τα νιάτα μου που έπιαννα τις κουρσούες του αρφού μου, αλλά έσυρνε την κάτω που τη τσουλήθρα τζι εφκήκαν οι πόρτες. Μα κανένας σεβασμός! Έπιασα του άλλες κούρσες με τηλεχειριστήριο, έφκαλεν τους τροχούς, τα φτερά, εφάκκαν την χαμαί, έφκαλε την αντένα που το κοντρόλ τζαι εδιαμέλισεν τες σιγά σιγά. Ο παπάς του έκλαιεν τες. Το καλόν, ακόμα παίζει με το κουρσο-απομεινάρι άμαν αθθυμηθεί. Φακκά το χαμαί εννοώ. Έπιασα του μίκυ πλαστικά κλειδιά με ήχους να μασά, προτιμά να μασά τα κλειδιά τα δικά μας τα ξιμαρισμένα. Το χειρότερο δε, είναι που ο παίχτης εράγισε την οθόνη του τάμπλετ μου (το οποίο θεωρεί δικό του) γιατί άμαν νευριάσει (και όχι μόνο) σύρνει πράματα χαμαί. Εφτάψυχο εν τω μεταξύ, συστήνω σας το λενόβο, ακόμα δουλεύκει (έσυρεν το κάτω 4 φορές, έσιει άλλο τρεις ζωές).

Πήγα να πάρω μαγιό ρε συ, πρώτη φορά μετά την εφηβεία μου αποφάσισα να γυρέψω ολόσωμο. Οι τιμές τους κυμαίνονται κάπου μεταξύ 50-100 ευρά. Πάνε οι παλιοί καλοί καιροί που έπιαννες 4-5 κομμάθκια για 50 ευρά που το ιντιμίσσιμι τζι έκαμνες mix and match για 4 χρόνια. Τωρά πρέπει να πιάσεις μαγιό που να στηρίζει στήθος (γιατί εν κάμποσο πλέον), να μεν σιωνόνεται έξω, να μπορείς όμως να θηλάσεις άμαν πρέπει. Να μαζεύκει λλίον την τζοιλιά, να χώνει τις δίπλες της πλάτης, να καλύπτει αρκούντως τον πισινό, μεν σου πω να έσιει φουστούα πουκάτω. Πάνω που 80 ευρά τούτα ούλλα. Τζι εν βάλλω έναν παντελονούι τζαι μιαν φανέλα να μπω στο νερό τζαι κανεί?

Το άλλο περίεργο με τις παραλίες είναι που μπορώ να δείξω τα δικά μου ή να δω τα κάλλη (ή μη) του καθενός που δεν ξέρω ή ξέρω τζι εν απόλυτα αποδεκτό, αλλά σε μιαν καφετέρια ή τελοσπάντων οπουδήποτε αλλού θεωρείται ανάρμοστο. Πάλε καλά δηλαδή. Μπορώ να δω την κυτταρίτιδα, τις ελιές, τα παχάκια και τα μεγέθη/σχήματα των μερών σου ενώ ρε φίλε δεν με κόφτει, δεν θέλω να θωρώ το εφαρμοστό μαγιοβρακούι σου. Χαλάρωσε ή μεν πηαίννεις παραλία θα μου πεις. Έσιεις τζι εσύ τα δίκια σου. Η κοινωνία μας εν περίεργη είπαμεν.

Ντάξει εν θα θίξω άλλα κοινωνικά θέματα σήμερα.

Τελικά έπιασα το πιο φτηνό μαγιό, του μίκυ διώ του κουτάλια πλαστικά να μασά, έπιασα 15 μάππες του παίχτη να παίζει τζαι θα παρακαλώ να μεν ξανασύρει το τάμπλετ χαμαί γιατί εμείναμεν έτσι.

Εν τω μεταξύ έχω τρείς σοβαρές απορίες για το σουρβάιβορ και τους σουρβαιβορόπληκτους σαν του λόγου μου:
1. γιατί εφόσον έγινε η ένωση των ομάδων ακόμα κάθουνται ξεχωριστά στις κερκίδες (τωρά μάνα μου, ο Ντάνος μου κάθεται μόνος του)
2. γιατί εφόσον έγινε ατομικό το παιγνίδι ακόμα ψηφίζουν και καλά αγωνιστικά αλλά ψηφίζουν τον πιο αδύναμο να φύει? Θέλουν να έσιει άκσιον το παιγνίδι οξά φοούνται μεν τους ψηφίσει μετά που πίκκαν ο δυνατός?
3. γιατί εκίστησα πραγματικά που ερωτεύτηκεν την βαλαβάνη ο ντάνος?


Και για να μην ξεχνιόμαστε #ntanosFTW, #ntanostruesurvivor, #mariekatsetimappaxamai


Οι άντρες που τον Άρη


Έχοντας πλέον δύο γιους, η περιέργεια μου για τους άντρες έχει εκτοξευθεί στο διάστημα, ανησυχώ, προβληματίζουμαι τί χρειάζονται, τί θα χρειαστούν στο μέλλον τζαι πόσα μπορώ να τους προσφέρω εγώ για να γίνουν "σωστοί" άνθρωποι ή τελοσπάντων να επιβιώσουν, να χαίρονται τζαι να διούν χαρά όσο μεγαλώνουν.

Τούτον έβαλε με στη διαδικασία να προσπαθώ να μάθω ξανά τον άντρα μου, να αναθεωρήσω τις απόψεις μου περί ανδρίλας τζαι βασικά να προσπαθώ να μπω μες το νου τους που εν στενός τζαι μονόδρομος. 

Τόσα χρόνια η Ιβάνα εδίδαξε με πολλά. Έμαθε με η πελλή πως να αποκωδικοποιώ τις συμπεριφορές τους, να καταλαβαίνω γιατί θυμώνουν, γιατί μιλούν, γιατί δεν μιλούν τζαι να δρω ανάλογα. Η Ιβάνα όμως έβλεπε μόνο δράση-αντίδραση τζαι δεν έφτασε στην ουσία.

Την οποία (ουσία) καλούμαι να ανακαλύψω τωρά εγώ. Βάζοντας τις δικές μου ανάγκες σε αναμονή (όπως είπα τζαι σε προηγούμενο ποστ), τωρά πρέπει να ανακαλύψω τί χρειάζουνται πραγματικά ως ενήλικες άντρες. 

Κάποια πράματα εν γνωστά, μάππα, σεκς, νο-μουρμουρκόν, φρέσκο φαϊ, σεβασμό, αναγνώριση, να μεν μουρμουρώ, ταξίδια, ησυχία, να μεν τους μάχουμαι, μπύρες, πι-σι γκέιμς κλπ. Άμαν τους τα παρέχεις τούτα είναι κατά το 49% ευτυχισμένοι. Το άλλον 51% είναι να τους προλαβαίνεις. Να είσαι μες το νου τους πριν μπουν τζείνοι. Έννεν δύσκολο, άμαν έβρεις το κλειδί. Μετά εν παιγνιδάκι. Εν λέω να τους παίζουμε στα δαχτύλια μας, αγάπη μου αν το διαβάσεις ποττέ τούτο να ξέρεις εν εσάς που σκέφτουμαι τζαι πως να σας κάμουμεν ευτυχισμένους. 

