and then you breathe no more

Τί έγινε πάλε... Είδαμεν τα, ακόμα βλέπουμε εικόνες, διαβάζουμε, ακούμε τα χειρότερα... Κάθε φορά που βλέπω κάτι καινούργιο τρέχουν τα μμάθκια μου, λαλώ Θεέ μου βοήθα να βρεθούν ζωντανοί όσοι αγνοούνται, δώσε δύναμη σε όσους ψάχνουν, εχάσαν δικούς τους... Πού όρεξη για οτιδήποτε... Ότι τζαι να πεις εν λλίο. Εν θα έπρεπε καν να γράφω. Μόνο να εύχομαι.

Ούτε ευθύνες ούτε τίποτε, επειδή έτσι εν ο άνθρωπος, κάποιοι καταστρέφουν, κάποιοι κατηγορούν, κάποιοι βοηθούν, κάποιοι θυσιάζονται. Οι ήρωες συνήθως εν φαίνουνται. Εν τω μεταξύ εν ήρωες επειδή κάμνουν το αυτονόητο τζι επειδή παίρνουν το παραπέρα, επειδή βάλλουν τις ανάγκες των άλλων πριν τις δικές τους στην ώρα της ανάγκης. Επειδή τιμούν την ανθρώπινη φύση τους.

Απλά κοιτάζω φωτογραφίες τζαι εσταμάτησα να σκέφτουμαι γιατί. Εν έσιει γιατί. Έτσι είναι ο άνθρωπος παντού, ακούεις παντού καταστροφές.

Σκέφτουμαι αν θα εμπορούσαν κάποποι να σωθούν τζαι πως. Τζαι καταλήγω στο ότι απλά βουράς να σωθείς, απλά πηδάς στους βράχους, απλά πιάνεις μια στροφή του δρόμου τζαι εύχεσαι να αναπνέεις ακόμα, εσύ τζαι οι δικοί σου μόλις πέσεις κάτω, μόλις βρεθείς στον άλλο δρόμο, μόλις βγεις έξω που το σπίτι. Αναρωθκιέσαι αν θα ζεις ακόμα μετά. ΑΝ έσιεις χρόνο να αναρωτηθείς. Ούλλα εγίναν μέσα σε κάτι λεπτά της ώρας. Κάποιοι αναπνέουν ακόμα. Για κάποιους ήταν οι τελευταίες τους στιγμές. Πόσο τραγικό... Επροσπάθησα να το χωρέσω σε λέξεις ενώ εν χωρεί. Καταλαβαίνεις το μόνο αν έζησες μια τέτοια στιγμή, που δεν ξέρεις αν θα έσιεις ακόμα μια. Απλά ελπίζεις, ή απορείς. Τελειώνει τωρά?

Είμαστε μια πνοή μακριά που το τέλος. Εν αρκετή για να μας κάμει ούλλους να σκεφτούμε πολλά. Αν αξίζει να ασχολούμαστε με κάποια πράματα. Τζαι με ποια.

Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχούλες τους τζαι να δώσει δύναμη στους υπόλοιπους να συνεχίσουν. Τζαι σε εμάς να ανοίξει ο νους μας.

Θεέ μου βοήθα...

φόρα κατηφόρα

Κάποτε ήθελα να γράφω. Ήταν καθαρτικό.. Ίντα λέξη. Με την ποιητική έννοια.

Κάποτε που δεν με ήξερε κανένας ήταν πιο εύκολο. Τωρά φοούμαι μεν με διαβάσει η γειτόνισσα μου που μου έκαμε παρατήρηση ότι "κάποιος" εξιμάρισε το πεζοδρόμιο έξω μια φορά στα 80 χρόνια που μεινίσκουμε τζαμαί ενώ εγώ δεν έκαμα ποττέ παράπονο για τις μυρωθκιές, τάτσες τζαι φωνές που ακούω τόσα χρόνια... Τζαι δεν μπορώ να γράψω, να κατηγορήσω όπως πρώτα.

Φοούμαι μεν με θκιαβάσει η φίλη που είχα κάποτε τζαι έμαθεν ότι είμαι βλόγγερ τζαι καταλάβει ότι έγραψα κάτι για τζείνην, διότι έσιει μιαν ελάχιστη πιθανότητα να θκιαβάζει ακόμα βλογς τζαι να μεν επαντρεύτηκε, έκαμε παιθκιά ξερωγω τζι απέκτησε (πραγματική) ζωή. Γιατί ούλλοι ξέρουμεν ότι όσοι ζουν μέσα στο ίντερνετ δεν έχουν πραγματική ζωή. Έννεν έτσι που λαλούν?

