η νύχτα πέφτει στην babyland

Επιστρέψαμε στα γαλακτοκομικά τζι εκόψαμεν το αυγό τωρά, πάμεν καλά, έφυεν η αλλεργία μας (είπα ότι εν θα λαλώ "μας" αλλά δείξετε κατανόηση, είμαστεν αυτοκόλλητοι). Ανάσανα πάλε γιατί τα γαλακτοκομικά εν κόφκουνται έτσι εύκολα για 1-2 χρόνια.

Βέβαια τούτο σημαίνει ότι εν μπορώ να φάω αυγολέμονη, κρέπα, βάφλα, μπράουνις, λάβα κέικ, ομελέτα, πιπέρκα/αγρέλια/τομάτες με τα αυκά αλλά οκ, τούτον παλεύκεται.

Μια οποιαδήποτε νύχτα τελευταίως πάει κάπως έτσι:

Ενύσταξε πολλά, κλαίει, σούζω, τζοιμάται, βάλλω το μωρό στο κρεββατάκι, στη μισή ώρα ξυπνά. Όσσον που επρόλαβα να βάλω πυζιάμες, να φάω κάτι τζαι να πιω νερό. Ξανά σούσμα για ύπνο, κλάμα ο λαός, δεν τζοιμάται, κλαίω τζι εγώ που πάλε θα ξενυχτήσουμε. Σκέφτουμαι χίλια δύο κόλπα, σούσμα οριζοντίως, σούσμα καθέτως, σούσμα με χαμόγελο και οπτικήν επαφή, σούσμα με απαλό φως, σούσμα με τραγουδάκι,, σούσμα χωρίς να περπατώ, σούσμα στην αμαξούδα, σούσμα καθιστή, θηλασμό τζαι ξανά π' αρκής. Τίποτε δεν δουλεύκει, εναποθέτω μωρό στο κρεβατάκι, εντείνεται το κλάμα, τσιριλλά ώσπου να σκεφτώ τί άλλο να κάμω. Δεν πονεί, είναι αλλαμένος, δεν κρυώνει/πυρώνει, απλά νυστάζει τζαι εν μπορεί να τζοιμηθεί. Άρα ξανακάμνουμε την πιο πάνω διαδικασία ώσπου να εξαντληθεί το μωρό τζαι να ποτζοιμηθεί. Ή να εξαντληθώ εγώ τζαι να φωνάξω του παπά. Εναποθέτουμε το μωρό εκ νέου στο κρεββατάκι όσο πιο απαλά γίνεται τζαι χάσκουμε πουπάνω του ελπίζοντας να μεν ταράξει/τρίψει μάθκια/πάει να κλάψει. Αν μείνει 10 δευτερόλεπτα ακίνητο τραππηδούμεν βουβά πάνω κάτω που τη χαρά μας τζαι ξαπλώνουμε μάνι μάνι για μισήν ώρα ύπνο. Αν όι, εφάμεν την, νεύρα, μουρμουρούμεν μέσα που τα δόντια μας τζαι ξαναρπάσσουμεν το μωρό για επανάληψη της διαδικασίας σούσματος με νεύρα. Έχουμεν υπόψη όμως να μεν σούζουμεν πολλά για να μεν ταράξουμε το μυαλό του μωρού. Ναι έσιει έτσι πράμα, αλλά δεν μπορώ να το ψάξω τωρά να σας το βάλω.

Κατά τες 2 ξυπνά πάλε. Τσιριλλιτό, να νομίσουν τζι οι δίπλα ότι κάτι κάμνω του μωρού. Τα 'shshshou shshshou" εν δουλεύκουν. Ξανά σούσμα σε όλες τις στάσεις, θηλασμός, χαϊδεύκουμεν κεφαλάκι, τίποτε, τσιριλλά, θα τους ξυπνήσει ούλλους. Αποφασίζω να τον ξυπνήσω για τα καλά τουλάχιστον να σταματήσει να κλαίει. Γελώ του, κάμνω του φατσούες, γελά!! Καθίσκω τον στο κρεβάτι, γελά, θωρεί με με τις ματάρες του, γελώ. Πώς να του αντισταθείς? Αλλά ύπνος γιοκ. Οκκέι φίλε μου, εν θα κάτσω να σε θωρώ ώσπου να νυστάξεις πάλε, πάμε στο σαλόνι. Καθόμαστε στον καναπέ, τυλίω τον με κουβέρτες, διώ του μασητήρι να ποσκολιέται, βάλλω τηλεόραση τωρά που ησύχασε, κάμνω νέσκαφε, φκάλλω γλύκισμα που το ψυγείο. Πάρτυ τάιμ για την άυπνη. ΄Οτι δεν καταφέρνω να κάμω ούλλη μέρα κάμνω το η ώρα 2-4 το πρωί. Σχεδόν δηλαδή, ο άντρας μου τζοιμάται.

Κατά τις 4 λοιπόν, εμονοκόττησεν ο μίκυς (ο μικρός). Γιούπι, τέλεια, έχουμεν ακόμα λλίην ώρα να τζοιμηθούμεν. Βάλλουμεν το μωρό στο κρεβατάκι, ευτυχώς δεν ξυπνά, ξαπλώνω τζι εγώ, το μάτι ππιρίλλα! Τζι ας ήταν ντικκάφ το νέσκαφε. Πιάνω τάμπλετ, μπαίνω φέισμπουκ, σκέφτουμαι ποιου να γραψω τζαι ναν όξυπνος έτσι ώρα? Μόνο συμπάσχουσες μανάδες τζαι μπαίνω στο ανάλογο γκρουπ. Επήεν 5 η ώρα. Ενύσταξα. ξαπλώνω, πιάνει με βαθύς ύπνος, πάνω στο μεγάλο βάθος του, ακούω κλάμαν που το υπερπέραν. Κάμνω ένα λεπτό να ξυπνήσω, εξαναξύπνησεν ο μίκυς, τσιριλλά τζαι θέλει γάλα. Τα μμάθκια μου δεν αννοίουν, θέλω να κλαίω με τα μμάθκια κλειστά. Πάει ο ύπνος, επέτασεν μαζίν με το πουλλίν. 6 η ώρα, ξυπνώ τον πάλε για τα καλά να μεν τσιριλλά, γελά τζαι παίζει με τα σιερούθκια του. Εγώ είμαι για κλάματα. Ούτε να τζοιμηθώ μπορώ, ούτε να ετοιμαστώ ακόμα για δουλειά. Τζαι τούτα ούλλα χωρίς να ξυπνήσει ο άλλος, στην οποία περίπτωση θα έχουμε δράμα/νεύρα εις διπλούν.

Κουτουλλώ, πονώ μμάθκια, πονώ κκελλέ, ελπίζω ότι την επόμενη νύχτα θα τζοιμηθώ έναν δίωρο χωρίς διακοπή. Ζω τζι αναπνέω για έναν δίωρο ύπνο! Πώς παλεύκεται τούτο? Με ένα γλύκισμα στις 3 το πρωί.

Σε άλλα νέααχαχαχαχαχχαα.. Εν έσιει άλλα νέα.