Το θέμα είναι ότι εμείς οι γυναίκες επικεντρωνούμαστε στις δικές μας ανάγκες τζαι απαιτούμε να τις ικανοποιούν, κοινώς, τραβούμεν το shοινί,  ενώ αν είχαμε το κλειδί στον αντρικό νου θα ευτυχούσαμε δίπλα τους τζι εμείς αυτόματα. Switch on και φωτίζεται ούλλον το δωμάτιο - φάση. 

Εν θα κάμω τον ξερόλα, έχω κάποιες θεωρίες, πιο μετά ίσως τις γράψω δαμαί. 

Έτσι που λες. Έφαα πολλά άκυρα που την αθωότητα, αφέλεια, υπερβολική άνεση ή ανασφάλεια μου. Π.Ι. Προ Ιβάνας. Μετά ήρτεν τζι άνοιξε μου τα μμάθκια αλλά ήταν πλέον αργά. Ευτυχώς ήβρεν μου το Δώρο. Ακόμα ζηλεύκει είπα σας? Αλλά εν το παραδέχεται. Ακόμα λαγκοδέρνεται (τζείνει λαλεί ότι "έσιει την ώρα της ζωής της" - κάμε ακριβή μετάφραση). Αλλά σύντομα θα την κάμω εγώ να τρίφκει τα μμάθκια της με τις ανακαλύψεις μου. 

Προς το παρόν να καταγράψω κάποιες κατραφατσιές, που δείχνουν τη διαφορά στον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε, έτσι για να μεν τις ξιχάσω τζαι για να γελάσει το μουτρούδιν σας:

- Περπατώ με φίλην Σάββατο βράδυ, βλέπω γνωστό ανερχόμενον αθλητικόν αστέρι σε μικρήν απόσταση, βουρώ τζαι λαλώ του χαζοχαρούμενα: γεια σου, εγεννηθήκαμεν την ίδιαν ημερομηνία! χιχιχι *all flirty*. Η απάντηση του: "Ε και???". Η φίλη μου (τζι εγώ) εσκεφτήκαμεν "μα τί κάφρος, έλλειψη τρόπων/κοινωνικής μόρφωσης/πιλέ μου λλίου marketing". Εν σημαντικό να αναφέρω ότι φίλος μου, όταν του είπα τί έγινε, μου είπε "καλά σου έκαμε!"

- Το κλασικό: φκαίννεις πρώτο ραντεβού με κάποιον, περνάς πολλά ωραία, barely reaching second base, φέφκετε, μετά ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Τούτο που ήξερα είναι ότι είτε πετύχουν "home run" είτε όχι, το πιο πιθανόν είναι "ούτε φωνή ούτε ακρόαση" μετά. Αν δεν κάμεις τούτο που θέλουν, είσαι ανάφτρα (leading them on), αν το κάμεις είσαι εύκολη τζαι χάνουν το ενδιαφέρον τους. Σαtchίν ας πούμε. Γι αυτό τζι επέλεγα προσεκτικά την ταπέλλα μου. 

- Εγώ θωρώ ακόμα όνειρα τον δημοτικό μου έρωτα. Τον ανεκπλήρωτο μου έρωτα του δημοτικού, τζαι στο όνειρο μου πρόσφατα εβάφτισα του ακόμα τζαι μωρό. Μπορείς να με πεις τζαι dream stalker. Δεν φταίω, ούτε τον θωρώ (μετά το δημοτικό είδα τον αλλό 3-4 φορές στη ζωή μου) ούτε τον σκέφτουμαι, αλλά άμαν τον θωρώ όνειρο σκέφτουμαι αν τον δω ποττέ (τζαι θυμηθεί με) να του πω με στυλ ώριμης πλέον γυναίκας που ξέρει τί θέλει τζι εξεπέρασεν τα παλιά της κόμπλεξ: "ξέρεις ήμουν πελλαμένη μαζί σου" (εννοείται εν θα του πω ότι τον θωρώ όνειρο ακόμα). Τζαι να πάει ο καθένας το δρόμο του σε slow motion τζαι γυρίζοντας πίσω για μια τελευταία ματιά, τα μαλλιά τζαι το φόρεμα μου να ανεμίζουν. Αλλά τούτος μπορεί να με καταγγείλει στην αστυνομία. Αντί να κολακευτεί ξέρω γω τζαι να μου πει "Έλα, σοβαρά? Τζι εγώ".  

-  Πάλε, ραντεβουδάκια με άγνωστη τηλεπερσόνα (Α.Τ.), κάποια στιγμή τζι εφόσον έσιει ψιλοχαθεί τις τελευταίες μέρες, στέλλει χυδαίο sms. Εστόλισα τον κανονικά τζι εξαπόστειλα τον. Ούτε απολογήθηκε. Εγώ στη γιορτή του έστειλα του ευχές πάντως γιατί έχω τζαι κάποιαν ανατροφή. Αι γυναίκαι φίλαι θα έλεγαν καλά του έκαμες του ανάγωγου. Αν τζαι αντράπηκα να μοιραστώ αυτήν μου την εμπειρία. Αρσενικό δεν ρώτησα, ξέρω όμως ότι μάλλον δεν θα εβρίσκαν τίποτε μεμπτόν στη συμπεριφορά του Α.Τ. τζαι θα με αποκαλούσαν ξενέρωτη τζαι μυγιάγγικτη. 

- Αυτά, κανεί σας. Ήδη είπα πολλά. 


Τζαι βασικά εν θα ήθελα οι γιοι μου να καταλήξουν όπως τους πιο πάνω που περιγράφω. 




1. Η νέα εποχή. 2.Ο οικιακός βοηθός

1.
Πάω το πρωί πριν τη δουλειά να πιάσω καφέ. Ηλιόμουστη μέρα, ταξιδιάρικα τραγουδάκια στο καφέ, ησυχία, σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν να μην είχα δουλειά το πρωί τζαι να έπιαννα τους Neerous - την οικογένεια να επηαίνναμε για καφέ.

Η εικόνα έκαμε shιονούι σε λίγα δευτερόλεπτα γιατί αμέσως εφαντάστηκα με να κάθουμαι με τον παίχτη (ο μεγάλος) τζαι τον μίκυ (ο μικρός) τζαι τους θκυο γαντζωμένους πάνω μου, ο ένας να μου τραβά τα μαλλιά τζαι ο άλλος το κινητό. Να φωνάζω "άου, ούφφου, κάτσε γιε μου", ο Δώρος να προσπαθεί να τραβήσει έναν κλαιόμενο οδυρόμενο τζαι να καταλήγουμε τζι οι θκυο με νεύρα, να πακετάρουμε τζαι να φέφκουμε. Εν ξίκκο σου. 

Ομοίως, φαντάζομαι μια διαμονή σε ξενοδοχείο τωρά τα σαββατοκυρίακα τζαι πάλε shιονούι. Η νύχτα φκαίννει μετά δυσκολίας αφού ο μίκυς κάθε μιαν ώρα τσιριλλά τζαι θέλει γάλα/σούσμα τζαι ποιός τον βαστά να τον σούζει ούλλη νύχτα μες το δωμάτιο του ξενοδοχείου, προσπαθώντας να μεν ξυπνήσουν οι άλλοι δύο. Νεύρα πακετάρεις shιονούι. Ξίκκο.