Τζι επίσης φοούμαι μεν με θκιαβάσει ο σύζυγος τζαι δει κάτι που εν του αρέσει. Βασικά αν δει ότι γράφω ακόμα, έστω τούτες τις πελλάρες, έννα γυρίσει επιδεικτικά που την άλλη. Γιατί εν διαφορετικός, δεν μπορεί να καταλάβει ποια ανάγκη με οδηγά στο βλογ. Άτε τωρά να εξηγάς ότι εκφράζεσαι, συσταρίζεσαι, ναρκισίζεσαι... Τζαι ότι δεν με καλύφκει το φέισμπουκ, τουίττερ, ίνσταγκραμ κλπές σοσιαλπελλάρες. Γιατί το βλογγινγκ είναι ξεχωριστή σοσιαλπελλάρα τζαι παρόλο που παραπαίει τελευταίως, είναι τζαι η μόνη αυθεντική μορφή επικοινωνίας αυτού του είδους. Τζαι ναι, τα παραπάνω που γράφω δαμαί εν πρέπει να τα δει. Πρέπει να πιστεύκει ότι είμαι νόρμαλ.

Τζι επίσης πλέον κόφτει με αν πληγωθεί κάποιος που τούτα που γράφω. Κάποτε, επειδή έγραφα για τελειωμένους αναπτήρες, εν με έκοφτε αν τους κρούσω τζι αν έκρουζα μαζίν τους. Είχα τα νεύρα μου, τα θέματά μου.

Α ναι, έχω τζαι τα μωρά που δεν χρειάζεται να πρέπει να καταλάβουν ποττέ τί κάμνω ακόμα δαμέσα. Θέλουμεν πιο υγιή τρόπο επικοινωνίας, κατά προτίμηση να μιλούμε μεταξύ μας πρόσωπο με πρόσωπο, δεν προωθούμε τα απόκρυφα, ανώνυμα διαδικτυακά ημερολόγια.

Διαφορετικά θα γίνει όπως το μικρό νικόλα που ενώ ήταν απογοητευμένος με τους πάντες - τούτον έγραψεν το μόνο μέσα στο ημερολόγιο του - κανένας δεν το επήρεν πρέφα τζαι ούλλοι απορούσαν γιατί ετερμάτισεν τη σύντομη και πολλά υποσχόμενη ζωή του. Εν ο πιο μεγάλος μου φόβος τούτος. Για αυτόν πελλανίσκω το γιο μου να μου λαλεί τι τραγούδι σκέφτεται τζαι αν νιώθει λυπημένος σήμερα.

Τζι επίσης, έχασα τον ειρμό μου... Κάποτε έγραφα ποιήματα, τσιαττιστά, τωρά εν μου φκαίννει τίποτε. Εστέρεψα. Ο νους μου δεν στροφάρει, πάω να τσιατίσω κανένα τραγουδάκι για τα μωρά τζαι καταλήγω πάντα:

Είσαι ένα ζουζουνάκι, που αγαπώ πολύ

είσαι ένα πουρεκκάκι που αγαπώ πολύ.

Αλήθκεια, πόσα έγκεφαλικά κύτταρα εκατάστρεψα τα τελευταία 5-10 χρόνια? Χωρίς τσιγάρα, ποτά, αλλά με άπειρα ξενύχτια τζαι παιδικά τραγουδάκια?

Το δέρμα μου χαλά, τα μαλλιά μου ασπρίζουν, δεν μπορώ πλέον να βάλω κοντά παντελονάκια ούτε στράμπλεξ ούτε εφαρμοστά μπλουζάκια, περπατώ στο δρόμο τζαι θωρώ χαμαί, σέβονται να μου σφυρίσουν, αποκαλούν με κυρία...

Εννεν ότι έχω παράπονο, είναι που αλλάξαν τόσα πολλά τόσο σύντομα... Μια κατηφόρα ευχάριστη που άμαν σταματήσω για λλίον να σκεφτώ τζαι κοιτάξω πίσω θωρώ τί άφησα (ευτυχώς), πώς τα κατάφερα τζι εμπήκα σε άλλα άγνωστα μονοπάθκια μέσα στα οποία συνέχεια παραπατώ, η φύση μου άμαν ξεχαστώ θέλει να πετώ στα σύννεφα όμως δεν με παίρνει πκιον, ούτε σώννω. Εβάρυνα τζι εγώ τζι ο νους μου.

Τουλάχιστον αγαπούν με τα μωρά μου τζι ελπίζω ότι δεν θα έχουν σοβαρά μυστικά που μένα τζι ότι θα μπορώ πάντα να τα φιλώ τζαι να γιανίσκουν τζαι ότι δεν θα πελλάνω σε κάποια φάση τζαι να απαιτήσω να βαφτίσουν τα μωρά τους με το όνομά μου.

Τζι ελπίζω να με θέλει ακόμα ο άντρας μου σε δέκα ας πούμε χρόνια.

Τζαι βασικά θέλω παπούτσια καλά. Με φρένα. Τζι αναγέννηση κυττάρων.

Είμαι πολλά καλά. Πιο ήρεμη που ποττέ. Τζι εν το εσυνήθισα ακόμα. Η drama queen μέσα μου τζοιμάται ύπνον βαθύ, πεθυμώ την, όμως ξέρω ότι αν ξυπνήσει θα το μετανιώσω.