Έναν απόγευμα στον παιδότοπο οι 4 μας θα εξελιχθεί ένα περίπου το ίδιο, μπορεί να καταφέρουμε να πιούμε λλίον καφέ, ο υπόλοιπος θα καταλήξει χαμαί ή πάς τα ρούχα μας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τον αφήκουμε μισοδότζιν. Α, μπορεί να δοκιμάσει τζι ο παίχτης καφέ χωρίς να τον πάρουμε χαπάρι. Πριν 2 μήνες πάντως εν του άρεσε. Εννοείται βουρά ο ένας τον παίχτη να μεν τον χάσουμε/να μεν σύρει πέτρες/να μεν του φύει η μαππούα/να μεν ππέσει χαμαί/να μεν τον δέρει κανέναν άλλο μωρό/να μεν αγκαλιάσει τον παπά του άλλου μωρού που τον έπιασε κουβέντα. Ο άλλος εννοείται ότι κρατά συνέχεια τον μίκυ γιατί ο μίκυς θέλει shέρκα ειδάλλως τσιριλλά ώσπου να ακούσει το Γραφείο Ευημερίας. Πακετάρισμα shιονούι.

Η περίοδος που εκάθεσουν για να πιεις καφέ ετέλειωσε. Έννεν ο καφές όμως που μου λείπει. Πίννω πολλούς στη δουλειά να αντέξω, Εν η αυπνία. Εν που τζοιμούμαι πας τον καναπέ παρόλο που δεν είμαι τσακωμένη με το Δώρο. Με το Δώρο μιλούμε μέσα μέσα, ρωτώ τον αν εν καλά τζαι απαντά μου μηχανικά. 

2.
Προχτές, δεν θυμούμαι τί θαύμα έγινε τζι είπαμε θκυο κουβέντες παραπάνω οι δυο μας. Α ναι, ήμαστε μες το αυτοκίνητο για ταξίδι 1-2 ωρών. Η πιο ήσυχη ώρα της εβδομάδας μας. Τα μωρά τζοιμούνται τζαι είμαστε περιορισμένοι σε χώρο 1Χ2 αναγκαστικά. Αναγκαστικά θα μιλήσεις (γιατί ζαβολαιμιάζω άμαν τζοιμηθώ μες το αυτοκίνητο) τζαι ενδεχομένως να μπορέσεις να εμβαθύνεις θέμα, σε κάτι που σε απασχολεί. 

Η κουβέντα εκατέληξε να συζητούμε για το ότι εχαθήκαμε. Μιλώντας εσυνειδητοποίησα ότι εμείς οι γυναίκες, μόλις κάμουμε μωρό/μωρά, συνειδητά ή ασυνείδητα βάλλουμεν τα προτεραιότητα. Εν η φύση μας τέθκοια. Η ανάγκη μας για συντροφικότητα εκμηδενίζεται (βάλλουμεν την σε αναμονή), τους συζύγους μας γυρέφκουμεν τους κυρίως για να μας βοηθήσουν με τα μωρά ή το σπίτι. Τζαι μάλιστα απαιτούμε να μας βοηθήσουν γιατί ουσιαστικά επωμιζόμαστε ένα ρόλο επιπλέον - τον πιο δύσκολο ρόλο μας - της μητέρας τζι εν τα προλαβαίνουμε. Προσπαθώντας να ισορροπήσουμε τις ανάγκες της δουλειάς, των μωρών τζαι του σπιτιού, οι ανάγκες του συζύγου αυτόματα κατατάσσονται πλέον στις τελευταίες ή στις ανύπαρκτες του τύπου "σόρρυ δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε για την επόμενη δεκαετία". Τζαι απαιτούμε να μας εξυπηρετούν σε όσα δεν καταφέρνουμε. 

Θα μου πεις, εν λογικό. Ναι, που την πλευρά της γυναίκας, που τη στιγμή που τα μωρά έχουν απίστευτες ανάγκες τζαι μόνον ο γονιός (κυρίως η μάμμα) μπορεί να τις ικανοποιήσει. Κάπου κλονίζεται όμως η οικογένεια όταν ο άντρας υποβιβαστεί σε ρόλο οικιακού βοηθού/διεκπεραιωτή. 

Ο άντρας εν το θωρεί έτσι. Δεν δέχεται εύκολα ότι οι ανάγκες του πλέον δεν έχουν σημασία τζαι ότι προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες των μωρών/του σπιτιού τζαι απορεί πως από σύζυγος εκατέληξε οικιακός βοηθός. Με το δίκιο του. 

Φέρτε μου εκδότη τζι έφκαλα λαβράκι! Μες σε ούλλα έκατσα να σκεφτώ τζαι να κάμω διαπιστώσεις!

Τέσπα. Το θέμα είναι τεράστιο. Ακόμα δεν ήβρα τη λύση/τις ισορροπίες. Φαντάζομαι εν τζι άλλοι έτσι?

Ευτυχώς ο Δώρος αντέχει ακόμα. Στα τρία μωρά να ξαναμιλήσουμε. Ορ νοτ. Θα τον βουρώ μάλλον "έλα αγάπη μου τζι έδωκα των μωρών baileys να μεν κλαίουν". Τί? Έσιει γάλα μέσα. 



Υ.Γ. Είναι απίστευτη η αλλαγή, μέσα σε κάτι χρόνια που neervana σε neermana.
Είναι απίστευτο επίσης που μόλις ντυθώ καλά τζαι βαφτώ, άπαντες αναφωνούν "Ωωω!". 

Θοδωρής Παυλάκος... Σαν τραγουδάκι...



Σήμερα έμαθα ότι μακαρίστηκε ένας παλιός γνωστός, ένας τραγουδοποιός ήσυχος, ανήσυχος, που όλοι όσοι τους άγγιξε είχαν να πουν τα καλύτερα... Εγώ δεν τον γνώριζα πολύ, μόνο μέσα από κάποιους στίχους του κυρίως που πάντα με αφήναν άφωνη, εντυπωσιασμένη που κάποιος μπορεί να στοιχίσει τις λέξεις τόσο όμορφα και να φτιάξει ένα τόσο αναπάντεχα ωραίο παζλ. Αναπάντεχα γιατί δεν το καταφέρνουν  πολλοί κι επίσης επειδή κάποιος τόσο σεμνός και ήσυχος άνθρωπος, δεν περιμένεις να κρύβει τόσες γνώσεις, ταλέντο και ένταση. Κι η μουσική του, ήρεμη, ταξιδιάρικη, να σε αγκαλιάζει όπως τους στίχους...

Μεταξύ άλλων έφτιαξε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, αν όχι το αγαπημένο μου, ένα τραγούδι που με σημάδεψε και το κρατώ μέσα μου σαν μικρό θησαυρό. Σαν κάποιος να με διάβασε πριν να χρειαστεί. 

Είχε έναν τρόπο να σε μαγεύει με τις λέξεις του γενικότερα και δεν του φαινόταν. Διακριτικός και ήρεμη δύναμη, από όσο μπόρεσα να τον γνωρίσω. Κάποτε με τίμησε χαρίζοντας μου κάποιες σκέψεις του, κάποιες λέξεις, το χρόνο και την καλή του διάθεση. 

Αυτά μόνο, άλλοι έχουν να πουν απείρως περισσότερα και δεν θέλω να καταχράζομαι τη μνήμη του. 

"Ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει......"
"... σαν τραγουδάκι μου 'μεινες, που όλο ξεχνάω τους στίχους..."

Καλό Παράδεισο Θοδωρή...



http://www.dailymotion.com/video/x2cnxmz_%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1-%CE%BA%CE%B9-thodwris-paulakos-san-tragoudaki_music

to before και το after

Κατ' αρχήν ευχαριστώ για την επεξήγηση όσον αφορά στην αεροβική, τουλάχιστον εν ερεζιλεύτηκα παραπάνω ρωτώντας τες κοπέλλες τζαμαί... ΑΛΛΑ ΜΙΣΩ ΤΗΝ!

Εν πόφκαρμαν, εν σώννω να κάμω τζείνο που περπατάς τζαι τα shέρκα του μηχανήματος παν πάνω κάτω (πώς το λαλούν?), 5 λεπτά άντεξα τζι είχα την έκφραση του "πρέπει να πάω τουαλέτα τωρά". Έκαμα αλλό πέντε λεπτά τζείνο το άλλο το σκι που περπατάς πλάι πλάι (πάλε δεν ξέρω πως το λαλούν ) τζι έφυα, ένιωθα ότι τα πόθκια μου ετρέμαν... Τζαι οι υπόλοιπες να κάμνουν τα μηχανήματα με μιαν ευκολία, να μιλούν τζιόλας...

Στις άλλες μου ασκήσεις εδάφους-εδάφους είμαι πολλά τυπική, σπασικλάκι, κάμνω τες ευλαβικά, μόνο τους κοιλιακούς εν σώννω τζαι 2 εκατοστά σηκώνομαι που το έδαφος, νιώθω ότι έχω πολλύν δρόμο (όχι το μηχάνημα) ακόμα να διανύσω αλλά το παλεύω. Παίρνω θάρρος από τα κορμιά που βλέπω να μπαινοβγαίνουν τζαι λέω έτσι θα γίνω αν τζαι τζείνες μάλλον αποθθαρύνουνται που με θωρούν εμένα. Είμαι το before, εν το after. 

Σε άλλα νέα, ο Αγγελόπουλος εν πιο διάσημος τζαι που τους διάσημους, οι κοπέλες σφάζονται για χάρη του, στα πρωινάδικα τον υποστηρίζουν φανατικά, είναι σίγουρα ο πιο δημοφιλής Έλληνας σήμερα τζαι έσιει παραπάνω chance να φύει ο Άγιος Δομίνικος που την Καραϊβική παρά ο Αγγελόπουλος που το #survivorgr λέει τζι ο τοίχος που είχε τη δική του υστερία. 

Δεν το θωρώ, μπορεί να δω μισό επεισόδιο μια φορά την εβδομάδα αλλά εβούιξεν ο τόπος. Τόσο που σκέφτομαι να αρκέψω να βάλλω το σύζυγο να τζοιμίζει τα μωρά για να δω τί στο καλό κάμνει τούτος ο Αγγελόπουλος τζι επελλάναν ούλλες. Αλλά εν θα του το πω του συζύγου φυσικά. Είναι το before, θα είναι και το after.

Τέλος, θα έβαλλα έναν πολλ, τί προτιμάτε, ναν ευαίσθητο το μωρό σας ή σκληρό τζαι διεκδικητικό τζαι να βάλλετε τζαι το φύλο σας, είμαι είγουρη ότι οι γυναίκες θα εψηφίζαν ευαίσθητο τζαι οι άντρες σκληρό.

Ο γιος μου ας πούμε λαλεί ότι αγαπά την κούρσα του, αγκαλιάζει την με μισόκλειστα μματούθκια (before) τζαι μετά σύρνει την χαμαί τζαι φέφκουν κομμάθκια (after).
Να ανησυχήσω?


γελάστε άφοα - στο γυμναστήριο

Αποφασίζω που λες να πάω γυμναστήριο για να επανακτήσω κορμί θανατηφόρο, διότι τούτο που έχω τωρά μόνο εμένα μπορεί να ποφκάλει.

Επιλέγω το πιο κοντινό σε εμένα γιατί ανά πάσα στιγμή πρέπει να μπορώ να πεταχτώ σπίτι λόγω μωρο-δράματος.

Μπαίνω μέσα ψαρωμένη γιατί εδώ και καιρό βλέπω τες ούλλες γραμμωμένες να μπαιννοφκαίννουν, αντρέπουμαι πολλά.

Χαιρετίζω, λέω ότι είμαι γειτόνισσα, χαμογελά η μαστόρισσα, λέω εκέρδισα πόντους, έννα με πάρουν που καλό μάτι, έννα με αναλάβουν προσωπικά, έννα με κάμουν φιγουρίνι, εν θα μου σκοτώσουν την αυτοπεποίθηση που νιώθω ότι εν στα τάρταρα ένιγουέις.

Εμφανώς ψαρωμένη είπαμε, κοιτάζω σαν τη χαντή τζαι ακούω με στόμα ανοιχτό ότι μου λαλούν. Εν η δεύτερη φορά στη ζωή μου που πάω γυμναστήριο τζι εν μπορώ να πω ότι είμαι γνώστης του περιβάλλοντος, των ασκήσεων, του πνεύματος του γυμναστηρίου. Νομίζω εκαταλάβαν με.

Πάμε να μου δείξει ασκήσεις η κοπέλα. Δείχνει μου, παιγνιδάκι σκέφτομαι. Κάθομαι, "τρία είκοσι" λαλεί μου τζαι φέφκει. Οκκέι, αρκέφκω, πιάννω ώρα, τρία λεπτά είκοσι δευτερόλεπτα, στο περίπου τελοσπάντων. Τελειώνω, δείχνει μου άλλη άσκηση, "δύο δεκαπέντε" λαλεί μου τζαι ξαναφέφκει. Οκκέι, εκάμαμεν τες, Μα εν πολλά κουραστικό, η επόμενη άσκηση πάλε "τρία είκοσι" μα τί στο καλό, γιατί τόσον εντατικό πρόγραμμα? 2-3 λεπτά η κάθε άσκηση για πρωτάρα? Οκ πρώτη ημέρα αλλά επήραν με πολλά στα σοβαρά. Θέλουν με κάμουν πρωταθλήτρια σίουρα, είδαν ότι έχω προοπτικήαχαχχα. 

Φέφκω, ποσταμένη αλλά γεμάτη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πάω αύριο. Την επομένη. Λιγότερο ψαρωμένη.

Δείχνει μου κοιλιακούς. Ξέρω ευτυχώς. "Τέσσερις δεκάδες" λέει μου. Όπα! Αλλάξαμεν σύστημα? Εν πάμε με την ώρα τωρά? Ευτυχώς γιατί δεν έσιει μπαταρία το κινητό μου, εν μπορώ να θωρώ συνέχεια τα λεπτά. Ρε περίμενε. Σήμερα εν δεκάδες, εχτές ήταν με την ώρα? Ρε μπας τζαι τα "τρία είκοσι" ήταν τρεις εικοσάδες? Τα "δύο δεκαπέντε" δυο δεκαπεντάδες? Γι αυτό που εφανήκαν πολλά τα εχτεσινά? Γι αυτό αντί για 60 έκαμνα 360 ασκήσεις?

Να μεν τα πολυλογώ σήμερα είμαι καταπιασμένη δεν κινούμαι, θα ξαναπάω που εβδομάδας πόννα ξιπιαστώ.

Εννοείται δεν τους είπα τίποτε, μπορεί να τους το πω όταν γίνω φιγουρίνι τζαι μέσα στην ευτυχία μου θα θέλω να τους χαρίσω λίγο γέλιο.

Εννοείται δεν μπορείτε να το πείτε πάρακάτω τζαι να με περιπαίξουν τζι άλλοι.

Τζι εννοείται δεν φταίω εγώ. Πού να ξέρω το τρία είκοσι εν τρία σετ των είκοσι κοπέλλα μου? Σάμπως εξανάκουσα το τζι εξανάκαμα? Τζαι τί στο καλό εν το αερόβιο που μου λαλείτε συνέχεια? Έννα το μάθω με κάποιον τρόπο τζαι τούτο, πού έννα πάει!





ο αχταρμάς της Γλώσσας Α' Δημοτικού

Πριν κάποιες μέρες έψαχνα τραγουδάκια να βάλω του παίχτη μου (ο μεγάλος) λλίον πιο... ποιοτικά να το πω? Λιγότερο χαζοχαρούμενα να πω? Ολίγον πιο εκπαιδευτικά? Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου τελοσπάντων, κάτι εχτός της μιας ωραίας πεταλούδας και του χαρωπάτα.

Είχα ακούσει για κάτι συλλογές παιδικών τραγουδιών ο τεμπέλης δράκος, τραγουδάκια γάλακτος, λιλιπούπολη και όταν τα άκουσα αρέσαν μου κάπως, κυρίως γιατί αφ' ενός, τραγουδούσαν αγαπημένοι μου καλλιτέχνες και αφ' ετέρου για την ωραία τους μουσική. Από στίχο δεν έλεγαν τίποτε σπουδαίο, εμιλούσαν συνέχεια για ζώα, είπα οκ, εν παιδικά, εν χρειάζεται να λαλούν τίποτε βαθυστόχαστο. Περιττό να σας πω εν ενθουσιάσαν ιδιαίτερα τον παίχτη μου. 

Έπαιζε μόνος του ο you tube τζαι ήβρε μετά κάτι τραγούδια με γράμματα, συλλαβές που όπως πληροφορήθηκα μετά από φίλη, είναι καλά να τα μάθει το μωρό γιατί είναι τα βιβλία γλώσσας του δημοτικού! Ουάο είπα, έχουμε την ύλη του δημοτικού σε μορφή τραγουδιών? Να τα μάθει το μωρό να μεν παιδευκούμαστε στο σχολείο εσκέφτηκα. Θυμούμαι έκαμε μου εντύπωση πόσο άστοχα ήταν, φράσεις δηλαδή χωρίς νόημα, απλά λέξεις για ομοιοκαταληξία, απλές αναφορές σε ζώα, ήταν στιχάκια χωρίς συνοχή,  χωρίς κάποια ιστορία πίσω, χωρίς αρχή και μέση και τέλος. Επαραξενεύτηκα, επροσπάθησα να θυμηθώ τα δικά μας αναγνωστικά, αλλά η αλήθεια, δεν θυμούμουν πολλά που τη δική μας πρώτη τάξη, μόνο να ένα μήλο, να ένα τόπι, κάτι τέτοια. Είμαι σίγουρη όμως ότι εμείς στο δημοτικό για να μάθουμε εδιαβάζαμε ιστοριούλες τζαι όι στιχάκια χωρίς συνοχή. Τζαι όι συνέχεια για τα ζώα, είχαμε τη Λόλα, είχαμε τελοσπάντων οικογενειακά στιγμιότυπα, φίλους να παίζουν κλπ. Ωραίες εικόνες, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τωρά, μέσα από τα τραγουδάκια και τις σελίδες του βιβλίου (υποθέτω, δεν τα είδα, αλλά φαντάζομαι ότι έχουμε τα ίδια βιβλία Α' Δημοτικού με την Ελλάδα) έβλεπα έναν αχταρμά. 

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Άκουσα που λέτε μιαν συνέντευξη ενός εξαιρετικού κατά την άποψη μου ελλαδίτη εκπαιδευτικού, του Δημήτρη Νατσιού, για την παιδεία σήμερα τζι έψαξα το θέμα λλίο παραπάνω.  Βρήκα το παρακάτω καταπληκτικό κείμενο τζαι συντάσσομαι με τον ομιλούντα, έφριξα με τους εκσυγχρονισμούς που επιχειρούν οι "επιστήμονες" μας σήμερα, εις βάρος της πραγματικής ελληνικής παιδείας... Πάσχει η κοινωνία μας, ο θεσμός της οικογένειας, εξεχάσαμε την ιστορία μας, αφαιρούμε σημαντικά κομμάτια που έχουν να κάμουν με τους ήρωες, με την πίστη μας (γιατί ετέθηκε τζαι θέμα αλλοίωσης της ιστορίας στο βιβλίο της ιστορίας του Δημοτικού στην Ελλάδα) τζαι δεν ξέρω πού πάμε. Λυπούμαι τα μωρά μου που θα παν σχολείο να μάθουν γράμματα. Ξέρεις, τα γράμματα, το αλφάβητο μαθαίνω τους το τζι εγώ. Τέλοσπάντων, το θέμα της σύγχρονης εκπαίδευσης εν πολλά μεγάλο, επικεντρώνομαι όμως στο βιβλίο της γλώσσας Α' Δημοτικού:

Αν και διδάσκω σε μεγάλες τάξεις του Δημοτικού σχολείου, εν τούτοις στρώθηκα και μελέτησα επισταμένως τα βιβλία γλώσσας των μικρότερων τάξεων -Α΄, Β΄, – και κυρίως της Α’ Δημοτικού. Θεωρώ την Α΄Δημοτικού την σπουδαιότερη τάξη του σχολείου. Στην πρώτη εντυπώνονται ανεξίτηλα στην μνήμη του παιδιού βασικές αρχές και δεξιότητες. Δραστικότατα επιπλέον επιδρούν στο παιδί της ηλικίας αυτής ο δάσκαλος και το «αναγνωστικό». Στα βιβλία γλώσσας αποτυπώνεται το ποιόν της κοινωνίας στην οποία καλείται το μικρό παιδί να ενηλικιωθεί.
Ξεφυλλίζοντας τα γλωσσικά εγχειρίδια της Α΄ Δημοτικού εντυπωσιάζεσαι από τον μεγάλο αριθμό δράσεων με ζώα διαφόρων ειδών: κατοικίδια, άγρια ζώα του δάσους, πτηνά, ερπετά, ζώα αγρίων τροπικών χωρών, ζώα της θάλασσας, ακόμα και ζωύφια. Η εκμάθηση των γραμμάτων της αλφαβήτας γίνεται μέσω κάποιων ολιγόστιχων ποιημάτων στα οποία πρωταγωνιστούν μόνο ζώα. Έχουμε, τρόπον τινά, μια «ζωοκεντρική» αντίληψη ως προς τον τρόπο πρόσκτησης της μητρικής γλώσσας.
Παραθέτω κάποια παραδείγματα. Ας προσεχθούν οι ευφάνταστοι και εξωπραγματικοί συνδυασμοί διαφορετικών ζώων σε κοινές δράσεις.

Σελ. 25. «Γλώσσα», Α΄ Δημοτικού: «Ταξιδεύω με το τρένο/ τρέχω, τρέχω δίχως φρένο./ Και ο αετός φωνάζει: /Ε, ε, Τιτίνα, πάτα γκάζι».

Σελ. 29. «Ένα μυστήριο ελικόπτερο είδα/ χθες στην εφημερίδα./ Είχε ελέφαντα πιλότο,/ για τιμόνι ένα μπισκότο».
Σελ. 31. «Σαλιγκάρι, σαλιγκάρι,/ μήπως να σε πω Σαλιάρη;/ Μήπως Τάσο; Μήπως Σούλη;/ Μήπως να σε πω Σπιτούλη».
Σελ. 33. «Τι να έχει το πακέτο;/ Μήπως κόκορα καρότα;/ Μήπως μια μεγάλη κότα;/ Κι άμα έχει καναρίνι;/ Ένα γλέντι που θα γίνει!
Σελ. 38. «Ρινόκερος και κόκορας/ κότα, αετός και κόρακας/ παρέα περπατάνε/ σε παραλία πάνε.
Σελ. 53. «Γιατί γελάνε οι ακρίδες,/ οι γορίλες κι οι γαρίδες;/ Γιατί η γάτα κάνει μάγια/ για να γίνει κουκουβάγια».
Σελ. 57. «Να ‘χανα, τι να ‘χανα,/ να ‘χανα τα λάχανα./ Αχ, με τόσα χάχανα/ έχασα τα λάχανα». (Εξαιρετική η έμπνευση, αντικατοπτρίζει εναργέστατα το «Νέο Σχολείο». Για χάχανα και λάχανα…).
Σελ. 63. «Τι ουρά να μου ταιριάζει/ φουντωτή ή πουπουλένια;/ Μια ουρά με μαύρες βούλες/ ή με κόκκινες καρδούλες;».
Σελ. 65. «Με ένα παπούτσι για καράβι/ ταξιδεύει το κουτάβι./ Κάνει τα χέρια του χωνί,/ βάζει δυνατή φωνή./- Το καράβι μου βουλιάζει/ κι όπου να ‘ναι σκοτεινιάζει».
Σελ. 67. «Δε φοβάμαι το σκοτάδι/ είμαι δυνατό κουτάβι./ Οι αστραπές δε με τρομάζουν/ κι οι βροντές με διασκεδάζουν».
Ολόκληρο το τεύχος της «Γλώσσας» κινείται σ’ αυτούς τους …εξωφρενικούς ρυθμούς. Ποιηματάκια, σαχλοειδή πολλές φορές, τα οποία σκαρφίστηκαν οι συγγραφείς και πρωταγωνιστές, σε απίθανους, εξωτικούς συνδυασμούς, μόνο ζώα. Φαίνεται ότι οι στιχοπλόκοι συγγραφείς των βιβλίων πάσχουν από άκρατη ζωοφιλία. Το βιβλίο συνοδεύεται από «Τετράδιο Εργασιών».
Στη σελ. 19, συμπληρώνοντας με τα σωστά γράμματα ορισμένα κενά, σε σχετική άσκηση, τα παιδιά μαθαίνουν πως «οι φίλοι της κότας Τιτίνας είναι ο αετός, ο βάτραχος και η νυχτερίδα(!), καλύτερος φίλος όμως ο αετός».
Στη σελ. 63, τα παιδιά πληροφορούνται ότι «στο χορό της νεράιδας πήγαν ζώα, όπως: το ελάφι και η φώκια, όπως και το φίδι(!), ενώ απουσίαζαν (άγνωστο για ποιο λόγο) η αλεπού, η αρκούδα και ο γάιδαρος».
Στη σελ. 29. Ο ποντικός προσκαλεί για φαγητό την οχιά, τον παπαγάλο και το άλογο. Στη σελ. 45 ο παπαγάλος χάθηκε και τον ψάχνουν ένας γορίλας, το άλογο και ο ιπποπόταμος.
Στη σελ. 49, το σκουλήκι, “πεπληρωμένο” ποιητικού οίστρου, λέει στη γάτα: «χαλάλι σου τα λάχανα,/ για τόσα χάχανα».
Στο βιβλίο Γλώσσας, στο δεύτερο τεύχος, συνεχίζεται η λογοτεχνική περιδιάβαση στο βασίλειο των ζώων και λοιπών πλασμάτων του ματαίου τούτου κόσμου, «ερπετά ων ουκ εστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων».
Σελ. 30-31. Στη συνέλευση των ζώων με θέμα «συζήτησης» την ανεύρεση ενός θησαυρού, μετέχουν η σαύρα, ο ταύρος, το μυρμήγκι, ο κόκορας, ο βάτραχος, ο σκύλος, ο ποντικός και η γάτα.
Στη σελ. 34, μετά από ένα ταξίδι που έκανε ο παπαγάλος στην Αφρική, καλεί με γραπτή πρόσκληση, το κείμενο της οποίας παρατίθεται στο βιβλίο, τους φίλους του, δηλαδή τον βάτραχο, τον ποντικό, την κότα, αλλά και τη γάτα, για να τους δώσει τα διάφορα δώρα που έχει φέρει.
Σελ. 45. Στη μεγάλη γιορτή γνωριμίας με τους νέους γείτονες της που έκανε η «καφετιά» αράχνη, παρευρέθησαν το ποντίκι, το κουτάβι, το παγώνι, δύο γάτες, το κουνούπι κα το φίδι.
Στη σελ. 46, διαβάζουμε ότι «η γειτόνισσα αράχνη και η οικογένειά της είναι ακροβάτες. Η καφετιά αράχνη πηδάει με αλεξίπτωτο. Ενώ η μαύρη τρέχει με ποδήλατο».
Στην επόμενη σελίδα (47) μαθαίνουμε τα επαγγελματικά όνειρα των «ζωντανών». «Ο σκύλος θέλει να γίνει κολυμβητής. Ο ποντικός γυμναστής. Ο παπαγάλος παλαιστής. Ο βάτραχος ποδηλάτης και ο κόκορας διαιτητής».
Σελ. 52. Κατά την επιστροφή του από την Αφρική το χελιδόνι δεν ξέχασε «να φέρει και μια φωτογραφία της ζέβρας», καλώντας τους φίλους του να το βοηθήσουν να φτιάξει τη φωλιά του.
Σελ. 68 πάλι προσκλητήρια ζώων. Ο Μολύβιος προσκαλεί για «λογοτεχνική βραδιά» τα ζώα: γάτα, βάτραχο, κουκουβάγια, νυχτερίδα, μυρμήγκι, χελώνα, λαγό, φίδι, παπαγάλο, σκαντζόχοιρο. (Θα μπορούσα να παραθέσω περισσότερα παραδείγματα, αλλά αυτό θα ισοδυναμούσε με την παραπομπή όλου του “βιβλίου”…ζωολογίας-αναγνωστκό Γλώσσας).
Και το δεύτερο τεύχος της «Γλώσσας», το οποίο περιέχει πεζά ως επί το πλείστον κείμενα, πρωταγωνιστούν ζώα. (Παγκόσμιος πρωτοτυπία και αυτή. «Νέο Σχολείο» με βιβλία που παραπέμπουν στην «φάρμα των ζώων»). Παντελής ανατροπή του παραδοσιακού, για μας τους Έλληνες, τρόπου Παιδείας, που ήθελε τις αξίες σαρκωμένες και βιωμένες σε πρόσωπα (προσωποκεντρική). Ελάχιστα, ανύπαρκτα τα κείμενα με ανθρωποκεντρική αναφορά. Πού πήγε η ανθρωποποιός αποστολή της Παιδείας; Και ποιείς άνθρωπο προβάλλοντας άνθρωπο και όλες τις τιμαλφείς αξίες που τον δορυφορούν. Ανύπαρκτη η οικογένεια, το ευλογημένο καταφύγιο και έσχατο κάστρο για διάπλαση χαρακτήρα. Προγραμμένες η φιλοπατρία, η πίστη, το φιλότιμο, η εργατικότητα και η εντιμότητα. Πώς να τις διδάξεις με οχιές και ποντίκια; Κείμενα ανόητα, άνευρα, φλύαρα, άψυχα, μια ακατάσχετη και κουραστική παράθεση συμβάντων από την υποτίθεται «ζωή των ζώων». Βιβλία – ντοκιμαντέρ. Τα παιδιά μας φωνάζουν «άνθρωπον ουκ έχω» και εμείς τους μαθαίνουμε τα πρώτα και κρισιμότερα «γράμματα» με βατράχια, φίδια, νυχτερίδες και κουνούπια…


Νατσιός Δημήτρης


δάσκαλος-Κιλκίς

η νύχτα πέφτει στην babyland

Επιστρέψαμε στα γαλακτοκομικά τζι εκόψαμεν το αυγό τωρά, πάμεν καλά, έφυεν η αλλεργία μας (είπα ότι εν θα λαλώ "μας" αλλά δείξετε κατανόηση, είμαστεν αυτοκόλλητοι). Ανάσανα πάλε γιατί τα γαλακτοκομικά εν κόφκουνται έτσι εύκολα για 1-2 χρόνια.

Βέβαια τούτο σημαίνει ότι εν μπορώ να φάω αυγολέμονη, κρέπα, βάφλα, μπράουνις, λάβα κέικ, ομελέτα, πιπέρκα/αγρέλια/τομάτες με τα αυκά αλλά οκ, τούτον παλεύκεται.

Μια οποιαδήποτε νύχτα τελευταίως πάει κάπως έτσι:

Ενύσταξε πολλά, κλαίει, σούζω, τζοιμάται, βάλλω το μωρό στο κρεββατάκι, στη μισή ώρα ξυπνά. Όσσον που επρόλαβα να βάλω πυζιάμες, να φάω κάτι τζαι να πιω νερό. Ξανά σούσμα για ύπνο, κλάμα ο λαός, δεν τζοιμάται, κλαίω τζι εγώ που πάλε θα ξενυχτήσουμε. Σκέφτουμαι χίλια δύο κόλπα, σούσμα οριζοντίως, σούσμα καθέτως, σούσμα με χαμόγελο και οπτικήν επαφή, σούσμα με απαλό φως, σούσμα με τραγουδάκι,, σούσμα χωρίς να περπατώ, σούσμα στην αμαξούδα, σούσμα καθιστή, θηλασμό τζαι ξανά π' αρκής. Τίποτε δεν δουλεύκει, εναποθέτω μωρό στο κρεβατάκι, εντείνεται το κλάμα, τσιριλλά ώσπου να σκεφτώ τί άλλο να κάμω. Δεν πονεί, είναι αλλαμένος, δεν κρυώνει/πυρώνει, απλά νυστάζει τζαι εν μπορεί να τζοιμηθεί. Άρα ξανακάμνουμε την πιο πάνω διαδικασία ώσπου να εξαντληθεί το μωρό τζαι να ποτζοιμηθεί. Ή να εξαντληθώ εγώ τζαι να φωνάξω του παπά. Εναποθέτουμε το μωρό εκ νέου στο κρεββατάκι όσο πιο απαλά γίνεται τζαι χάσκουμε πουπάνω του ελπίζοντας να μεν ταράξει/τρίψει μάθκια/πάει να κλάψει. Αν μείνει 10 δευτερόλεπτα ακίνητο τραππηδούμεν βουβά πάνω κάτω που τη χαρά μας τζαι ξαπλώνουμε μάνι μάνι για μισήν ώρα ύπνο. Αν όι, εφάμεν την, νεύρα, μουρμουρούμεν μέσα που τα δόντια μας τζαι ξαναρπάσσουμεν το μωρό για επανάληψη της διαδικασίας σούσματος με νεύρα. Έχουμεν υπόψη όμως να μεν σούζουμεν πολλά για να μεν ταράξουμε το μυαλό του μωρού. Ναι έσιει έτσι πράμα, αλλά δεν μπορώ να το ψάξω τωρά να σας το βάλω.

Κατά τες 2 ξυπνά πάλε. Τσιριλλιτό, να νομίσουν τζι οι δίπλα ότι κάτι κάμνω του μωρού. Τα 'shshshou shshshou" εν δουλεύκουν. Ξανά σούσμα σε όλες τις στάσεις, θηλασμός, χαϊδεύκουμεν κεφαλάκι, τίποτε, τσιριλλά, θα τους ξυπνήσει ούλλους. Αποφασίζω να τον ξυπνήσω για τα καλά τουλάχιστον να σταματήσει να κλαίει. Γελώ του, κάμνω του φατσούες, γελά!! Καθίσκω τον στο κρεβάτι, γελά, θωρεί με με τις ματάρες του, γελώ. Πώς να του αντισταθείς? Αλλά ύπνος γιοκ. Οκκέι φίλε μου, εν θα κάτσω να σε θωρώ ώσπου να νυστάξεις πάλε, πάμε στο σαλόνι. Καθόμαστε στον καναπέ, τυλίω τον με κουβέρτες, διώ του μασητήρι να ποσκολιέται, βάλλω τηλεόραση τωρά που ησύχασε, κάμνω νέσκαφε, φκάλλω γλύκισμα που το ψυγείο. Πάρτυ τάιμ για την άυπνη. ΄Οτι δεν καταφέρνω να κάμω ούλλη μέρα κάμνω το η ώρα 2-4 το πρωί. Σχεδόν δηλαδή, ο άντρας μου τζοιμάται.

Κατά τις 4 λοιπόν, εμονοκόττησεν ο μίκυς (ο μικρός). Γιούπι, τέλεια, έχουμεν ακόμα λλίην ώρα να τζοιμηθούμεν. Βάλλουμεν το μωρό στο κρεβατάκι, ευτυχώς δεν ξυπνά, ξαπλώνω τζι εγώ, το μάτι ππιρίλλα! Τζι ας ήταν ντικκάφ το νέσκαφε. Πιάνω τάμπλετ, μπαίνω φέισμπουκ, σκέφτουμαι ποιου να γραψω τζαι ναν όξυπνος έτσι ώρα? Μόνο συμπάσχουσες μανάδες τζαι μπαίνω στο ανάλογο γκρουπ. Επήεν 5 η ώρα. Ενύσταξα. ξαπλώνω, πιάνει με βαθύς ύπνος, πάνω στο μεγάλο βάθος του, ακούω κλάμαν που το υπερπέραν. Κάμνω ένα λεπτό να ξυπνήσω, εξαναξύπνησεν ο μίκυς, τσιριλλά τζαι θέλει γάλα. Τα μμάθκια μου δεν αννοίουν, θέλω να κλαίω με τα μμάθκια κλειστά. Πάει ο ύπνος, επέτασεν μαζίν με το πουλλίν. 6 η ώρα, ξυπνώ τον πάλε για τα καλά να μεν τσιριλλά, γελά τζαι παίζει με τα σιερούθκια του. Εγώ είμαι για κλάματα. Ούτε να τζοιμηθώ μπορώ, ούτε να ετοιμαστώ ακόμα για δουλειά. Τζαι τούτα ούλλα χωρίς να ξυπνήσει ο άλλος, στην οποία περίπτωση θα έχουμε δράμα/νεύρα εις διπλούν.

Κουτουλλώ, πονώ μμάθκια, πονώ κκελλέ, ελπίζω ότι την επόμενη νύχτα θα τζοιμηθώ έναν δίωρο χωρίς διακοπή. Ζω τζι αναπνέω για έναν δίωρο ύπνο! Πώς παλεύκεται τούτο? Με ένα γλύκισμα στις 3 το πρωί.

Σε άλλα νέααχαχαχαχαχχαα.. Εν έσιει άλλα νέα.

Πε τα Πάολα! *

Κάτι ήθελα να γράψω για τον καφέ, τώρα που βρήκα αθκειάσην, και ώσπου να ανοίξω μπλόγκερ εξίχασα το.

Πόσες φορές έγινε κάτι τζι εσκέφτηκα "τούτον εν blog material" τζι εννοείται ήμουν είτε στο μπάνιο, είτε στο αυτοκίνητο, είτε εποτζοιμήθηκα πριν τελειώσω τη σκέψη μου. Αν δεν τα εξίχασα ώσπου να ανοίξω μπλόγκερ.

Μα εμαζευτήκαν πολλά. Τζαι πλέον θυμούμαι τα πόξω.

Ας πούμε, το νερό του μπάνιου: Ένα χιλιοστό αριστερά το ανοιχτήρι του νερού, το νερό εν λάβα τζι ένα χιλιοστό δεξιά εν Σιβηρία! Τί στο καλό! Πρέπει είτε να τσουρουφλιστείς είτε να γίνεις παγάκι! Έτο να κόψω τα μπάνια τζαι κανεί. Εν πολυτέλεια πλέον, πρέπει να πάρω ειδικήν άδεια, να σταματήσουν τα κλάματα κλάματα, κλάματα παντού! Τζαι μετά, έσιεις 7 λεπτά να σάσεις το νερό τζαι 3 να λουθείς! Τζαι φκαίννεις μισοδότζιν γιατί κλάματα είπαμεν.

Είπα σας ότι κάποτε ενόμιζα ότι το head and shoulders ήταν σαμποσάπουνο? Εσκέφτουμουν ότι αν κάμνει για τους ώμους γιατί να μεν κάμνει τζαι για το υπόλοιπο σώμα? Ε τζι ελούννουμουν ολόκληρη με τζείνο. Εν ήξερα ότι ήταν για πυτυρίδα, πυρίτιδα, πυτιρίδα πώς στο καλό γράφεται.

Αυτά περί μπάνιου. Για τον ύπνο τι έσιετε να πείτε? Υπερεκτιμημένος? Ανάγκη του οργανισμού? Ανάγκη για ομαλή συνύπαρξη μέσα σε ένα διαμερισματούι χωρίς νεύρα φωνές κλάματα δράματα? Εγώ λαλώ σας περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις. Κυριολεκτικά, θέλω να κλαίω αλλά τελικά φαίνεται εν εφικτό να τζοιμάσαι 1-2 ώρες τη νύχτα. Ένιξέρω για πόσο ακόμα. Θέλω να φιλήσω τα πόθκια της μάμας μου, έτσι έκαμνε τζαι τζείνη για εμάς όταν αρρωστούσαμε? Τζαι εβαστούσεν μας άϋπνους κλαμένους πάνω κάτω ΟΥΛΛΗ ΝΥΧΤΑ? Ήρωας! Μετάλλιο, κύπελλο, πρωτάθλημα, αστεράκι, Μπράβο, Honours τζαι ότι άλλον έσιει το σύμπαν για να προσδώσει τιμές σε έναν πλάσμα!

Επίσης, εν εφαντάζουμουν ποττέ ότι θα έπρεπε να κόψω τα γαλακτοκομικά για χάρη του παιδιού μου! Μεν μου ξαναπείτε για δυσκολίες, για θυσίες, για στρατό οι άντρες, αν δεν χρειαστεί να κόψετε τις σοκολάτες τα γάλατα τζαι τα τυρκά για το σπλάχνο σας μεν μιλάτε! Ακόμα να το χωνέψω.

Νεύρα, νεύρα, ξίθκια στο μεταξύ, Θέλω μάθημα διαχείρισης θυμού. Έναν ανδριάντα για τις απανταχού μανάδες δεν έκαμε κανένας Πρόεδρος να τον ψηφίσω. Δεν έχουν μανάδες?

Έχω τζι άλλα, τόσα πολλά να γράψω αλλά προς το παρόν πάω να κάμω τις ασκήσεις για διπλοσάουνο που ήβρα στο ίντερνετ. Αν δεν ππέσω τέζα πάνω στο πληκτρολόγιο εν τω μεταξύ.

Τζαι καλά τα είπεν η Πάολα για τον Καζαντζίδη. Για το δράμα της μάνας γιατί μόνον ένα τραγούδι ετραγούδησε? *


Υ.Γ. Κρίμας τζαι τη φωτογραφία που έχω πάνω στο μπλόγκερ. Αιωνία σου η μνήμη σοκολάτα. Πρέπει να την αλλάξω.



*UPDATE:  I stand to be corrected.
http://www.ogdoo.gr/diskografia/stigmes/15-1-tragoydia-tou-steliou-gia-ti-mana

όνειρα πισκόττα οίκτου

Καλή χρονιά και πολλές καλές χρονιές να έχουμε όλοι!! Για κάποιο εκνευριστικό λόγο δεν μπορώ να σχολιάσω στο προηγιούμενο ποστ τζαι να ε...